-Cultuur onder Vuur- Agenda 2030 en Sustainable Development Goals zetten democratie buitenspel

Frans Timmermans presenteert zijn Europese Green Deal als onderdeel van de 2030 Agenda van de Verenigde Naties. Deze 'routekaart' voor de toekomst is in 2015 aangenomen door alle 193 lidstaten van de VN. Daarbij zijn 17 Sustainable Development Goals gesteld. De doelen zijn in hoge mate gemeenplaatsen: "Alle vormen van armoede tegengaan", "Goede gezondheid en welzijn" en "Goede banen". Weinig mensen zullen daar tegen bezwaard zijn.

Toch stuiten de Sustainable Development Goals op steeds meer weerstand. Daar zijn goede redenen voor. De SDG's zijn geen vage wensen, maar bevatten zeer concrete doelen. Het Centraal Bureau Statistiek houdt die voor Nederland bij met een speciale monitor met wel 293 verschillende indicatoren. Voorbeelden zijn:

Dit zijn de preoccupaties van linkse politici, die ze gerust mogen inbrengen bij verkiezingsdebatten, zodat de kiezer kan besluiten welke doelen wenselijk en belangrijk zijn. Maar door de doelen tot SDG te verheffen, hebben de VN-lidstaten deze in steen gebeiteld. Discutabele doelen krijgen zo de schijn van 'mensenrecht'. Dit past in de tendens om links-politieke idealen tot onontvreemdbaar recht te verklaren zo buiten de democratische discussie te plaatsen – een tendens die "politieke vader" Max van der Stoel heeft aangewakkerd en die aangejaagd wordt door zijn "tovenaarsleerling" Frans Timmermans.

De SDG's bevinden zich op gespannen voet met de Westerse christelijke beschaving, die bijvoorbeeld niet "gendergelijkheid" voorstaat maar benadrukt dat mannen en vrouwen verschillen en elkaar aanvullen in het huwelijk. We zien dan ook dat landen die vasthouden aan de christelijke beschaving, zoals Hongarije en Polen, voortdurend lastiggevallen worden door de EU. Frans Timmermans was daar een drijvende kracht achter toen hij in 2014-2019 als Europees Commissaris verantwoordelijk was voor de "rechtsstaat".

De SDG's zijn onverenigbaar met de subsidiariteit: het principe, vervat in de katholieke sociale leer, dat politieke problemen op zo laag mogelijk niveau opgelost moeten worden. Alleen als lagere overheden ernstig falen, mag een hogere overheid optreden. Dit uit eerbied voor bijvoorbeeld de gezinssfeer, die niet verstoord mag worden door de Staat. Subsidiariteit erkent ook dat iedere streek, ieder land, ieder werelddeel verschillend is. Lokale problemen vragen lokale oplossingen.

Subsidiariteit was aanvankelijk ook het uitgangspunt van de Verenigde Naties en (de voorgangers van) de Europese Unie. Die richtten zich bijvoorbeeld op het bemiddelen bij conflicten over landsgrenzen of het afstemmen van zwaar-industrieel beleid (Europese Gemeenschap van Kolen en Staal). De SDG's zijn van die subsidiariteit ver verwijderd. Een SDG als "gendergelijkheid" gaat om de inrichting van de kleinste en meest wezenlijke sociale eenheid: het gezin. Overheidslagen tussen EU/VN en het gezin – de natie, de provincie, de gemeente – worden in toenemende mate buiten spel gezet. Ze zijn hooguit uitvoerders van de SDG's. Democratische inspraak is er niet. Maatwerk al helemaal niet.

Een absurd voorbeeld is "grensoverschrijdend gedrag tegenover personeel". Dit is primair een zaak van werknemer en werkgevers, secundair van de nationale wetgever. Maar het GroenLinks-PvdA-verkiezingsprogramma wijst de Europese Unie aan als primaire bestrijder die "hard optreden" moet. Dit is volledig in lijn met de Agenda 2030 en de Sustainable Development Goals.