Wat als Sap de Kunduz-missie niet had gesteund?

In de commentsecties van deze site is de afgelopen dagen uitgebreid gesproken over de opmerkelijke beslissing van GroenLinks-leider Jolande Sap om het kabinetsvoorstel voor een politiemissie naar het Afghaanse Kunduz aan een meerderheid te helpen. Het debat ging daarbij vooral over de (on)wenselijkheid van dat besluit en de missie die er aan gekoppeld was. Voor een goed begrip van de werkelijke waarde van Saps besluit is het echter nuttig om ook eens door te rekenen wat er zou zijn gebeurd als ze de draai naar rechts niet had gemaakt en het voor het kabinet dus onmogelijk was geworden om een parlementaire meerderheid voor de missie te halen.

Bij gebrek aan GroenLinkse steun zou Rutte voor een hoogst onaangename keuze zijn geplaatst. Zoals Isser hier al eens heeft uitgelegd, behoorde het formeel gesproken wel degelijk tot de mogelijkheden om de missie ook zonder parlementaire meerderheid door te zetten. Na een eventuele verloren stemming zouden er ongetwijfeld stemmen zijn opgegaan - ook op deze site - om het parlement maar te laten voor wat het was en de missie gewoon door te zetten, omwille van het internationaal aanzien van ons land. In praktijk was dat uiteraard geen optie. Een premier die bij zo'n belangrijke zaak het parlement negeert, verliest het vertrouwen van de oppositie. De PVV zou een motie van wantrouwen ongetwijfeld niet hebben gesteund, maar politiek gezien zou Rutte aangeschoten wild zijn geweest.

Dan maar geen missie? Ook die optie zou de premier grote schade hebben berokkend. Kort voor de belangrijkste provinciale statenverkiezingen in de geschiedenis zou hij een opzichtige nederlaag hebben geleden op een gevoelig dossier. De negatieve commentaren over zijn gebrek aan oordeelskracht zouden er in dat geval niet om hebben gelogen. En binnen het rechtse kamp zou het over en weer verwijten hebben geregend, waarbij de zwarte piet volgens CDA en VVD bij Geert Wilders zou komen te liggen, en volgens de PVV bij Rutte. De sfeer binnen de coalitie zou er danig door zijn verpest. Critici (binnen het CDA en in de media) zouden deze zaak ongetwijfeld hebben aangegrepen om nog maar eens te roepen dat deze coalitie op drijfzand was gebouwd, dat met Wilders echt niet valt samen te werken etc.

Binnen het linkse kamp zouden uiteraard ook enkele realo's zijn opgestaan die Sap politiek opportunisme en een gebrek aan internationale betrokkenheid zouden hebben verweten. Hun kritiek zou echter verloren zijn gegaan in het feestgedruis. Het omstreden rechtse minderheidskabinet een slag toe brengen en het rechtse kamp splijten, mooier kan je als linkse partijleider niet binnenkomen. Een enkele stemming zou haar op slag hebben veranderd van 'Jolande Wie?' in de ongekroonde koningin van links. Joop zou nog wekenlang juichende verhalen over de slag om Kunduz hebben gepubliceerd, allemaal geillustreerd met plaatjes van de nieuwe heldin van flink links.

Zo is het dus niet gegaan. In plaats van scherven te rapen viert de coalitie feest, blijft Wilders keurig buiten beeld en mag Rutte zijn balboekje gaan vullen met internationale uitnodigingen (G20-bijeenkomsten en dergelijke). En Sap? Die moet binnenkort tegenover een boze zaal vol groenlinkse Fundi's gaan uitleggen waarom de tegen haar ingediende motie van wantrouwen niet moet worden gesteund. En daarbij stiekem denken aan hoe anders het had kunnen zijn als ze politiek gezien net iets minder naief was geweest.