Waarom er voorlopig geen vrede tussen Israël en de Palestijnen komt

In de loop der geschiedenis zijn al vele pogingen ondernomen om Israël enerzijds en de Palestijnen anderzijds wat nader bij elkaar te brengen. Ze wonen letterlijk op elkaars lip, maar van enige genegenheid is geen sprake. Onlangs probeerde zelfs VVD-Kamerlid Han ten Broeke voor vredesduif te spelen. Niet dat het ook maar ene mallemoer uitmaakt(e), de poging van dit Kamerlid was de zoveelste in een onafzienbare rij mislukte pogingen. 

Na de Oslo-akkoorden dachten veel mensen dat het eindelijk klaar was. Maar helaas. Al snel brak de zogenaamde tweede intifada uit. Over en weer bestookte men elkaar. Daarbij vielen duizenden doden. Na het bouwen van de muur (op de meeste plekken een hek) kreeg Israël te maken met fors minder aanslagen op eigen grondgebied.

Offensief
Vrede was er echter nog allerminst. Herhaaldelijk vlogen de raketten de Joden weer om de oren. Deze provocaties leidden in de recente geschiedenis tot twee oorlogen. Zowel in 2008-2009 als in 2012 voerde Israël grote offensieven uit in de Gazastrook. 

Geen conflict ter wereld krijgt meer aandacht in media en politiek als dit conflict in het Midden-Oosten. D'r is ook geen conflict waar zo veel pogingen, onderhandelingen en wat dies meer zij in zijn gestoken, als in dit conflict. Toch wil het niet lukken. Waarom? Onderstaande video is het begin van een antwoord.    

Barbaarse apen
Twee lieve, schattige meisjes, in een mooie jurk, die een gedichtje mogen voordragen op de Palestijnse TV. Deze beelden zijn uitgezonden op de Palestijnse Staatstelevisie op 3 juli. Hoe oud zullen deze meisjes zijn? Tien, elf misschien? Hebben ze ooit van hun leven met een Joods leeftijdsgenootje gesproken? Geen idee. De meisjes verliezen ineens al hun schattigheid als ze hun gedichtje beginnen. Niks geen gedichtje over bloemetjes en vogeltjes. Met felle stem en gezwaai met kleine vuistjes begint de ellende.

Ze schelden de Joden uit voor barbaarse apen en ellendige varkens. De Joden zijn een stuk vuilnis en zijn onrein. Taal van jonge kinderen op de Palestijnse TV! Ze zien Joden als iets minderwaardigs, als dieren en als onrein afval. Kinderen nog maar en nu al zo geïndoctrineerd. Op TV en radio, op school, van ouders, op straat en van vriendjes horen ze niet anders. Dat is het probleem! Op die manier is vrede ver weg. De Joden zien als gelijkwaardige schepsels zou al een heel mooi begin zijn.

Geweld
Een ander volk als grof vuil wegzetten is één ding, er mee om gaan is een tweede. Jonge meisjes die zeggen hun arm en stenen te gaan gebruiken, die zeggen dat Jeruzalem hun wildste droom is, die meisjes denken dat geweld de oplossing is. Zij zeggen zelfs niet bang te zijn voor geweren. En dat wordt uitgezonden op de Palestijnse TV. Dat is nog een reden waarom vrede zo ver weg is. Geweld is geen oplossing. 

Als de Palestijnen nu eens beginnen met de Joden te zien als gewone mensen, als buren, als gelijken. Of, op zijn minst, het geweld zouden afzweren. Als ze nu eens kinderen niet langer volpompen met haat. Als de Palestijnen kinderen niet langer te horen krijgen dat Joden vermoord moeten worden. Dan zou de vrede een hele stap dichterbij zijn. Zonder Obama, zonder Han ten Broeke, zonder Oslo, gewoon de Palestijnen. Zelf. 

Vooralsnog gaan de Palestijnen echter gewoon door. Daarom komt er (voorlopig) geen vrede. Helaas!

Uitdaging
Misschien vindt u dat ik de schuld en de oplossing teveel bij de Palestijnen leg. Dat zou kunnen. Maar ik daag u uit mij een video te laten zien waarin twee jonge Israëlische meisjes vergelijkbare teksten over de Palestijnen voordragen in een gedichtje.

Dan praten we verder.