Weekoverzicht Brussel, week 32

Laat ik deze keer eens beginnen met de maandag, de eerste dag van de werkweek. Die dag kwam het gerenommeerde Britse onderzoeksbureau Markit met de juli cijfers van de eurozone. Die waren (licht) positief. De inkoopmanagersindex voor de economie van de eurolanden klom vorige maand van 48,7 naar 50,4. Een stand hoger dan 50 wijst op economische groei. De verbetering is vooral te danken aan de industrie, waar de activiteit voor het eerst in bijna anderhalf jaar toenam. De activiteit in de dienstensector nam nog altijd licht af, maar kwam vorige maand dichtbij een stabilisering.

Nou, een tamelijk gematigd bericht zou je zeggen. Maar in Brussel (en in bepaalde Europese hoofdsteden) wordt dit bericht aangegrepen tot de meest ongeloofwaardige fabeltjeskrantverhalen, dat 'de crisis' voorbij is en de weg naar economisch herstel hervonden is. Markit-econoom Dobson erkende dat de cijfers deze hoop op herstel voeden, maar concludeerde daarbij tevens, dat er in het verleden wel eerder vergelijkbare signalen zijn geweest, die uiteindelijk toch niet tot het gehoopte herstel hebben geleid. Kortom, voorzichtige en verstandige woorden.

Het IMF kwam diezelfde maandag met een rapport over Spanje, waarin zij aangaf niet bijster veel vertrouwen te hebben in de Spaanse economie, ondanks een lichte verbetering in juli. Volgens het IMF zal het nog tot 2018 duren voordat Spanje de Europese begrotingsnorm van 3% zal halen. Het economische herstel zal daarnaast uiterst traag verlopen vanwege de problemen in de bouw- en bankensector. Ook blijft de werkloosheid onverminderd hoog. Het IMF stelt daarom voor om de deadline voor Spanje van 2016 naar 2018 te verschuiven, hetgeen haar door de Spaanse regering op het verwijt kwam te staan dat het IMF 'veel te pessimistisch' is. Maar zoals ik vanmiddag bij de Finance sectie heb laten zien, is het eerder de Spaanse regering die veel te optimistisch is en is de visie van het IMF eerder realistisch.

Dan de dinsdag. Hetzelfde IMF had een dag eerder een licht herstel van de Franse economie voorzien, maar vanuit diverse kanten werden daar de nodige kanttekeningen bij geplaatst, aangezien de Franse werkloosheid nog steeds oploopt, er geen gedegen pensioenplan ligt, de Franse industrie te lijden heeft onder de voor Frankrijk veel te dure euro en, last but not least, de Franse bankensector nog altijd niet gesaneerd is. Daarom hield het IMF, onder leiding van de Française Lagarde, het op 'een bescheiden groei'.

Opvallend bericht op de woensdag was dat het IMF ondubbelzinnig aan Duitsland vroeg om de leiding te nemen in de eurozone. Duitsland kan zijn eigen economie tegen nieuwe problemen beschermen door de leiding te nemen bij het oplossen van problemen in de eurozone, schreef het IMF. Volgens het IMF zou Duitsland de andere eurozone landen op sleeptouw moeten nemen, onder andere door een (versnelde) totstandbrenging van een Banken Unie.

Het kan aan mij liggen, maar datzelfde IMF trekt zich uit de financiering van de eurozone terug, omdat men het een kansloos project vindt; een politiek project, dat elke relatie met de economische realiteit mist. Datzelfde IMF, dat de Europese Commissie een enorme veeg uit de pan heeft gegeven door haar mismanagement bij de crisisaanpak te verwijten. Dát IMF zegt nu tegen Duitsland dat ze maar in moet staan voor het redden van de Franse banken? Want daar komt het advies uiteindelijk op neer: een Banken Unie maakt de Duitse (en Nederlandse) banken mede verantwoordelijk voor de gatenkaas van de Franse (en Spaanse, Portugese, Italiaanse, Griekse, Cypriotische, enzovoorts). Met al die Fransen (Lagarde) en andere Latijnen (Draghi, Barroso) aan de top van de beleidsbepalende instellingen, hebben die landen veel te veel te vertellen over hoe Duitsland, en in haar kielzog Nederland, de centjes moeten verdelen. Volgens de Duitse FDP-politicus Schäffler moeten we het IMF daarom maar afschaffen.

In Brazilië werd men intussen wèl wakker, want de Braziliaanse IMF-bewindvoerder, Paulo Noguiera Batista, liet fijntjes weten het helemaal gehad te hebben met de steun aan de Grieken. Hij werd aanvankelijk vanzelfsprekend teruggefloten door zijn politieke baas, de Brazaliaanse minister van Financiën Guido Mantega, die sprak van een 'vergissing', maar vandaag bleek dat die 'vergissing' nog een staartje heeft. Klaarblijkelijk was Mantega intussen bijgepraat door Batista en verklaarde onomwonden, dat de rol van het IMF bij het oplossen van de eurocrisis nog maar eens goed bekeken moet worden, aangezien 'er geen enkele kans is dat Griekenland de leningen ooit kan terugbetalen'. Maar volgens Brussel, het OESO en andere belanghebbenden is het dieptepunt voorbij. Jaja.

Als het niet zo triest was, zou je schateren over alle pogingen van de eurocraten om de publieke opinie naar haar hand te zetten. Dat daarbij ook belastinggeld als middel wordt aangewend verbaast al niemand meer. Een bericht in het Britse Mail Online, dat de EU £ 6 miljoen uittrekt om, vlak vóór de Europese Parlementsverkiezingen van 22 mei volgend jaar, de jeugd 'om te kopen' krijgt in dit land dan ook geen enkele aandacht. De Nederlandse pers is pro-EU, en dus tegen Europa. Maar daar zullen ze zelf wel heel anders over denken...

Tot de volgende Keek.