Column Frits Bosch: Joris Luyendijk, gespecialiseerd in politiek correcte apekool

Joris Luyendijk heeft een nieuw boek geschreven. In gestrekte looppas naar de boekhandel? Zou ik niet doen, want in zijn voorbeschouwing in NRC "Wij hadden alles mee en niks tegen" worden louter de overbekende politiek correcte paden bewandeld.

Welke paden zijn dat dan dit keer? Wel, Joris meent dat "ons selecteert ons" als het om de betere banen gaat. En dat is niet goed, vindt Joris. Wie zijn 'ons' dan wel? Dat zijn 'witte mannen die voldoen aan zeven vinkjes'. Goh, wat origineel van die Joris! Wat zijn dan die zeven vinkjes? "Minstens één hoogopgeleide en/of welgestelde ouder, minstens één in Nederland geboren ouder, man, hetero, wit, gymnasium of vwo, universiteit". Joris sluit zichzelf ook hierbij in en voelt zich schuldig omdat zijn soort bepaalt wie de besten zijn en wat kwaliteit is. Hij wil daarvan af en vindt dat "kwetsbaarheid ook als een essentiële leiderschapskwaliteit dient te worden gezien". Lijkt mij niet, want 'kwetsbaarheid' is een niet te duiden bullshit selectie element, Joris.

Helaas is het platgetreden apekool wat Joris te berde brengt, een versie van "weg met ons", "weg met meritocratie" en "weg met kapitalisme". Want wat zijn de prestaties geweest van witte mannen met zeven vinkjes? Dat is niet lastig. Dankzij de economische groei de afgelopen vijftig jaar daalde het wereldwijde percentage mensen in extreme armoede van vier op de tien naar één op de tien. Stierf in 1972 nog één op de zeven kinderen, heden is dat één op de 25, de levensverwachting ging twintig jaar omhoog enzovoort, lees Steven Pinker. Aan wie is dat te danken? Aan witte mannen met zeven vinkjes in alle soorten en maten en bij alle mogelijke instellingen en bedrijven. Zij zaten aan de knoppen. Niet slecht dunkt me. Geef ze eens de 'credit' daarvoor, in plaats ze in het verdomhoekje te plaatsen. Stop eens met die gemakkelijke onzin zonder het in een passend relativerend kader te plaatsen, Joris Luyendijk.

Nu "soort zoekt soort". Psycholoog Julie Sedivy schrijft in haar recent verschenen boek "Memory speaks" onder meer dat kleuters desperaat hun best doen om bij de groep te horen, erbij te horen. Kinderen kunnen helaas onverdraagzaam zijn. Zelfs al op de leeftijd van vijf jaar - volgens haar onderzoek - vertonen kleuters al een voorkeur voor speelkameraden van hetzelfde ras en kleur en vriendjes die slechts één taal spreken, hun taal. Zijn dit racistische kleuters? Lijkt me niet. Het zit blijkbaar bij ieder mens diep ingebakken zich thuis te voelen bij eigen soort, eigen volk. Dat kun je vervelend vinden, maar dat zit er gewoon in. Vandaar dat ook de inclusie hype zo kwalijk is. Het heeft niets met "witte man met zeven vinkjes" te maken. Ook donkere mannen zonder vinkjes hebben die neiging en voorkeur. Stop eens met die flauwekul en verdiep je eens in psychologie om je oppervlakkigheid te vermijden, Joris.

Waar het wel over dient te gaan is "De Onmisbaren" waar Ron Meyer zich over opwindt en ik ook. Deze sociale klasse, waar wij alles aan te danken hebben, vooral tijdens Corona, zijn inderdaad "vergeten en genegeerd door de heersende klasse", door mensen zoals Joris Luyendijk. Mensen bijvoorbeeld op de Snuifas die 700 tot 1800 euro per uur schuiven en zich dan links noemen. Dat soort, beste Joris. De onmisbaren die onderbetaald worden en die de shit over zich heen krijgen van mensen die niet wit zijn en geen enkel vinkje hebben en zich niet aan 'ons soort' aanpassen en het vooral op oudjes gemunt hebben. De onmisbaren die inderdaad "bespuugd en bespot" (R. Meyer) worden en die jij "extreem rechts, xenofoob en populist" noemt. Mensen die jij vergeet en negeert. De onmisbaren die niet in een 'soort zoekt soort' wijk wonen, een witte wijk met zeven vinkjes waar jij woont, Joris. Dááááág Joris. Leuke man, die Joris Luyendijk…

Frits Bosch, auteur van “Risico als obsessie”, “Dat is het risico”, “Wereld op een keerpunt” “Onbehagen bij de elite”, “Schaft ook Nederland zich af?” en “Feminisme op de werkvloer”.