The Economist weet wel wie Neerlands grootste politicus is.
En nee, zijn naam is niet Mark Rutte, of zelfs Jeroen Dijsselbloem, de voorzitter van de Eurogroep. Zoals u zou verwachten gaat het natuurlijk om Geert Wilders, de enige Nederlandse politicus die werkelijk invloed heeft in het buitenland. Hier is de cover van de nieuwste editie van The Economist:
In het bijbehorende verhaal legt het magazine uit waarom Wilders zo prominent op de voorpagina staat - samen, natuurlijk, met Marine Le Pen en Nigel Farage:
Mainstream politicians in Europe have tried to marginalise the insurgents, by portraying them as unhinged, racist or fascist. But it is not working, partly because many of the insurgents are making a determined effort to become respectable. UKIP, the FN and the Freedom Party (PVV) in the Netherlands could each win the most votes in European Parliament elections in May. In France, 55% of students say they would consider voting for the FN. The Progress Party has joined Norways government. Slovakia has a new far-right provincial governor. Count insurgents on the left, such as Syriza in Greece and the Five Star movement in Italy, and mainstream parties in Europe are weaker than at any time since the second world war.
Natuurlijk kan The Economist het niet laten om de drie partijen even een flinke schop te geven. Wilders wordt verweten dat hij intolerantie predikt omdat hij de Koran een fascistisch boek heeft genoemd, Le Pen bedreigt de welvaart van haar volk hogenaamd door voor isolatie te pleiten, en Farage zou een illusie propageren van een Engeland dat zelf wel beslist met wie het vrijhandelsrelaties aanknoopt. Ook wordt er af en toe gesuggereerd dat het om extreemrechtse partijen gaat (wat dat ook moge betekenen). Maar goed, je kunt niet verwachten dat The Economist zich op een echt objectieve wijze uitlaat over deze partijen. Het is en blijft immers een mainstream blad.
Belangrijker is dat, nu de Europese verkiezingen op handen zijn, The Economist er serieus rekening mee houdt dat Wilders, Le Pen en Farage enorme verkiezingsoverwinningen gaan boeken. Daarbij wordt meteen even opgemerkt dat het bestrijden van dit soort partijen door ze weg te zeggen als fascisten niet gaat werken:
Attacking the insurgents as fascists worked when Hitlers memory was fresh, but many of todays voters rightly see it as mostly a scare tactic.
Daar komt bij dat mainstream partijen veel talking points van de 'insurgents' hebben overgenomen. Dat zien we ook in Nederland, waar Wilders een enorme impact heeft gehad - en nog steeds heeft - op het immigratiebeleid, het integratiebeleid en zelfs op de manier waarop we over de EU spreken. Hij heeft misschien niet zijn zin gekregen op ieder front, maar de mainstream partijen belijden met de mond tegenwoordig min of meer dezelfde ideeën, alleen verwoorden ze het wat minder hard.
Even as the mainstream demonises the insurgents, it also panders to them by adopting pale versions of their policiesagainst immigration, global finance and the EU. But the mainstream is inhibited by a sense of what is possible and an understanding of what is legal. So it ends up flattering the idea that something needs fixing, while seeming to lack the courage to do anything.
De conclusie van The Economist is dan ook dat, als de mainstream partijen geen goed antwoord weten te vinden op deze Europese Tea Parties, het dit jaar weleens een geweldig jaar kon worden voor Wilders en zijn vrienden.
Vandaar dus dat Wilders, Farage en Le Pen zo vrolijk staan afgebeeld op de nieuwste editie van het blad. Anders dan Nederlandse media die nog steeds lijken te denken dat de 'normale' partijen best goed zullen presteren bij de Europese verkiezingen, begrijpt The Economist dat 2014 weleens het jaar van een ware EU-kritische revolutie kon staan. En Wilders speelt daar een heel belangrijke rol in, niet alleen door Nederland steeds euro-sceptischer te maken, maar ook door een internationale alliantie aan te gaan met verschillende partijen, waaronder het Front National.
U ziet maar weer, ondanks alle kritiek op zijn persoon is en blijft Wilders Neerlands belangrijkste en bekendste politicus in het buitenland. Er is geen enkele andere Nederlander die zoveel invloed heeft en zijn tegenstanders zoveel angst aanjaagt.
