De angst voor Rusland zit er goed in bij de elites. De Volkskrant legt terecht uit dat die angst nogal overdreven is. Zo, het mag weleens gezegd worden: nee, Rusland is bepaald geen vriend van het
Westen, maar we moeten ook niet net doen alsof het Kremlin
Nederland,
Amerika en alle andere Westerse landen wel even kapotmaakt. Als puntje bij paaltje komt is Rusland helemaal zo machtig niet. Dat we af en toe wat propaganda uit Rusland tegenkomen, soit. Maar die paniek vanuit de
politiek én de media
is écht misplaatst.
Rusland is slechts een van de uitdagingen waarmee Europa te kampen heeft - een serieuze, maar niet de grootste. Bij alle verhalen over Russische complotten tegen het Westen blijft het dienstig zich te herinneren dat het land hier vanuit een positie van zwakte opereert.
Het zou in dit tijdperk ook goed zijn als politici de geo-economie structureel gingen meenemen in hun dreigingsanalyses. Want behalve met de stijgende migratiedruk uit aanpalende regio's en de dreiging van islamitisch geïnspireerd terrorisme, kampt het Westen ook met een versnelde neergang van zijn relatieve economische positie jegens vooral China - dat zijn mondiale ambities niet langer maskeert met oude Chinese wijsheden. Deels is deze ontwikkeling onvermijdelijk, deels is ze te wijten aan naïef westers beleid.
Met andere woorden, China vormt op de lange termijn een groter probleem voor het Westen dan Rusland. Ja, het Kremlin kan voor onrust zorgen maar dat is het dan wel. Het échte Machiavelliaans machtspel vindt plaats met andere landen -- en eigenlijk eerst en vooral in de Westerse wereld zélf. Want ja, laten we er niet omheen draaien, als je ziet hoe Frankrijk, Duitsland, Nederland, Amerika en Groot-Brittannië tegenwoordig met elkaar omgaan zie je al snel dat het Westen zijn eigen ergste vijand is.
