-Mathijs Cluyfhooft- De Nederlandse pers heeft de bek vol van ‘diversiteit’, behalve wanneer het gaat om haar eigen functioneren
Een groot gebrek aan diversiteit in de pers is een systeem fout in de Nederlandse democratie. Als we over ‘persvrijheid’ praten, moeten we allereerst een onderscheid maken tussen ‘pers-vrijheid’ en ‘pers-onafhankelijkheid’.
Onze pers is vrij, in die zin dat zij niet gebonden is aan bijvoorbeeld wat de overheid wil horen en zien, zoals in landen als Rusland en China. Onze pers is echter niet onafhankelijk, wanneer we constateren -of het ernstige vermoeden hebben- dat meer dan 85% van de journalisten politiek links georiënteerd is.
Lees ook
Hetzelfde geldt voor de hoofdredacties van onze grote kranten, die de facto vrijwillig -of moedwillig?- de afgelopen zeven decennia onafhankelijke persberichtgeving om zeep hebben geholpen. Het Nederlandse publiek heeft recht op onafhankelijke berichtgeving, die reeds begint bij de onderwerpen keuze, en dat staat haaks op een soort vrijwillige, zelf-ingevulde, linkse censuur. Wanneer de overgrote meerderheid van journalisten dezelfde politieke geaardheid heeft, is er dan nog überhaupt diversiteit, cognitieve diversiteit, gedefinieerd als de mate waarin groepsleden conflicterende kennis, perspectieven, denkpatronen, ervaringen en ideeën hebben? Dat wat we zó belangrijk vinden bij directieleden en bestuurders in het bedrijfsleven? De zelfde systeemfouten vinden we bij onze rechterlijke macht, het openbaar ministerie en universiteitsbesturen, waar eveneens de indruk bestaat dat de overgrote meerderheid van de functionarissen politiek links georiënteerd is. Bij benoeming van leden van het Hooggerechtshof in Amerika, wordt uiterst precieus gekeken naar de politiek geaardheid van de betrokken rechter. In Nederland niet, wij zijn volledig blind -uit berekening?- voor de eenzijdige politieke samenstelling van onder meer onze rechterlijke top. Onze ‘onafhankelijke’ dames en heren journalisten gillen daarentegen wel meteen moord en brand over de situatie in Hongarije, waar Orban een culturele zuivering doorvoert in de rechterlijke macht, en ‘zijn eigen politieke vrienden benoemd’.
Wanneer bijkans een derde van de bevolking op de PVV stemt, waar zijn dan de journalisten, radio- en TV-presentatoren (en rechters en officieren van justitie) die deze politieke groep vertegenwoordigen? De Nederlandse pers heeft de bek vol van ‘diversiteit’, behalve wanneer het gaat om haar eigen functioneren.
Mathijs Cluyfhooft (schrijver van ‘Belangrijke Mannen’ en ‘Het grote Geld’).
