Wilders blundert over Afghanistan

Volgens Geert Wilders in een vraaggesprek met het AD is het voorstel voor een nieuwe missie naar Afghanistan de grootste blunder die het kabinet tot nu toe heeft begaan. Het voorstel zou, zo vlak voor de Statenverkiezingen, een cadeautje zijn voor Job Cohen. Daarmee laat de PVV-leider zijn beperkte horizon zien. Die loopt niet verder dan de komende provinciale verkiezingen en zijn afkeer van de PvdA.

In werkelijkheid is de missie naar Afghanistan een lakmoesproef, niks minder minder, maar ook niks meer. Het gaat erom te laten weten waar je staat en we weten nu in welk kamp de PVV zich bevindt. In het kamp van de thuisblijvers en de weglopers, onder wie de PvdA van theedrinker Cohen van wie Geert zo'n afkeer heeft, maar met wie hij hetzelfde standpunt deelt. Daarmee gaat Wilders voorbij aan het politieke feit dat het vorige door hem verfoeide kabinet gevallen is dankzij diezelfde PvdA, die onder Wouter Bos ('een harde noot' volgens de Amerikanen) de rug recht dacht te houden door zich uit Uruzgan en vervolgens ook uit het kabinet en de politiek terug te trekken. Tevens laat hij de man in de steek die vorig jaar het verst zijn nek heeft uitgestoken, voor een nieuwe missie naar Afghanistan (waar het kabinet Balkenende IV over viel), en voor een gedoogconstructie met de PVV. Als er iemand vanuit de positie van de PVV politieke moed heeft getoond en de Rubicon is overgestoken, dan is het Maxime Verhagen, die andere Limburger die zijn buik vol heeft van samenwerking met de sociaal-democraten.

Er wordt hoog opgegeven van de persoonlijke chemie tussen Mark Rutte, Maxime Verhagen en Geert Wilders, die vooraf alle pijnpunten even doorspreken en oplossen. Maar dat is hier blijkbaar niet gebeurd. Mogelijk om Geert te testen, en te laten zien dat VVD en CDA hun eigen koers varen. Dat zijn echter politieke spelletjes op de vierkante centimeter van het Binnenhof. In de echte grote wereld is de missie naar Kunduz vooral een gebaar om te laten zien dat Nederland weer achter Amerika staat en de Europese NAVO-bondgenoten die in Afghanistan een ondankbaar gevecht tegen Al-Qaida en de Taliban voeren. Het vraagt permanente inspanning van de politieke leiders van het Westen om het strategische belang van deze missie aan een de eigen, sceptische bevolking uit te leggen. Waar staat de PVV in deze epische strijd tegen de islamisering? Aan de kant van diegenen die vinden dat we 'genoeg' hebben gedaan en dat de bejaardenzorg voorgaat, zeker in een tijd dat we al achttien miljard moeten bezuinigen. Kan het suffer en demagogischer? Daarbij laat Wilders ook zijn eigen kiezers in de steek, want die mogen dan misschien wel tegen de uitzending naar Afghanistan zijn, maar het betreft ook een piepkleine missie van hoofdzakelijk symbolische waarde, terwijl het die kiezers primair om binnenlandse items gaat. Zij hebben er niks aan als 'hun' kabinet opnieuw zou vallen over Afghanistan (waar na de val van Balkenende IV niemand meer in was geïnteresseerd). De PVV, partij van geen woorden maar daden, blijkt dus een praatjespartij. En als er echt gekozen moet worden voor de westerse waarden waar ze zich zo sterk voor zegt te maken, kruipt de grote leider weg achter de rug van 'de grote vijand' Job Cohen. Kan het nog laffer?

Niet het kabinet, dat laat zien waar het staat, maar Wilders maakt zijn grootste blunder tot nog toe. Misschien moest hij er nog maar eens een nachtje over slapen. Dat kan nog steeds, want de PVV-aanhang pikt van Geert elke draai. Dat geeft Geert nog steeds ruimte om over zijn eigen schaduw heen te springen. Maar die schaduw is nu wel veel groter geworden.