Wie zijn de 'klimaatdrammers' en waarom hangt het zwaard van Damocles boven hun hoofd?

De Klimaatwet ingediend door de Kamerleden Klaver (GroenLinks), Asscher (PvdA), Beckerman (SP), Jetten (D66), Dik-Faber (CU) Yesilgöz-Zegerius (VVD) en Mulder (CDA) is namelijk geen normale wet. Het is een klimaatwet. En in tegenstelling tot veel andere wetten, waar naast doelstellingen ook middelen zijn geformuleerd om de beleidsdoelstellingen te bereiken ontbreken namelijk de middelen en de strategie! Sterker nog: er is een doel vastgesteld zonder de impact van het behalen van het doel te weten!

Ja, er zijn vermeldingen van mogelijke CO2-emissie instrumenten, maar behalve deze instrumenten op EU-niveau blinkt de Klimaatwet van Klaver in haar afwezigheid van realistische oplossingen. Wel zijn er doelstellingen geformuleerd en deze zijn nu dankzij bovenstaande lieden juridisch bindend.

Dit betekent dat de klimaatpolitici, die instemden met de wet, veronderstelden dat de doelen realistisch zijn, dat er middelen zijn om deze doelstellingen te realiseren en dat er draagvlak is voor het behalen van deze doelstelling. En dat is precies waar de schoen wringt. Dat is waar het klimaatdebat vandaag over gaat: 'hoe komen we tot die CO2-reducties?' De polder is nu aan zet, de uitvoering van de Klimaatwet reden van debat. De één wil dit, de ander dat. En dat is nu precies het probleem van het klimaatdebat, het doel stond in 2017 al vast. De uitvoer niet.

Hierdoor lijkt het alsof de partijen sterk zijn gepolariseerd en zo lang ze in de loopgraven blijven zitten blijft de tijd verder tikken. Maar dit is slechts schijn. De instrumenten om tot de CO2-reductie te komen zijn eigenlijk niet voorhanden op dit moment of kosten op dit moment heel veel geld. Klaver wil radicaal de kolencentrales sluiten, dan is het klaar volgens hem. Maar ook dit is ondoordacht.

En dan gaat het pijn doen voor alle betrokkenen. Dan blijkt ineens dat politici eerst doelstellingen formuleren alvorens er wordt gesproken over de strategie. Dat is omgekeerd besturen! In een normale wereld wordt eerst een strategie bedacht alvorens de doelstellingen vast staan. Immers kan het zijn dat er geen strategie bestaat om een bepaald doel te behalen simpelweg omdat het doel te hoog gegrepen is. Wat als 95% CO2-reductie in 2050 en 100% duurzame energie te hoog gegrepen is?

Daar is door de klimaatdrammers geen rekening mee gehouden. De doelstelling stond namelijk al vast voordat een doorrekening van de impact beschikbaar komt. En snel die wet door de Kamer: tjakaa! De doorrekening van het klimaatakkoord dat inhoudelijk voorstel doet over de middelen komt pas op 13 maart! Hierdoor lopen tal van Tweede Kamerleden het risico dat zij binnenkort definitief in de hoek 'klimaatdrammer' terechtkomen, zoals Rob Jetten (D66).

En als dit gebeurt dan zal het vertrouwen in de lieden die instemden met de Klimaatwet tot een dieptepunt zakken met wellicht grote impact op de verkiezingen in maart!

Want politici die doelen formuleren voor de samenleving alvorens een strategie is bedacht om de doelen te halen is Nederland beter kwijt dan rijk. Ze schenden de in bestuurlijke kringen geaccepteerde PDCA-cyclus. Eerst doelen én een strategie, dan pas uitvoeren. Niet eerst doelen vaststellen, dan de strategie in de loopgraven van de Kamer uitvechten. Dat wordt per definitie een drama. U kunt dus met recht 112 bellen Kamerleden.

Ja, boven de hoofden van de klimaatdrammers hangt daarom een zwaard van Damocles: het zijn politici die instemden met een wet waarin zonder de impact van de doelstelling te weten! Laat staan een strategie. Ja, als je dan instemt met zo'n wet, dan begrijp je het gewoon niet. Gelukkig zijn er een aantal partijen die destijds het hoofd koel hielden, namelijk Kamerleden van Forum voor Democratie, Partij voor de Dieren, SGP en de PVV en een slechts enkeling van de andere partijen.