Elsevier Weekblad columnist Simon Rozendaal maakt zich zorgen over de opkomst van klimaatmalloten en radikalinski's

De maatregelen die worden genomen om het klimaat te beschermen, zijn vaak buitenproportioneel en laten Nederlandse burgers en bedrijven met onrealistische eisen achter. Een duidelijk voorbeeld van deze trend is te zien in onze stikstofnormen, die de strengste ter wereld zijn. Hoewel het beschermen van het milieu van groot belang is, moeten we ook oog hebben voor realistische oplossingen die de economie en het dagelijks leven niet onnodig belemmeren. Het lijkt er echter op dat de activisten van Greenpeace, die op belangrijke posities in ons land zijn beland, een overdreven invloed hebben op het beleid en de besluitvorming.

Daarnaast zien we een overvloed aan aandacht voor klimaatmalloten en radicale figuren in de media. Personen zoals Johan Vollenbroek, die pleiten voor het stilleggen van alle economische activiteiten, krijgen zonder enige kritische noot een platform in de Nederlandse media. Zelfs omroepen die zichzelf als 'rechts' bestempelen, zoals WNL, laten zich verleiden tot serieuze interviews met deze extremisten. Het is onbegrijpelijk dat dergelijke figuren zoveel aandacht krijgen, terwijl hun ideeën de economie en het welzijn van ons land ernstig schaden schrijft Rozendaal.

Het is niet alleen de groene agenda die steeds radicaler wordt, maar ook de maatschappij als geheel lijkt gevoelig te zijn voor deze verandering. Politieke correctheid en cancel culture hebben hun intrede gedaan, waarbij elk afwijkend geluid direct wordt veroordeeld en bekritiseerd. De vrijheid van meningsuiting staat onder druk, en het lijkt erop dat we steeds verder verwijderd raken van een open en constructieve discussie.

Bovendien is het zorgwekkend dat sommige activisten, zoals Johan Vollenbroek, zich laten betalen door bedrijven onder het mom van 'advies'. Dit roept serieuze vragen op over hun integriteit en de motieven achter hun acties. Het is onacceptabel dat zij profiteren van de situatie, terwijl ze tegelijkertijd bedrijven dwingen om zich aan hun extremistische agenda te conformeren. Rozendaal stelt terecht dat Nederland zijn grip verliest op realisme.