Zo ver zijn we: Noorse minister gevraagd af te treden omdat ze moslims vroeg te integreren
Hoe erg is het tegenwoordig in Europa? Zo erg dus.
Heb je je wel eens afgevraagd van een minister van Integratie zoal dient te doen? Het komt voor sommigen misschien als een verrassing, maar het is eigenlijk heel simpel: je hoort de integratie te bevorderen. Dat lijkt een no-brainer: ervoor zorgen dat nieuwkomers in Noorwegen, als ze dan het privilege krijgen zich daar te mogen vestigen, zich aanpassen aan hun nieuwe thuis. Elk land heeft wel enig integratiebeleid, maar het succes daarvan wisselt sterk. Vaak blijkt toch dat soort soort zoekt, en mensen van dezelfde achtergrond bij elkaar gaan wonen in buurten. Gezellig en wellicht handig voor ze, maar funest voor de integratie.
Toch komt het niet vaak voor dat men zich actief uitspreekt tegen het integratiebeleid. In Noorwegen begint dat echter normaal te worden, en het komt niet eens zozeer vanuit het linkse kamp. Nee, immigranten gaan zowaar zelf tekeer tegen integratie. Dat begon allemaal toen de betreffende minister, Sylvi Listhaug, een glasheldere uitspraak deed:
Ik vind dat zij die naar Noorwegen komen zich moeten aanpassen aan onze samenleving. We eten hier varkensvlees, drinken alcohol en tonen ons gezicht. Je moet je houden aan de normen en waarden, weten en regels die in Noorwegen gelden als je hierheen komt!
Niet iedereen is het daar echter mee eens, want Noorse moslims gingen massaal tekeer tegen de minister nadat ze haar uitspraak deed. Integreren? Geen sprake van, als het aan hen ligt. Haar woorden zouden hen enorm beledigd hebben, en er is dus maar één oplossing: Listhaug moet per direct aftreden. Ze zou de expertise niet hebben voor haar positie, en de "complexe sociale situatie" niet begrijpen. Want oh ja, we waren het even vergeten: al die eigenwijze migranten hebben natuurlijk een moeilijke jeugd gehad.
Gelukkig toont Listhaug karakter en denkt ze er niet over om toe te geven aan deze belachelijke eisen. En gelijk heeft ze! Het kan natuurlijk niet zo zijn dat je wél ergens heen gaat voor de dingen die je aanstaan (lees: uitkeringen, baankansen en vrijheid) maar de minder fijne dingen niet accepteert. Immigratie is geen keuzepakket: het is all-in, en als dat totaalaanbod niet bevalt dan gaat het helaas niets worden.
