Weekoverzicht Brussel, week 18

Eerst de zaterdag. De VVD maakte die dag bekend dat Billy Turf Van Baalen lijsttrekker blijft namens de VVD-fractie in het Europarlement. Maar dan moeten ze natuurlijk wel een zetel halen en als de VVD zo doorgaat met haar afbraakbeleid en loze verkiezingsbeloften, dan moet dat nog maar worden afgewacht.

Op de zondag kwamen er verschillende berichten naar buiten, waarvan het belangrijkste bericht was dat IJsland een ruk naar rechts maakte en de EU de rug toekeert. Daarnaast etaleerde Ifo voorzitter Hans-Werner Sinn via een opiniestuk in de Frankfurter Allgemeine weer eens diens 'euro-holiday': het tijdelijk verlaten van de eurozone door zwakke landen. Het kreeg nauwelijks aandacht in de (internationale) media. Niet verwonderlijk, want het lost de structurele problemen van de one-size-fits-all-euro niet wezenlijk op.

De nieuwe week opende met het bericht dat het Griekse parlement akkoord was gegaan met de nieuwe bezuinigingen. Het begint een beetje eentonig te worden. Alles voor het pluche telt in Griekenland kennelijk nog zwaarder dan hier.

Hetzelfde geldt ook voor het Cypriotisch parlement, dat op dinsdag akkoord ging met de voorgenomen bezuinigingen. Tegelijkertijd kwam de EU met het bericht dat de werkloosheid in met name de eurozone opnieuw een hoogterecord had gebroken. Dezelfde dag presenteerde Eurostat gunstige inflatiecijfers: 1,2%, dat was 0,4% lager dan verwacht. Volgens Eurostat kwam dat door gedaalde energieprijzen, maar er zit wel een addertje onder dit inflatie-gras. Want dat de inflatie in de zwakke landen afneemt is nogal wiedes, maar die van de grootste economie, de Duitse, neemt juist toe. Zie alleen al de onevenredig hoog gestegen huizenprijzen in Duitsland, maar die vallen buiten de door Eurostat gehanteerde definitie. Ja, zo kan ik het ook. Hoogste tijd dat de Duitse economie afkoelt. Maar dat kan niet, want door de euro kan er geen gedifferentieerd rentebeleid worden gevoerd. Nergens in de hoofdstroommedia wordt dit aspect genoemd, laat staan geanalyseerd.

Midweeks werd bekend, dat de EU er nog een Unie bij wil: naast de monetaire nu ook nog een sociale. Alsof één ramp nog niet voldoende is. In plaats van een gecontroleerde afbouw kiest men voor een vlucht naar voren. Het moet niet gekker worden!

Donderdag stond in het teken van de renteverlaging door de ECB tot de historisch lage 0,5%. Maar dat helpt allemaal geen zier, zoals ik morgen op deze plek zal uitleggen. Wel tekent het de spagaat tussen Noord en Zuid. De Duitse economie heeft dringend een renteverhoging nodig, terwijl Zuid-Europa en Frankrijk juist een renteverlaging willen. Aangezien er geen unanimiteit nodig is en een gewone meerderheid van stemmen volstaat, hebben de latijnse landen een meer dan evenredige stem in het kapitel. De politieke onafhankelijkheid van de ECB is dus een fabeltje, zij voert gewoon politieke besluiten uit. Schandelijk, want haar mandaat beperkt zich tot prijsstabilisatie.

Het belangrijkste bericht van vandaag, de vrijdag, vond ik, dat de vooruitzichten voor Nederland weer somberder zijn, ook qua werkgelegenheid. Zó somber zelfs, dat eurocommissaris Rehn over zijn hart streek en Nederland een jaar langer de tijd geeft om aan de Brusselse drie procentsnorm te voldoen.Verbazen doen die somberder vooruitzichten natuurlijk geenszins, want de economische malaise uit het Zuiden komt met mistralsnelheid deze kant op. Niet verwonderlijk dat de Europese Commissie vandaag met een waarschuwing kwam dat het economisch herstel van de eurozone langer duurt dan verwacht. Heel vak Zuid, inclusief Frankrijk verwacht een nog lagere groei dan de al eerder naar beneden bijgestelde cijfers.

Maar zolang het structurele probleem, de one-size-fits-all-euro, niet wordt aangepakt, zullen dit soort berichten met voorspelbare regelmaat ons worden voorgeschoteld.

Als het niet zo vreselijk dom was, zou je erom kunnen lachen als de bekende boer. Maar intussen wordt onze welvaart als een langzaam werkend gif naar de gallemiezen geholpen.