-Arash Mashadi- De Nazi's waren socialisten

De volledige naam van de nazipartij was de Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij. Dit was geen toeval, maar een bewuste keuze om de arbeidersklasse aan te spreken en hun steun te winnen. Hitler en zijn partijgenoten gebruikten socialistische retoriek om de massa’s te mobiliseren. Dit was geen oppervlakkige tactiek, maar een diepgewortelde ideologische strategie.

Neem bijvoorbeeld de grootschalige werkgelegenheidsprojecten zoals de bouw van de Autobahn. Dit was niet alleen bedoeld om werkloosheid te bestrijden, maar ook om een gevoel van nationale eenheid en trots te creëren. Volksgezondheidsinitiatieven en sociale welzijnsprogramma's waren andere belangrijke pijlers van het nazi-beleid. Deze programma's zouden niet misstaan in het handboek van een socialistische staat.

Laten we de feiten onder ogen zien: de nazi's voerden een economisch beleid dat sterk leunde op staatsinterventie. Ze nationaliseerden bepaalde industrieën, controleerden prijzen en lonen en implementeerden een gecentraliseerd economisch beleid. Het Vierjarenplan van 1936, geleid door Hermann Göring, is een perfect voorbeeld van hoe de staat de economie dirigeerde. Dit zijn geen kenmerken van een puur kapitalistisch systeem, maar van een door de staat geleide economie – een kenmerk van socialisme.

De nazi's waren meesters in het bespelen van de massa's en het gebruik van populistische tactieken om hun macht te consolideren. Ze creëerden een volksgemeenschap (Volksgemeinschaft) waarin alle Duitsers gelijk zouden zijn en samen zouden werken voor het algemeen welzijn. Dit concept vertoont opvallende gelijkenissen met de socialistische droom van een klasseloze samenleving.

Onder de vlag van een klasse-loze samenleving probeerden de nazi's een gevoel van eenheid en solidariteit te creëren. Deze ideologie was bedoeld om een gemeenschappelijke Duitse identiteit te smeden. Dit idee van een harmonieuze samenleving, vrij van klassenconflicten, ligt dicht bij het socialistische ideaal van collectieve samenwerking en gelijkheid.

De nazi's creëerden en beheerden een breed scala aan massaorganisaties, zoals de Hitlerjugend en de Deutsche Arbeitsfront. Deze organisaties dienden niet alleen als propagandamiddelen, maar ook als instrumenten voor sociale controle en indoctrinatie. Door deze organisaties konden de nazi's hun ideologie diep in de samenleving verankeren. Deze aanpak is vergelijkbaar met die van communistische en socialistische regimes die massaorganisaties gebruiken om ideologische controle te behouden.

De nazi's omarmden anti-kapitalistische retoriek, vooral in hun beginjaren. Ze schilderden grootkapitalisten en internationale banken, vaak gelieerd aan Joodse invloed, af als vijanden van de Duitse arbeider en de natie. Deze retoriek was niet louter populistisch; het was een kernonderdeel van hun ideologische strategie.

Hitler en zijn kompanen presenteerden zichzelf als de kampioenen van de gewone man tegen de uitbuiting door de kapitalistische elite. Dit element van hun ideologie was fundamenteel links. Het doel was duidelijk: de arbeidersklasse winnen door te beloven hen te bevrijden van kapitalistische onderdrukking.

Vergelijkingen met andere socialistische regimes bieden verdere inzichten. De Sovjet-Unie onder Stalin vertoonde bijvoorbeeld veel overeenkomsten met het nazi-regime, zoals gecentraliseerde staatscontrole over de economie, uitgebreide propaganda en massamobilisatie. Hoewel hun ideologieën verschilden, vooral in internationalisme versus nationalisme, zijn de methoden en doelen opvallend vergelijkbaar.

Laten we ook Mussolini's fascistische Italië niet vergeten. Mussolini, die zelf als socialist begon, combineerde nationalistische en socialistische elementen in zijn fascistische ideologie. Net als de nazi's streefde hij naar een totalitaire staat waarin de staat boven alles stond, een idee dat veel linkse kenmerken heeft.

Hoewel de nazi's traditioneel als extreemrechts worden geclassificeerd, zijn er overtuigende argumenten om hen als extreemlinks te beschouwen. Hun socialistische retoriek, uitgebreide sociale programma's, sterke staatscontrole over de economie en populistische massaorganisaties vertonen duidelijke overeenkomsten met linkse bewegingen.

Ideologische categorieën zijn complex en vaak misleidend. De nazi-ideologie bevatte elementen van zowel links als rechts, en het is door deze lens dat we hun beleid en retoriek moeten bekijken. De waarheid is nu eenmaal genuanceerd, en het is deze nuance die een waardevol perspectief biedt op de historische realiteit van de nazi's als socialisten.

De geschiedenis is zelden zwart-wit. Het is een caleidoscoop van ideeën en ideologieën die constant veranderen en evolueren. Door de nazi's uitsluitend als extreemrechts te beschouwen, doen we geen recht aan de complexiteit van hun ideologie en de historische realiteit. Het is tijd om de geschiedenis te herzien en de feiten onder ogen te zien, hoe ongemakkelijk die ook mogen zijn.