-Frits Bosch- Lale: “Ik ben vrij”
Lale Gül (1997) is Turks-Nederlandse schrijver en columnist. Tot haar zeventiende ging ze in het weekend naar een Koranschool van de stichting Mili Görüs. Op haar eenentwintigste legde ze, tot groot verdriet en afschuw van haar familie, haar hoofddoek af en wordt afvallige. Ze studeerde Nederlands aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Haar debutroman ‘Ik ga leven’ werd een internationale bestseller en won diverse prijzen waaronder de NS Publieksprijs 2021.
Haar boek ‘Ik ben vrij’ borduurt voort op ‘Ik ben vrij’ maar gaat uitgebreid in op de maatschappelijke problematiek rond islam en integratie. Ze neemt de lezer mee over de bedreigingen die ze te verduren krijgt en de uitsluiting door haar familie, de klappen die ze krijgt van haar moeder. De oude vrienden, de moslimgemeenschap en zelfs haar zus Defne die nog wel een hoofddoek draagt sluiten haar uit.
Lees ook
‘Ik ga leven’ vind ik een goed boek. ‘Ik ben vrij’ is nog beter. Het is ronduit geweldig. Ze trekt alle registers open en is vlijmscherp. Wat een talent en dan te bedenken dat ze pas 25 jaar is. Ze intelligent, openhartig, indringend en dapper. Gül vertelt over haar hilarische gesprekken met psycholoog, meneer Köhler, en over haar stomende seksleven. Ze staat compleet aan de kant van de Nederlandse rechtsstaat en toont een stevige afkeer voor de onderdrukking vanwege de islam en de hypocrisie van de moslimgemeenschap.
“Ik voel dat ik moegestreden ben tegen moedwillige, hardleerse stupiditeit en drogredenen die een debat failliet slaan. Bij sommigen zal het nooit aankomen, vrees ik (p 233).” Ze verwerpt de gedachte dat de hoofddoek de vrije keuze van moslima’s is. De islam wordt volgens haar gekenmerkt door indoctrinatie. Gül verwijt links en feministen de onderdrukking te negeren.
Ze zoekt op internet hoeveel aanslagen door moslims zijn gepleegd de afgelopen jaren. Ze schrikt over het aantal moorden en zegt: ‘het is toch belachelijk! Dat we nooit eens op tv een diepgaande discussie hebben gehad over de aanslagen’. Dat klopt. Na de Brusselse aanslag op 22 maart 2016 is onder mijn redactie het boek ‘Waarom haten ze ons eigenlijk?’ verschenen. In het boek geven arabisten, filosofen, moslims en historici een antwoord op die belangrijke vraag. Het is een boeiend boek, maar genegeerd door de media.
Gül gaat met haar homovriend Mert in discussie over islamofobie in ons land. Mert meent dat de islam te veel bekritiseerd wordt en met rust gelaten moet worden. Gül meent dat dit onzin is. Er is vrijheid van meningsuiting uiting die enkel wordt beperkt door het oproepen tot geweld. Ze vindt Mohammed cartoons dus acceptabel. Moslims kruipen in de slachtofferrol en zijn hypocriet. Mert meent dat Mohammed cartoons nergens toe dienen. “Je schiet er niets mee op.” De discussie dreigt te ontsporen tussen de twee. Ik ben het (bijna) altijd eens met Gül, maar hier niet. Mohammed cartoons vind ik onacceptabel. Wij hebben moslims actief geworven vanaf de jaren zestig voor onze economie. We wisten dat moslims een volstrekt tegengestelde cultuur en opvattingen omarmen. We hebben de immigratie decennialang volgehouden zonder enige voorwaarde anders dan een povere inburgeringscursus. De moeder van Gül spreekt geen woord Nederlands, zoals zovelen. Is het dan gepast om dan hun heilige figuur, in casu Mohammed, belachelijk te maken? Dat wringt en ik vind dat niet de weg. Kritiek uiten is acceptabel maar houd het inhoudelijk. Koran’s verbranden acht ik fascistoïde. Gül meent dat de PVV de verkiezingen niet gewonnen heeft vanwege de problemen rond de massa-immigratie, maar door het gebrek aan integratie. Ze acht de multiculturele samenleving mislukt. Er is inderdaad geen multiculturele samenleving ontstaan, maar een multi-monoculturele samenleving of een tribale samenleving. ‘Ik ben vrij’ vind ik een enorme aanrader!
Gül vertelt dat ze duizenden berichten krijgt van meisjes en vrouwen die onderdrukt worden. Ze noemt een hele rij auteurs die kritiek op de islam niet overleefd hebben. Voor ons is de vraag hoe het komt dat met name links en feministen al die onderdrukking negeren. Ze kiezen feitelijk de kant van de onderdrukkers. Hoe komt dat eigenlijk? Ik kan er naar gissen, maar zeker weten doe ik het niet. Beter lijkt dat dit tot reflectie leidt. Dat moet niet op de tv. Toen Mona Keijzer op bezoek bij de talkshow van Jeroen & Sophie suggereerde dat antisemitisme bijna onderdeel is van de islamitische cultuur stelde het OM vast dat dit in beginsel strafbaar is. We moeten naar meneer Köhler, met het OM voorop. Dat gaan veel sessies worden bij deze psycholoog. Maar of het überhaupt nog goed kan komen met onze bovenkamer moet ik helaas betwijfelen.
Frits Bosch is econoom en socioloog. Hij is tevens auteur van “Risico als obsessie”, “Dat is het risico”, “Wereld op een keerpunt” “Onbehagen bij de elite”, “Schaft ook Nederland zich af?” en “Feminisme op de werkvloer”. Zijn meest recente boek is Kafkaistan.
Lees ook