Zihni Özdil en NRC Handelsblad hebben karaktermoord gepleegd op Piet Emmer

De Jong schrijft wekelijks een column waarvan het helaas nog nooit iemand gelukt is het uit te lezen. Hij is een zwamneus eerste klas. Hij laat zijn columns vergezeld gaan van een foto van zichzelf waarbij hij zijn bril met beide handen vasthoudt. Wordt er zo druk geventileerd bij NRC? Is de bril te groot en glijdt ie van z’n neus? Of vindt hij dit intelligent en integer staan? Niemand op de NRC redactie die het weet. Deze week houdt hij zijn bril stevig in de hand en hij tuurt bedenkelijk de wereld in om in een zwamstuk iets duidelijk te maken wat iedereen snapt en weet, namelijk dat Zihni Özdil een perverse kletsmeier is, een leugenaar, wat in zijn 'denksysteem' allicht is toegelaten. Het vreet energie je steeds te moeten verdedigen tegen zulke kwaadaardige onzin. Özdil had een paar columns geleden in NRC dé Nederlandse expert op het gebied van slavernij en kolonialisme prof. dr. Piet Emmer voor ‘racist’ uitgemaakt. De ene belediging is de andere niet. Dit was karaktermoord.

Dat een voetballer in de hitte van de strijd een scheidsrechter uitscheldt is allerminst fraai, maar is toch van een andere orde dan wat er hier speelt. Özdil haalt de beroepsintegriteit van Emmer als gereputeerd hoogleraar onderuit, specifiek met naam, toenaam en professie genoemd, zonder motivering, waarbij NRC de belediging zowel online als in de papieren krant heeft afgedrukt. “Racist” is één van de ergste dingen die een persoon naar z’n hoofd geslingerd kan krijgen, zonder dat verdediging mogelijk is. NRC had Özdil’s stuk nooit mogen afdrukken.

De belediging en verdachtmaking is voor Emmer specifiek beschadigend gelet op zijn professie, zijn wetenschappelijke carrière en status. Özdil’s beledigingen gingen over Emmer’s persoonlijkheid.

Uit De Jong’s column blijkt dat Özdil’s een rancuneus stuk was, een wraakactie. Emmer had een bijdrage van Özdil in het Historisch Nieuwsblad gekritiseerd die over het Mauritshuis ging dat gebouwd is met het geld, dat verdiend is over de ruggen van de slaven. Özdil wilde niet accepteren dat in een standenmaatschappij pronk en praal nodig waren bij de adellijke status. Özdil vond dat de Graaf Johan Maurits, bouwheer van het Mauritshuis best in een tweekamerflat kon wonen. Je reinste BS natuurlijk. Deze gast kan het blijkbaar geen deskundig kritiek van een hoogleraar verdragen. Dat maakt het voor Özdil alleen maar erger. Ontslag, beste NRC! Geef deze idioot een schop!

Özdil zou aan Emmer spijt hebben betuigd over zijn artikel via de telefoon. Emmer neemt daar natuurlijk geen genoegen mee. “Schrijf het in je column Özdil dat het je spijt en dat jij je woorden hierover terugneemt”. Maar nee, dat doet deze onbetrouwbare hond niet. Deze leugenaar denkt ermee weg te komen. In plaats daarvan laat deze lafaard Sjoerd de Jong in zijn lang zwamstuk verklaren dat “Özdil niet Emmer’s citaten had mogen verbasteren”. Verbasteren???? “Beste Sjoerd, Özdil heeft karaktermoord gepleegd en een erudiete hoogleraar reputatieschade berokkend!”

De Jong besluit zijn onzin stuk met “je kunt de interpretaties van een historicus ook feitelijk bestrijden, zonder het R-woord te gebruiken. Dat kan een columnist zich aantrekken – dat doet hij dus ook – maar ook de redactie, die zijn onbesuisde stuk plaatste”. Schijnheiliger dan dit is niet mogelijk. NRC heeft willens en wetens een goor beledigend stuk geplaatst en heeft dan de ‘nerv’ te beweren dat Özdil had moeten ‘interpreteren’. En dan ‘onbesuisd’! Hoezo, onbesuisd? Deze idioot heeft Emmer willens en wetens willen beschadigen. De hoofdredactie en jij Sjoerd hebben het gewoon geweten, sukkel! Navrant is dat hoofdredacteur René Moerland in zijn hosanna stuk over ‘50 jaar NRC’ zich beklaagt over het ‘schelden’. “Nou, René, hier heb je een ijzersterk voorbeeld!”

Ik heb even rondgemaild over hoe de ervaringen met Sjoerd de Jong zijn. Het meest gunstige commentaar is “onbetrouwbaar”, het meest ongunstige is “hij is een leugenaar, een hypocrieter witgekalkt graf bestaat niet, maar dat is nog te geflatteerd”.

Frits Bosch, auteur van “Risico als obsessie”, “Dat is het risico”, “Wereld op een keerpunt” “Onbehagen bij de elite”, “Schaft ook Nederland zich af?” en “Feminisme op de werkvloer”.