-Michel Mulder- 'De tragiek van een leegstaand huis'

Op mijn wandeltochten kom ik regelmatig langs een vrijstaand huis, waar tot voor kort de stem van de mens klonk.

Was het de Porsche 911 voor de deur die de indruk van levendigheid weerspiegelde, of gewoon het besef dat het huis bewoond werd, die het een vredig karakter gaven?

Op één van mijn tochten stond er ineens een verhuiswagen voor de deur, en werden er matrassen, verpakt in plastic de verhuiswagen ingedragen, als teken van een naderend afscheid.

Waar voorheen de banden van de Porsche 911 haast vastgelijmt leken op de oprit, heeft nu het onkruid vrij spel, in haar desperate zucht naar de laatste zonnestralen van deze mooie herfst.

Het is slechts nog de achtergebleven vitrage, die welhaast zichtbaar treurend de woning tegen inkijken beschermt, die de woning nog een bewoond karakter geeft, onwetend over de toekomst die misschien wel een gang naar de vuilcontainer inhoudt.

Ik kan melancholisch worden over een verlaten huis, waar tot voor kort de historie van de mens iedere dag van geluid voorzag, maar nu slechts de leegte en ook oudheid van het stenen karkas hoorbaar is in de achtergebleven stilte.

De wind raast door de kamers of er nooit enig obstakel heeft gestaan, het vrije spel benuttend om zich heer en meester van deze verlaten plek te maken, en ieder vleugje menselijkheid weg te blazen of het nooit bestaan heeft.

(Artikel gaat verder onder de oproep ons te steunen in deze barre tijden)

Een oproep van de redactie: door de coronacrisis, de energiecrisis, de inflatiecrisis ´én de koopkrachtcrisis heeft DDS het ontzettend lastig. Wij willen alles gratis leesbaar houden voor iedereen, waardoor we voor onze inkomsten afhankelijk zijn van reclame. Maar bedrijven hebben financiële zorgen, en hebben dus niet veel te makken. Daar merken wij de gevolgen ook van. Vandaar onze oproep aan u, onze lezers: steun ons alsjeblieft! Via het betrouwbare Nederlandse BackMe-systeem kunt u maandelijks óf eenmalig doneren. Doe dat alstublieft, en help DDS in de lucht te blijven!

Hoeveel generaties zal dit huis nog 'opvoeden,' en hoeveel geluid zal nog weerklinken tot in alle uithoeken van haar domein, totdat ook dit huis definitief haar plek zal verlaten, vallend onder de sloophamer van hetgeen zij haar hele leven onderdak heeft geboden?

Soms is stilstaan bij dit soort - in mijn ogen - melancholische zaken, belangrijker dan je druk te maken over de zoveelste crisis.