-Paul Cliteur- Aanstellerij als politieke vaardigheid: wat politici kunnen leren van mevrouw Simons en minister Yesilgöz

“Tijdens een debat in de Tweede Kamer, over de anti-Zwarte Piet-demonstranten die in Staphorst werden belaagd, schiet Kamerlid Sylvana Simons uit haar slof. Ze vindt dat minister van Justitie & Veiligheid Dilan Yesilgöz niet snel genoeg doorpakt in de aanpak van het geweld”, schrijft De Telegraaf. Bij deze beschrijving van de situatie hoort een fragmentje dat men op de video kan aanklikken en dat is heel illustratief voor een goed begrip van hedendaagse politieke retoriek.

Politiek is tegenwoordig – laten we eerlijk zijn – ook veel vermaak. Of we nu naar Veronica Inside gaan kijken of naar fragmentjes van videos in de Tweede Kamer: het moet leuk zijn. Er moet emotie in zitten. Er moet iemand iets schandelijks doen. Iets dat “walgelijk” is. Zodat iemand anders weer kan roepen dat het “walgelijk” was.

Ook moet er ergens iets of iemand “beledigd” worden. Of in ieder geval met een zeker gevoel voor dramatiek kunnen voorwenden beledigd te zijn. Mensen moeten “woest” zijn. Iemand moet “haatzaaien”. Of daar althans van beschuldigd kunnen worden. Daarna krijgen we aan de babbeltafels beschouwingen krijgen over wie “te ver” is gegaan.

Kampioen in deze wijze van politiek bedrijven, is mevrouw Sylvana Simons van de partij BIJ1. Mevrouw Simons importeert de Amerikaanse woke-filosofie naar Nederland en met haar intrede in de Tweede Kamer heeft het wokisme zijn intrede gedaan in onze nationale vergaderzaal. Kenmerkend voor woke is dat je iemand lukraak het etiket nazi, fascist, islamofoob, racist, xenofoob, antisemiet of iets anders onaangenaams opplakt. Je moet dat doen met een zeker poids. Een zeker gewicht. Met theatraliteit. Het opplakken van het etiket moet geschieden in een seance die emotie, opwinding, boosheid, confrontatie ruim baan geeft.

Mevrouw Simons is voorlopig de onbetwiste meester in dit genre. Natuurlijk heeft zij wel volgelingen, mensen die bij haar in de leer proberen te gaan. Dat zijn voornamelijk de Kamerleden Sjoerdsma en Paternotte van D66. Maar die zijn nog lang niet zo goed als mevrouw Simons. Daarvoor zijn vele redenen, maar één daarvan is ook dat Sjoerdsma en Paternotte niet het geschikte uiterlijk hebben. Het zijn witte mannen die eerder mikpunt zijn van woke-aanvallen dan dat zij zelf die filosofie kunnen gebruiken voor het realiseren van hun agenda. Maar we zullen zien, want zij zijn nog in opleiding.

Heel boeiend is ook hoe de andere Kamerleden, met name de leden van het kabinet, gaan reageren op de woke-aanvallen. Die moeten dus zien dat zij de kwalificatie van “racist” van het lijf weten te houden. Dat is nog niet zo eenvoudig. Een beleefde reactie van “ik geen racist hoor” werkt vaak slecht. Helemaal omdat de van racisme beschuldigde personen onthutst zijn door het onfatsoen van hun aanvallers. In termen van de vechtsport: zij zijn uit hun evenwicht. Zij moeten vaak zichtbaar zoeken naar een reactie.

Steun DDS op BackMe: alleen via uw maandelijks of eenmalige gift kunnen we de website draaiende houden en het mediakartel aanpakken. Deze steun is keihard nodig in deze zware economische tijden.

Maar minister Yesilgöz reageerde op de aanval van mevrouw Simons naar mijn idee zeer adequaat. Zó adequaat dat het lijkt alsof zij hiermee al de contouren schetst van een manier van reageren die de Tweede Kamer resistent zou kunnen maken tegen woke-aanvallen. Minister Yesilgöz kwam óók terug met theater en verbolgenheid. Goed zo! En zij schoof zichzelf naar voren als de redder van wat tegenwoordig ook een kwetsbare identiteitsgroep is: de politie. De minister zei: “Ik laat mijn politieagenten niet op deze manier wegzetten”. Niet wegzetten “als racisten”.

“Haar” politieagenten. Mooi! De minister maakt zich zo populair binnen het corps. Ook het woord “wegzetten”. Prachtig. Direct uit het woke-handboek overgenomen: nooit ingaan op wat gezegd wordt. De kritiek van mevrouw Simons was “wegzetten”. En “wegzetten” heeft een vaak negatieve ondertoon, net als “uitsluiten”. Als piek op de kerstboom laat de minister nog even doorklinken dat “racisme” heel ernstig is.

Ik denk dat vele Kamerleden met bewondering naar de minister hebben gekeken. En dat menigeen wat heeft geleerd.

Paul Cliteur is de schrijver van The Secular Outlook: A Defense of Moral and Political Secularism (2010): https://t1p.de/qu4if