Column Cornelis van den Berg: De soepzooi van de klimaatwetenschap

Modellen en verificatie
Een begaafde techneut in mijn kennissenkring ontwerpt en verbetert motoren voor het bedrijfsleven. Hij maakt daarbij gebruik van modellen. Om na te gaan hoe goed zijn model is, bouwt hij steeds opnieuw een proefexemplaar, laat die motor dan draaien en bestudeert de draaiende motor om er achter te komen op welke punten er verbetering gezocht moet worden. Als hij zich daarvan een goed beeld heeft gevormd, gaat hij aan de slag om het model te verbeteren. Zijn sturingsmechanisme is de verificatie.

Ik vroeg hem: "Hoe doen wetenschappers dat in de klimaatwetenschap?" Hij zei laconiek: "Die hebben te weinig tijd. Zonder verificatie blijft het gokken en voor serieuze verificatie heb je vele miljoenen of meer jaren nodig. Bovendien is verificatie een riskante zaak wanneer je maar één aarde hebt. Ik heb meerdere keren een motor gebouwd die door een kleine fout in het model in de soep liep. Ik zette die motor dan haastig stil, maar dat kan je met de aarde niet doen".

De hoge hoed van de klimaatwetenschappers
Enigszins geschrokken merkte ik op: " Nu ga je me toch niet vertellen dat klimaatwetenschappers niet aan verificatie doen". Zijn antwoord stelde mij niet gerust: "Natuurlijk niet, maar zij doen dat met gegevens die ook weer gemodelleerd zijn". Ik zei: "Als ik hierover nadenk, dan kom ik tot de conclusie dat we geen klimaatcrisis maar een modellencrisis hebben".
Hij bevestigde dit: "Zo kan je het noemen. Wat er uit een model komt, dat is er eerst in gestopt. Het model is de hoed van de goochelaar. En wat de goochelaar er niet in stopt, dat krijg je helemaal niet te zien".

Ik begon door te vragen: "Zijn de resultaten van die klimaatwetenschap, vervat in imposante rapporten dan wel betrouwbaar"? Hij antwoordde: "Ze wekken die indruk maar voor een juist oordeel moet je de vraag stellen: wat willen de makers van de rapporten bereiken?" Ik antwoordde direct: "Je hoort overal dat ze de wereld willen redden. Het sturingsmechanisme is dus niet de verificatie maar de wil om de wereld te redden". Hij begon te lachen: "Je snapt het een beetje. Je moet nog gaan begrijpen dat het grote geld de wereld stuurt, dus ook de klimaatwetenschap, dat de grote kapitaalkrachtige bedrijven en de mensen met de dikste portemonnees de macht in onze wereld hebben en dus ook het wetenschappelijke bedrijf aansturen. En die hebben allemaal als doel zoveel mogelijk geld verdienen. Ze gaan voor de winst".

Met deze conclusie die mij overweldigde ging ik naar huis. De conclusie stond mij nu voor ogen: "Het is ze allemaal om geld te doen". Enkele weken later kwam ik op de kwestie terug en legde de volgende stelling op tafel: "Jij hebt je te gemakkelijk van de verificatie afgemaakt". Na zijn "hoezo?" legde ik uit: "Ik volg al zo'n 50 jaar de alarmistische voorspellingen over het klimaat: over een nabije ijstijd, over zure regen en over de opwarming van de aarde. Na vijftig jaar is mijn verificatieproces voltooid: VAN AL DIE VOORSPELLINGEN IS HELEMAAL NIETS UITGEKOMEN. Ik zou wel gek zijn als ik wel geloof zou hechten aan de alarmistische voorspellingen van vandaag. Het klimaat verandert, maar dat is altijd het geval geweest. En als het nu ietsje warmer wordt, dan kan de immer falende klimaatwetenschap daaraan geen geldige conclusies verbinden. Kortom bullshit".

Geld en angst
Nog één kwestie bleef er over: hoe is het mogelijk dat de meerderheid van de mensen die nooit uitkomende voorspellingen gelooft en bereid is de buidel te trekken voor het grote bedrijfsleven? De leerlingen van Goebbels zorgen daarvoor met 2 simpele methodes:
1. Hoe groot de leugen ook is, zorg er voor dat de mensen die als maar weer, liefst elke dag te horen krijgen in de dagelijkse berichten en het nieuws;
2. Met onophoudelijk angst aanjagen, kan je de mensen de meest waanzinnige denkbeelden wijs maken en inprenten, ze laten geloven wat jij wilt.

Ook voor de zogenaamde klimaatwetenschap geldt: geld en angst regeren de wereld.