Waarom hield Gadaffi zich eigenlijk stil?

Door de Japanse situatie zijn we de drie Nederlandse gijzelaars al bijna vergeten. Toch zou het zomaar kunnen dat het laatste woord over de drie nog niet gesproken is.

Op 3 maart opende de Telegraaf niet alleen met de verkiezingsuitslag van de vorige dag, maar bovendien met drie gegijzelde Nederlanders die in Libië een mislukte evacuatie uitvoerden. Meteen rezen er vragen over de oprechtheid van 'Defensie' in deze. Hoe was het ministerie er uitgerekend tot de dag ná de belangrijke verkiezingen in geslaagd om het onderwerp uit de media te houden? Hoorde het bij een strategie dat de eerste mogelijkheid ná 2 maart werd aangegrepen om groot uit te pakken met de drie Nederlandse militairen en hun Lynx-helikopter?

Opvallend genoeg was ons eigen ministerie van Defensie niet het enige dat zich koest hield, maar hebben we ook niets gehoord van kolonel Muammar Gadaffi en zijn veertig rovers. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat opvallender vind dan de Nederlandse radiostilte. Dat er in Nederland belang was bij de stilte, lijkt me helder. Maar wat was het belang van Gadaffi om niet zijn drie NAVO-gijzelaars te etaleren?

Gadaffi doet niet erg zijn best te verhullen dat hij niet goed bij zijn hoofd is en geen enkele strategie heeft. (interessant is in overigens een quiz van de Britse krant The Guardian, die u de gelegenheid geeft het weinige verschil tussen kolonel Gadaffi en Charlie Sheen te ontdekken). Het níét hebben van een strategie is echter geen sluitende verklaring voor zijn stilzwijgen.

Ik ben erg benieuwd of iemand enig idee heeft wat er voor de dictator in zat dat hem braaf zijn mond heeft doen houden tot we in Nederland naar de stembus waren geweest.