Column Jan Bennink: Na 10 jaar van geschonden vertrouwen moeten we ons eigen Blijf van ons Lijf Huis bouwen

Het blauwe lijnenspel van Picasso. De notenschema’s van Thunderstruck of Pachelbel’s Canon in D minor. Het kokerrokje van Chanel. De verhaallijn van Hans en Grietje.

Het geniale is vaak kinderlijk eenvoudig. Te eenvoudig om te zien.

Dat geldt ook voor de antwoorden op schijnbaar ingewikkelde vraagstukken.

Neem de Double Helixstructuur van ons DNA of de oplossing voor het raadsel van de Sfinx.

Welk schepsel loopt ‘s ochtends op vier benen, ‘s middags op twee benen en ‘s avonds op drie benen?

Oedipus wist het antwoord.

Eenvoud is een bedrieglijk begrip. Omdat die bron van smaak, elegantie en efficiency, voor ons zo moeilijk te bedenken is; te ongecompliceerd voor de ingewikkeld denkende mens, die in het zweet zijns aanschijns met zoveel rekening moet houden. Zeker in tijden van pest.

Een mens op zoek naar het eenvoudige, moet eerst het hoofd leeg kunnen vegen, schoon van de stront van alle dag. Vrij mogen denken. Tegen de stroming in durven zwemmen. Omdat het water het helderst is bij de bron.

Niet eenvoudig in deze tijd waarin je wordt geprogrammeerd en afgeleid van het pure, vanaf de eerste adem.

Niet voor niets hebben we het altijd over wonderkinderen en nooit over wondervolwassenen. Kinderen zijn onbedorven, nog niet belast met mondaine zaken.

Wolfgang Amadeus had niet het vermoeden dat hij met een geniaal meesterwerk bezig was, maar speelde eenvoudig de deuntjes die natuurlijk in hem opkwamen. Schaakkampioen Magnus Carlsen ziet zichzelf als verre van bijzonder. En ook Max Verstappen is zo gewoon gebleven.

Ik ben alles behalve een wonderkind, laat staan een wondervolwassene, maar wel geoefend in onafhankelijk denken, omdat dit nu eenmaal dé voorwaarde is om in de reclame, als dichter en columnist mn brood te mogen verdienen en de hofnar uit te hangen.

En heel soms krijg ik dus ook zo’n “eenvoudige oplossing” ingegeven, die nooit in je opkomt als je je best doet, maar wordt ingefluisterd onder de douche of zich openbaart tijdens een gedachteloze wandeling op de hei, als door een hoger wezen.

Ineens draait dan een kluisdeur moeiteloos open, waarachter de eenvoud je aanstraalt als een warme kaarsrechte oogverblindende en vanzelfsprekende bundel licht.

In dit geval scheen het licht op de shitstorm waarin we sinds twee jaar met zijn allen staan te spetteren.

Ik besefte ineens dat de oplossing een kwestie is van energie.

Onze energie, die we verkeerd gebruiken.

Wij richten onze energie nu al twee jaar op een overheid, die onze energie tegen ons gebruikt, precies zoals in een “abusive relationship”. Ze putten ons uit met onze eigen hondse trouw, onze angst en ons verdriet.

We discussiëren met hun trollen, laten ons testen en muilkorven door hun vrinden, we smeken bij hun burgemeesters, hopen op hun versoepelingen. We kijken met afgrijzen naar hun persconferenties, we ergeren ons aan hun gekochte influencers, we putten hoop uit hun valse beloftes, worden boos op hun journalisten en gruwelen van hun smoesjes en propaganda.

We gaan zelfs in discussie over baby’s en sporters die hartaanvallen zouden krijgen van klimaatverandering of de kou. Tegen het gruwelijke beter weten in.

En in de tussentijd stroomt al onze energie hun kant op. Waar zij alleen maar op groeien.

We worden gemarineerd in onze eigen tranen. Geroosterd in onze eigen afkeer. We beuken ons moe tegen de kille rug van een ijzersterke sociopaat die niets goeds met ons voorheeft.

We verspillen onze energie aan onze eigen onderdrukking, door onze rol als argeloze echtgenote met verve te blijven spelen in Gaslight of Angel Street, het toneelstuk van Patrick Hamilton.

Zelfs als we demonstreren, doen we dat met ons gezicht naar torentjes en paleizen. In de hoop dat ze ons horen en niet uitlachen.

Terwijl we onze vrijheid moeten demonstreren, niet onze slaafse afhankelijkheid.

We mogen niet blijven spartelen in het drijfzand waar we zijn ingeleid, maar rustig op onze buik draaien en naar de kant zwemmen.

Maar ondanks alles blijven we steeds als geslagen, hondstrouwe labradors kwispelend naar onze baasjes terugkeren, om met ze te soebatten, boos op ze te worden, ze om hun dovemansoren te slaan met feiten en cijfers, met onderzoeken en statistieken, om tegen ze op te smeken en teleurgesteld in ze in te raken, om hun leugens aan te horen, in de ijdele hoop dat ze weer betrouwbaar worden en weer van ons gaan houden.

We klampen ons aan ze vast als Herr Biedermann aan die Brandstifter.

Worden we niet gemanipuleerd, geslagen, belogen, onderdrukt en misleid? Worden we niet geïsoleerd, genegeerd en toegeschreeuwd, vernederd, verdeeld en vol minachting benaderd? En af en toe weer teruggelokt met een hand vol kraaltjes, en wat sprankjes hoop die als rotte wortels voor onze neuzen blijven bungelen?

Hoelang blijven we kletsen tot we een ons wegen, riposteren en protesteren en ons wentelen in de blijkbaar nog steeds aanwezige liefde voor degenen die ons de ene dag geknakte rozen brengt en de volgende dag lachend onze ouders een bloedneus slaan en onze kinderen willen prikken.

Kunnen we niet concluderen dat na twee jaar redeneren en discussieren, betrappen onthullen en beschuldigen, we ons steeds dieper in het moeras van een ongezonde relatie hebben gewerkt?

Is het niet beter ons af te keren van de psycho’s en een Blijf van ons Lijf huis te bouwen voor elkaar?

De energie van onze demonstraties, petities en bedes niet langer aan hen te richten, maar op ons. Niet langer voor hun paleizen te pleiten en te schreeuwen, maar onze energie te richten op elkaar.

Zonder geweld en zonder narigheid, onze energie en onze liefde die we maar een keer kunnen besteden, aan elkaar te besteden in plaats van aan een partner die weinig goeds met ons voor heeft.

We verstoren nu hun troosteloze kerstmarkten, terwijl er zelf een kunnen organiseren. We kijken in de kou door de ramen van hun troosteloze QR restaurants, evenementen, winkels en pretparken, waar we niet naar binnen mogen, terwijl we zelf kunnen dansen en muziek kunnen maken op onze eigen feesten en onze eigen wortels in onze eigen tuinen kunnen verbouwen.

Als we ophouden met onze energie te verspillen aan negativiteit angst en verwarring, bouwen we in no time samen een gemeenschap waar iedereen weer welkom is.

Aan deze Gordiaanse knoop kunnen we eeuwig blijven pulken. We kunnen hem ook gewoon doorhakken en onze energie steken in iets nieuws.

Zou het zo eenvoudig kunnen zijn?