Wanneer valt het (euro)kwartje bij de EU-elite?

Pas toen Hitler op 1 september 1939 Polen aanviel, kantelde de publieke opinie en kwam het brede besef dat het Nazisme niet met woorden gestopt kon worden.

Tot die tijd was het vooral een klein clubje rondom de Britse staatsman Winston Churchill, die een waarschuwend geluid lieten horen. Churchill werd in die dagen door menigeen voor een zonderling versleten. In zijn kring van intimi bevond zich behalve de Engelse koning, ook de Canadese zakenman en latere “spymaster” Bill Stephenson, beter bekend als Little Bill. Deze Stephenson zou een cruciale rol spelen in de uiteindelijke geallieerde overwinning.

Stephenson zorgde op de achtergrond voor overeenstemming tussen Roosevelt en Churchill, zette een wereldwijde campagne op om de media te beïnvloeden ten gunste van de geallieerden en werd bovenal verantwoordelijk voor de British Security Coordination (BSC), een paraplu-organisatie waaronder alle Britse geheime diensten vielen.

Overigens was het vertrouwen van Churchill en Stephenson in de bestaande geheime diensten dusdanig laag, dat zij tot ver in WO-II veelal met vrijwilligers werkten, die bereid waren hun leven op het spel te zetten voor de vrijheid. Zelf heeft William Stephenson nooit een cent aan salaris ontvangen van de overheid.

Misschien een wat lang intro bij dit artikel, maar wat ik hiermee wil zeggen is: als het gaat om de verdediging van de vrijheid, moeten we het doorgaans niet van bureaucraten hebben.

Natuurlijk moeten we oppassen met het vergelijken van historische gebeurtenissen en ik vind zelf, dat de ontwikkelingen met betrekking tot de euro en de EU als machtsstaat, niets te maken hebben met de opkomst van het Nazisme in de jaren dertig. Waar ik wel een parallel zie, is in het verdringingsmechanisme waar de EU-elite kennelijk over beschikt, toen en ook nu.

Hoe is het in vredesnaam mogelijk, dat de EU-elite een muntunie doorvoert die miljoenen Europeanen hun baan kost, die duizenden ondernemers de afgrond in heeft gedreven en die heeft geleid tot een welvaartsverlies van 10% van de Eurozone als geheel (met uitzondering van Duitsland) en dat dit vervolgens niet leidt tot enige vorm van bezinning? Integendeel, wordt ons voorgehouden dat nog méér EU-bureaucratie het antwoord is.

De grootste gotspe is wel het verhaal van PvdA-kandidaat Paul Tang, die de werkloosheid denkt te kunnen bestrijden met wéér een nieuwe EU-norm: de 5% werkloosheidsnorm. Man, ga toch eerst eens nadenken over de echte oorzaken van de hoge werkloosheid, denk ik dan. Het feit dat de EU landen die niet in de Eurozone zitten een veel lagere werkloosheid hebben dan de eurozone landen, zou toch een 'eye-opener' kunnen zijn? Helaas niet voor onze EU-politici en bureaucraten.

Daarom hoop ik vurig dat veel Nederlanders op 22 mei eurokritisch zullen stemmen, maar wel op een partij die de tolerantie hoog in het vaandel heeft staan. De verschillende mogelijkheden en gradaties die daarin bestaan, heb ik al uitgewerkt in mijn eerdere artikelen op DDS.

Een kandidaat die op mij een grote aantrekkingskracht heeft, is Alexander Sassen van Elsloo. Los van het standpunt van zijn partij Artikel 50 over de EU (uittreden of eerst nog proberen van binnenuit te hervormen, daar kan je over discussiëren) is Sassen van Elsloo een man die door zijn achtergrond enorm veel kennis heeft van het financiële systeem en de desastreuse werking van de euro. Zaken die dermate complex zijn geworden, dat ze voor veel mensen nauwelijks meer te volgen zijn. Ik verheug mij dan ook bij voorbaat op de eerste speech die Sassen van Elsloo zal afsteken in Brussel of Straatsburg, die waarschijnlijk de vernietigende werking van de euro als onderwerp zal hebben.

Sassen van Elsloo is overigens voorstander van een stevige hervorming van het financiële systeem, dat door hem wordt omschreven als een piramidespel. Maar dan hebben we het over zinvolle hervormingen – zoals het scheiden van risico’s door banken van elkaar te isoleren – in plaats van het bedekken van de financiële sector met een grauwe deken van bureaucratische maatregelen, die het risico op een systeemcrisis alleen maar verhogen. Al was het maar, omdat aandeelhouders van banken bij een financiële crisis het hazenpad zullen kiezen, nu ze weten dat zij als eersten op de korrel worden genomen door Dijsselbloem c.s.

Nu maak ik me geen illusies, want Sassen van Elsloo zal waarschijnlijk weggehoond worden door die zevenhonderd-zoveel financiële nitwits die het Europese parlement bevolken. Misschien zal het (euro)kwartje pas écht vallen, als er een financiële catastrofe plaatsvindt, net zoals er in 1939 een militaire catastrofe nodig was om de appeasement-stemming te doorbreken.

Dat ontslaat ons niet van de morele plicht, alles te doen om een dergelijke catastrofe te voorkomen, met als motto: liever ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald. Daarom stem ik eurokritisch op 22 mei!