Wie trouwt een Marokkaanse?
Twee afkomsten op een kussen, daar slaapt de duivel tussen?
Over het succes van de integratie van Marokkanen in de Nederlandse samenleving loopt de berichtgeving nogal uiteen. Sommigen wijzen naar de zogenoemde kutmarokkanen om daarmee aan te tonen dat de integratie van Marokkanen een grote mislukking is, terwijl anderen dan weer alleen knuffelmarokkanen als Ahmed Aboutaleb, Ali B en Tofik Dibi zien en menen dat het prima gaat met de integratie van Marokkanen.
Iets wat je vaak hoort is dat het dan misschien wel zo mag zijn dat de Marokkaanse mannen voor veel overlast zorgen maar dat hun zusjes het uitstekend doen. In tegenstelling tot hun broers bestormen zij de hoge scholen en universiteiten in groten getale. Maar ook dat blijft niet zonder problemen.
Als we de Nora Kasrioui mogen geloven, komen al die hoogopgeleide Marokkaanse vrouwen namelijk maar moeilijk aan de man. Op de opiniepagina van de Volkskrant schrijft zij dat de hoogopgeleide Marokkaanse vrouw immers 'carrière [wil] kunnen maken en de zorg voor eventuele kinderen gelijkwaardig met haar partner [wil] delen.' Iets waar een traditionele Marokkaan helemaal niet op zit te wachten, aldus Kasrioui. Daarom verlegt de hoogopgeleide Marokkaanse vrouw haar aandacht naar 'een bekeerde Nederlandse man.' Die 'blonde prins op het witte paard (...) bezit namelijk een brede interesse, is intellectueel goed onderlegd en kan haar carrière-opvattingen en de daarbij behorende strategie goed volgen en ondersteunen.'
Mohammed Benzakour, niet geheel verwonderlijk een Marokkaanse man, reageert echter gepikeerd op het stuk van Kasrioui. Benzakour: '[I]k wens de [hoogopgeleide Marokkaanse vrouwen] veel succes met hun Abdullah Jansen: geen fanatieker geloofssoort dan de bekeerling, nauwelijks intellectueel en niet zelden behept met een labiel verleden.' Ook schrijft hij dat de hoogopgeleide Marokkaanse man - die er blijkbaar toch wel zijn - helemaal niet op de hoogopgeleide Marokkaanse vrouw zit te wachten: '[H]ij verkiest uiteindelijk toch liever een minder streberig type; een partner die hecht aan gezinswaarden, en die op zondag stoofpeertjes en een pittige lamschotel bereidt naar moeders recept.' Dat kan overigens zowel een 'simpel' Marokkaans meisje zijn als 'een nette geletterde Janneke'. Voorwaarde is wel dat Janneke gelovig is: 'liever christen dan ongelovig', schrijft Benzakour.
Als we Kasrioui en Benzakour mogen geloven, stikt het dus binnenkort van de Fatima de Jongs, Mohammed Pietersen en Abdel de Boers. Mocht dat echt het geval zijn dan zou dat wel eens dé oplossing kunnen zijn voor het huidige Marokkanen-probleem. Tocqueville schreef al dat gemengde huwelijken en daaruit voortkomende kinderen het beschavingsniveau van de samenleving opkrikken.
De vraag blijft echter wel welke gezonde Hollandse jongen voor zijn geliefde Fatima het risico zal nemen om door haar mannelijke familieleden afgetuigd te worden. Als die er achter komen zijn de poppen namelijk behoorlijk aan het dansen. Dat probleem wordt ook door Kasrioui erkend: '[Marokkaanse vrouwen] weten dat het verkeerd kan aflopen als een broer de tortelduifjes te vroeg op het spoor komt.' Een niet zo fijn vooruitzicht als u het mij vraagt.
foto: wikimedia commons
