Ze overleefden dankzij elkaar een vernietigingskamp. Nu zijn ze al 70 jaar dolgelukkig getrouwd

In de eerste dagen van 1945 zaten Sigi en Hanka Siegreich beide gevangen in één van de afschrikwekkende vernietigingskampen van de nazi's, in de buurt van de Poolse stad Czestochowa. Ze hadden al vele mede-kampbewoners zien sterven, en hun uitgemergelde lichamen zouden het ook niet meer lang volhouden. Hoewel de twee er destijds dus alles behalve aantrekkelijk uitzagen - Sigi noemde zichzelf een "skelet" - sloeg de vonk toch over tussen deze mensen die hun hele leven nog samen zouden doorbrengen.

Het was niet makkelijk om die liefde daar te onderhouden, vooral omdat Sigi enkele dagen na hun ontmoeting moest vluchten omdat hij bij zijn werk in de lokale munitiefabriek de nodige sabotages had uitgevoerd. Wonder boven wonder wist hij zich ergens in het kamp te verstoppen. Hij moest echter wel iets aan voedsel hebben, hoe weinig daar in het kamp ook van beschikbaar was. Als enige persoon vertrouwde hij Hanka zijn schuilplaats toe, waarna ze hem wanneer mogelijk wat brood en een deken bracht. Op een dag kwam ze echter niet met brood, maar met geweldig nieuws aanzetten: het kamp was bevrijd.

Ze waren vol vreugde en besloten nog de volgende dag te trouwen. Het werd een vruchtbaar huwelijk met vele kinderen en kleinkinderen, maar hun grootste geluk halen ze nog steeds uit elkaar. Inmiddels zijn de 91- en 93-jarige al meer dan 70 jaar getrouwd, wat in deze wereld een klein wonder te noemen valt. Het kan niet anders dan dat ze hun levenskracht uit elkaar hebben gehaald. Niet alleen in het kamp, waar ze zonder elkaar niet hadden overleefd, maar ook in de vele jaren daarna.

Ze beseffen echter dat ook zij niet het eeuwige leven hebben, dus hebben ze hun eigen grafstenen al klaarstaan. Dat klinkt misschien luguber, maar zelfs daarmee, met de tekst op de stenen, willen ze een bijzonder statement maken voor hun familieleden die eindigden in massagraven bij het kamp: "We nodigen de zielen van onze vermoorde familieleden uit om in onze graven te komen rusten."