-Frits Bosch- Douglas Murray: "De vreemde dood van Europa"
Bij alle discussies die gaande zijn over de massa-immigratie de volgende tekst ter verheldering van de problematiek.
Filosoof Douglas Murray meent in zijn bestseller ‘The strange death of Europe’ dat Europa op een vreemde manier doodgaat. Hij meent dat Europese leiders hebben besloten om zelfmoord te plegen. Of de Europese volkeren er voor kiezen om hierin mee te gaan is een andere kwestie. De beschaving die we kennen als Europa is bezig is met het plegen van zelfmoord en dat het Verenigd Koninkrijk noch enig ander West-Europees land kan dat noodlot afwenden, want ze lijken allemaal te lijden aan dezelfde symptomen en kwalen. Als gevolg hiervan zal Europa niet langer Europa zijn en de Europese volkeren zullen de enige plek op aarde die we ons thuis moesten noemen, kwijtgeraakt zijn.
Lees ook
Europeanen zijn ‘Zum Tode betrübt’
Europa heeft vandaag de dag weinig verlangen om zichzelf voort te planten, om voor zichzelf te vechten, of zelfs maar om haar eigen kant te kiezen in een discussie. De Europese machthebbers lijken ervan overtuigd dat het niets uit zou maken als de volkeren en de cultuur van Europa verloren zouden gaan voor de wereld. Er is niet één enkele oorzaak voor deze ziekte. De cultuur die geschapen werd door de schatplichtigen aan de Joods-Christelijke cultuur, de oude Grieken en de Romeinen, en de ontdekkingen uit de Verlichting, is niet gevloerd door niets. Maar de slotact wordt gedirigeerd door twee parallelle sequenties - twee sets van aaneengeschakelde gebeurtenissen - waarvan we onmogelijk nog kunnen herstellen. De eerste sequentie is de massamigratie van volkeren naar Europa.
Massa-immigratie werd kwelling
In alle West-Europese landen begon dit proces vanwege arbeidstekorten na de Tweede Wereldoorlog, maar al vlug raakte het continent verslingerd aan migratie en kon het de stroom niet meer stuiten - zelfs als het dat gewild had. Het gevolg was dat wat eens Europa was, het thuis van de Europese volkeren, langzaam veranderde in een huis voor de hele wereld. De plekken die eens Europa waren, verwerden langzaam tot ergens anders. De hele tijd vonden Europeanen manieren om te doen alsof deze instroom kon werken. Door net te doen of zulke migratie heel normaal was. Of dat, wanneer integratie zich niet voltrok bij migranten van een eerste generatie, dit zich later bij hun kinderen, kleinkinderen of een volgende generatie wel zou herstellen.
Weinig integratie
Of dat het zelfs helemaal niet uitmaakte of deze mensen integreerden of niet. De hele tijd werd de grootste waarschijnlijkheid weggewuifd: dat het gewoon niet zou gaan werken. Dit is een conclusie die door de migratiecrisis van recente jaren simpelweg is versneld. Zelfs de massale beweging richting Europa van miljoenen mensen zou niet het slotakkoord voor het continent kunnen inleiden, ware het niet voor het feit dat Europa op hetzelfde moment haar vertrouwen verloor in haar eigen overtuigingen, tradities en legitimiteit. Europa, meer nog dan welk ander continent of andere cultuur in de wereld vandaag, wordt zwaar omlaag gezogen door schuldgevoelens over haar eigen verleden. Parallel aan deze openlijke belijdenis van zelf-wantrouwen loopt een meer introverte versie van dezelfde schuld.
Europa is existentieel vermoeid
Want er is ook het probleem van een Europa dat een existentiële vermoeidheid beleeft, en een gevoel dat het verhaal van Europa misschien voorbij is - en een nieuw narratief de ruimte moet krijgen om van start te gaan. Massa-immigratie - de vervanging van grote delen van de Europese bevolking door andere volkeren - is een manier waarop dit nieuwe narratief kan worden verbeeld: een verandering, zo leken we te denken, was net zo goed als rust. Zo'n existentiële beschavingsvermoeidheid is geen uniek, modern Europees fenomeen, maar het feit dat een samenleving het gevoel beleeft dat het haar laatste slagen maakt op precies het moment dat een nieuwe samenleving op komt stomen, kan niet anders dan leiden tot enorme en epochale veranderingen. Als het mogelijk was geweest om over deze zaken openlijk te debatteren, dan waren er wellicht oplossingen mogelijk geweest.
Genuezen en Florentijnen versmolten
Terugkijkend is het merkwaardig hoe beperkt we onze discussie maakten, zelfs terwijl we ons thuis openden voor de wereld. Duizend jaar geleden waren de volkeren van Genua en Florence niet zo vermengd als nu, maar vandaag de dag zijn zij allen herkenbaar Italiaans en zijn tribale verschillen in de regel verkleind, en niet vergroot met het verstrijken van de tijd. Het huidige denken lijkt er op gericht dat op enig moment in de toekomst de volkeren van Eritrea en Afghanistan ook zullen zijn vermengd binnen Europa, zoals de Genuezen en de Florentijnen nu versmolten zijn met Italië. De huidskleur van individuen uit Eritrea en Afghanistan mag dan verschillen, hun etnische afkomst verder te velde zijn, maar Europa zal nog altijd Europa zijn en haar volkeren zullen blijven vermengen in de geest van Voltaire en Sint Paulus, Dante, Goethe en Bach.
Grieken en Romeinen deden het
Zoals met zoveel populaire zinsbegoochelingen, zit hier een kern van waarheid in. De aard van Europa heeft altijd geschoven en is altijd, zoals de histories van handelssteden als Venetië ons tonen, gekenmerkt door een grote en ongekende ontvankelijkheid voor buitenlandse ideeën en invloeden. Sinds de oude Grieken en Romeinen voorwaarts, zonden de volkeren van Europa hun schepen uit om de wereld te doorkruisen en thuis verslag uit te brengen van wat zij elders aantroffen. Zelden, indien überhaupt, toonde de rest van de wereld zich wederkerig in deze nieuwsgierigheid, maar desalniettemin vertrokken de vele schepen om terug te keren met verhalen en ontdekkingen die zich roemden in de atmosfeer van Europa. De ontvankelijkheid was ontzaglijk, echter, zij was niet onbegrensd. De vraag waar de grenzen van de cultuur liggen is eindeloos bediscussieerd door antropologen en kan niet worden beantwoord. Maar er waren grenzen. Europa was nooit, bijvoorbeeld, een islamitisch continent. Het besef dat onze cultuur constant en subtiel verandert, is echter diepgeworteld. We weten dat de moderne Grieken niet hetzelfde volk zijn als de Oude Grieken. .....
Opkomst AfD en le Pen
En we weten uit de geschiedenis dat sommige bewegingen een cultuur slechts relatief weinig beïnvloeden over lange tijd, waar andere onomkeerbaar kunnen veranderen. Het probleem ontstaat niet door acceptatie van verandering, maar door het besef dat als verandering te snel gaat, of het verschil te groot is, dat we veranderen in iets anders - inclusief iets wat we misschien wel nooit wilden zijn. Tegelijkertijd zijn we in verwarring over hoe dit zou moeten werken.... Verkiezingen in Oostenrijk en de opkomst van de Alternative für Deutschland lijken te bewijzen dat ondanks dat de voortgang van culturele erosie niet te stuiten lijkt, initiatieven voor de culturele verdediging van Europa onacceptabel blijven. Zelfs na de recente tumultueuze jaren die ze achter de rug hebben, kan de Franse kiezer in het stemhokje enkel kiezen tussen meer van dezelfde desastreuze status quo, of iemand uit de familie Le Pen.
Massa-immigratie gaat doorrrr!
Ondertussen gaat de mensenstroom richting Europe gewoon door. Alleen al gedurende het Paasweekeinde pikten Europese schepen meer dan 8.000 Afrikaanse migranten op uit de zeeën rondom Italië - en brachten hen naar Europa. Zo'n grote stroom, ooit ongebruikelijk, is nu routine, ogenschijnlijk onstuitbaar alsook eindeloos.
Frits Bosch, econoom en socioloog, auteur van Links Verdriet.
