-Sid Lukkassen- De huidige maatschappelijke deal werkt niet meer voor beide geslachten

Op het internet stuitte ik op een artikel over de zogenaamde ‘Peter Pan relatie’. Die werd omschreven met vijf aspecten:

●      Emotionele verlamming. Een afgestompte beleving van gevoelens en slecht in staat zijn om gevoelens uit te drukken op een toepasselijke manier.

●      Traagheid in actie. Apathisch zijn, dingen voor zich uitschuiven, vaak te laat komen.

●      Verantwoordelijkheid vermijden. Als er iets misgaat, de schuld altijd bij een ander leggen.

●      Moeder-achtige verwachtingen van partners. Moeilijkheden in het contact met de moeder en het tegelijkertijd behandelen van partners alsof zij een soort moederrol zullen vervullen.

●      Gespannen verhoudingen met vaderfiguren. Gevoelens van afstand tot de eigen vader en het niet kunnen aanvaarden van vaderlijke autoriteit. 

Wie dit leest, denkt direct aan de populair-wetenschappelijke psychologische benadering. Het is bekend dat die benadering voortkomt uit de absorptie van psychologie en therapie door het bedrijfsleven. Het artikel was geschreven in de hij-vorm, en las weg als een kritiek op mannen.

Onder deze opsomming klinkt een noodkreet door van de staat en van de grote bedrijven. Mannen lopen weg uit het arbeidsproces en vermijden de traditionele vaderrol. Dit is eng voor hen, want de werkende, maatschappelijk verantwoordelijke vader is nog altijd de netto belastingbetaler. Ook is hij de bouwer en de kurk waar veel sectoren op drijven: van de land- en tuinbouw tot de elektrotechniek en de metselaars en timmerlieden. Al het gepruttel over ‘women in tech’ ten spijt.

Aan zo’n opsomming ligt de wens ten grondslag om de man te knechten. Het doel is om hem dienstbaar te houden als een soort onbeperkte krachtbron die altijd bereid zal zijn om te ploeteren en subsidies op te hoesten. Dit dient om alle social media baantjes overeind te houden, de human resource baantjes en andere netwerk en coaching baantjes waar met name vrouwen dol op zijn.

De volgende vraag wordt echter angstvallig vermeden: als de man dan niet langer bereid is om al deze traditionele taken op zich te nemen, is het dan misschien omdat de vrouwen hem geen goede deal meer bieden? Een man is bereid te werken en technische arbeid te verrichten, maar hij wil dan wel een vrouw die lief voor hem is en hem verzorgt. Dat past niet in de feministische agenda. Terwijl dat feministische gedachtegoed van zijn belastinggeld wordt bekostigd en gepromoot!

Nu blijkt dat het huidige maatschappelijke contract voor beide geslachten onbevredigend is. De feminisering van de samenleving – waarmee ik hier bedoel dat emotie en netwerk beroepen, meestal in de sfeer van branding, human relations en public affairs, een groter deel van de economie beslaan dan technische productie beroepen – heeft niet tot gevolg dat vrouwen vrouwelijker zijn geworden, integendeel. Het liefst wil de man nog steeds een vrouwelijke en zorgzame vrouw, maar het is niet hip om dit toe geven. Tegelijk is de huidige economie zo ingericht, dat vrouwen ook moeten werken. De gemiddelde vrouw houdt minder tijd over voor gezins- en familiedingen dan zij graag zou willen.

De feministen benutten de populaire psychologie om beide geslachten in het corporatistische keurslijf te persen. Zij willen mannen én vrouwen maximaal aan het werk hebben, zodat er minder tijd overblijft voor gezinsrelaties en er meer belastinggeld uit de werkende partners kan worden geknepen. Onder dit model krijgt de staat een steeds grotere rol in de opvoeding. Het liefst heeft de staat dat de hechting tussen ouders en kinderen eerder zwak is dan sterk. Dit verzwakt namelijk gevoelens van onderlinge solidariteit, en dus van een ‘gezamenlijk opstaan tegen de staat’.

Dus – even resumerend – de feministen en de progressieven eigenen zich het recht toe om de man de les te lezen. Om hem te vertellen hoe hij zou moeten zijn als man, hoe hij zijn verantwoordelijkheid moet nemen, dat hij niet mag verwachten dat zijn partner hem verzorgt vergelijkbaar met een moeder, enzovoorts.

Alleen, dit zal mislukken, omdat het uitgaat van de maakbare samenleving, en totaal miskent hoe mannen van nature zijn. Het is best simpel. Mannen hebben een hogere lichaamstemperatuur dan vrouwen, hebben geen ongesteldheid en geen zwangerschap. Van nature zijn mannen dus beter beschermd tegen de elementen, en minder afhankelijk van insluiting door een groep. Het valt ons makkelijker om ‘fuck you’ te zeggen tegen de maatschappelijke consensus. Wij dragen ons zaad met ons mee en vinden verderop wel een nieuwe stam om dat te verspreiden. Sterker nog, de evolutie wíl dat wij er zo in staan, omdat het genetische diversificatie bevordert. Ook blijft de man langer vruchtbaar dan de vrouw: hierdoor heeft hij minder haast om in de mal van de maatschappelijke goedkeuring te passen dan zij.

De ironie is natuurlijk dat de eigenschappen die de feministen zo walgelijk vinden aan de ‘Peter Pan’ – de vrolijke jongen uithangen, speels en ongrijpbaar blijven – tegelijk zo opwindend zijn voor vrouwen. Het is niet voor niets dat de psychotherapeutes zich moeten uitputten in waarschuwingen tegen dat type relatie. De bittere pil die de man moet slikken is dat, zodra je elke dag in een voorspelbaar ritme naar het werk gaat – en misschien nog wel de afwas doet en nog meer huishoudelijke klusjes – juist dán zult ontdekken dat je aura van seksuele aantrekkelijkheid voor veel vrouwen verdwijnt. Wellicht zal je partner nog seks met je hebben, maar niet meer omdat ze je écht opwindend vindt.

Dit maatschappelijke contract waar veel huidige mannen voor terugdeinzen, gaat overigens verder dan de romantische relatie, wat terugkomt in de vijf aspecten die worden omschreven. Als vrouwen mogen klagen over ‘Peter Pan’, dan mogen wij mannen ook wat zeggen.

Wanneer je als man eenmaal je stapeltje slecht betaalde stages hebt doorlopen om je CV op te pimpen en je dan eindelijk een beetje serieus geld begint te verdienen, zit je waarschijnlijk al in de dertig. In die leeftijdscategorie is de kans groot dat je een vrouw treft die al kinderen heeft uit een eerdere relatie, een opdringerige ex die zich met haar leven bemoeit, eventuele schulden of een verslavingsproblematiek, trauma’s uit eerdere relaties – you name it. In het gunstige geval dat ze financieel zelfstandig is, moet je waarschijnlijk concurreren om haar aandacht met haar collega’s en baas. Ze neemt dan wellicht aan dat jij als man een stap terugdoet in jouw carrière om voor het kind te zorgen, terwijl de status die samenhangt met jouw sociaaleconomische positie, initieel juist maakte dat ze op je viel.

Al met al is een man een wezen dat bereid is om hard te werken, maar hij wil geborgenheid ervaren. Hij wil zien dat zijn werk ergens toe leidt, voelen dat hij een gewaardeerd lid is van de gemeenschap. Hij verlangt naar liefde en affectie, zijn arbeid moet deel zijn van een bezield verband. Juist dit alles is ons ontnomen. Ga maar na bij jezelf: je solliciteert ergens en gaat aan de slag. Hoe vaak heb je dan een mentorfiguur gehad, die je geduldig alles bijbrengt, de fijne kneepjes van het vak leert, die je met raad en daad bijstaat? Welk bedrijf zorgt er nu werkelijk voor dat je een organische samenhang ervaart? Bijna in alle werkverbanden ben je inwisselbaar, en als je dit altijd en overal ervaart, zul je het als vanzelf onbedoeld óók uitstralen naar potentiële partners.

Het christendom was tweeduizend jaar bezig om de man een goede deal te bieden, die zijn loyaliteit verzekerde en zijn arbeidzame bestaan langdurig vruchtbaar tot ontplooiing bracht. Met een ongekende welvaartsproductie tot gevolg. Zowel de mentaliteit qua waarden als de sociaaleconomische infrastructuur die deze positieve deal mogelijk maakten, zijn in het Westen onherstelbaar verloren: het gevolg van feminisme en Angelsaksisch roofkapitalisme. Wij mannen zullen ons nu op onze natuur terugplooien, weer meer rovers en zwervers worden, nomadisch en opportunistisch. Het is niet anders dan in ons belang.