-Raisa Blommestijn- 'Welkom in de regenboogdictatuur!'

Waar de banners en hoeveelheid regenboogvlaggen in Amsterdam mij namelijk al een doorn in het oog waren, bleek dit nog niets in vergelijking met bepaalde foto’s van personen behorend tot de zogenaamde regenboog-community die op enorme bilboards door de stad worden getoond. Eén van die foto’s, met daarop “Jason”, werd gedeeld via sociale media. Op de foto is een vrouw te zien met een ernstig verminkt lichaam, zowel door de grote hoeveelheid littekens van zelfbeschadiging als door een dubbele borstamputatie. Hoewel de foto duidelijke pijn uitstraalt, staat de tekst “My gender, my pride” erbij vermeld.

Met de beste wil van de wereld kan ik niet begrijpen waarom de gemeente Amsterdam ervoor kiest om een dergelijke foto aan een groot publiek te tonen. Kennelijk is het politieke doel van de foto belangrijker dan het beschermen van kwetsbare jongeren of kwetsbare mensen die kijken naar deze foto en een dergelijk lichaam idealiseren. Zo heeft de foto van “Jason” die wordt gebruikt voor dergelijke propagandadoeleinden wel iets weg van de pro ana-beweging, die foto’s van uitgehongerde meisjes gebruikt om anorexia en andere eetstoornissen te normaliseren. Waar het laatste over het algemeen als onacceptabel wordt bestempeld, is het eerste tegenwoordig iets dat “gevierd” moet worden onder het mom van acceptatie en “jezelf mogen zijn”.

Het tonen van de foto van “Jason” – en feitelijk de hele Amsterdag Pride week – heeft echter niets te maken met “jezelf mogen zijn”. Het is een manier om de regenboogideologie op te dringen aan kwetsbare en onzekere jongens en meisjes die zich doodongelukkig voelen in hun lichaam en transitie zien als het antwoord op hun onzekerheden. Het is een manier om psychische ziekten te normaliseren en tevens elke afwijking van de norm tot ideaal te verheffen. Het is de ultieme uiting van een zieke maatschappij waarin waarheid en normaliteit tot het kwaad zijn gebombardeerd. Het is een uiting van een maatschappij waarin het toedienen van ingrijpende medicatie aan jonge kinderen die menen dat zij in het verkeerde lichaam zitten of snijden in gezonde lichamen middels borstamputatie normaal zijn geworden. Een maatschappij waarin kritiek op uitspraken als “mannen kunnen zwanger worden” en “vrouwen hebben een penis” of iemand niet aanspreken met de door hem of haar gewenste voornaamwoorden kunnen leiden tot een geruïneerde carrière of vergaande sociale uitsluiting.

Wat mij betreft is dit alles totaal onacceptabel: het misbruiken van een ernstig beschadigd iemand als “Jason” voor campagnedoeleinden door de gemeente Amsterdam is moreel verwerpelijk. Het toedienen van medicatie aan jonge kinderen of hen ingrijpende medische behandelingen laten ondergaan omdat zij menen in het verkeerde lichaam te zijn geboren is medisch onverantwoord. En het dwingen iemand aan te spreken met de door hem of haar gewenste voornaamwoorden is onwenselijk omdat het de realiteit ontkent. Als ik zeg dat ik een zonnebloem of hond ben, bestaat er de maatschappelijke plicht mij te vertellen dat ik dat wel zo kan voelen maar dat het daarmee nog niet waar is. Net als het onze plicht is om mensen als “Jason” te vertellen dat zij zich wel een man kunnen voelen, maar het daarmee niet zijn – of om op z’n minst de discussie te voeren over de vraag wat deze vergaande normalisering van de ontkenning van de realiteit voor invloed heeft op onze maatschappij.

Voor Twitter en de Twitter-mob is een dergelijk debat bij voorbaat uitgesloten, zo ervaar ik momenteel aan den lijve. Toen ik mij besloot uit te spreken tegen het misbruiken van het verminkte lichaam van “Jason”, kreeg ik een stortvloed van kritiek over mij heen. Ik zou “transfoob” zijn en “haat” verspreiden. Via Twitter werd door diverse accounts met Oekraïnevlaggen en spuitjes in hun biografie opgeroepen om mijn tweet zo veel mogelijk te rapporteren. En met succes: op dit moment heb ik, voor nog onbepaalde tijd, geen toegang tot mijn account.

De censuur die op deze manier door Big Tech, aangestuurd door een dolle Twitter-mob die erop uit is om andersdenkenden te lynchen, wordt uitgevoerd gaat alle perken te buiten. Niets dat ik heb gezegd komt ook maar in de buurt van een strafrechtelijke grens. Daarbij is dit een heikel maatschappelijk thema waarover, zoals gezegd, op z’n minst debat gevoerd zou moeten kunnen worden. Het feit dat dit niet kan, geeft aan in wat voor onvrije wereld we terecht zijn gekomen. Een wereld waarin Big Tech jou met één druk op de knop kan “uitzetten” en jou het woord kan ontnemen wanneer jij uitspraken doet die niet binnen het geaccepteerde narratief vallen.

Het enige dat wij hiertegen kunnen doen is onze kritische stem laten blijven horen. We moeten niet buigen voor censuur en niet buigen voor de nietsontziende Twitter-mob die hun ‘normen’ dwingend wil opleggen aan anderen en critici het woord wil ontnemen. Alleen door ons tegengeluid te blijven uiten, bieden we weerstand aan de steeds verder toenemende censuur.

Ik laat mij in ieder geval de mond niet snoeren. Tot snel op Twitter!

Raisa Blommestijn behoeft onderhand natuurlijk geen introductie meer. Ze is een bekend commentator, en vrouw die bekendstaat om haar moed. Raisa is vanaf nu ook columnist voor De Dagelijkse Standaard. We zijn daar ontzettend blij mee! Volg haar hier op Twitter.