Kun je voor abortus zijn?, zo vraagt de linkse Volkskrant-columniste Malou van Hintum zich hardop af. Het antwoord is - uiteraard - een volmondig "ja", maar de argumentatie is ronduit bizar. Uiteindelijk betoogt van Hintum dat levensvatbaarheid niet meer als criterium gehanteerd mag worden. Want:
"de levensvatbaarheid zegt wat over de stand van de technologie; terwijl in de afweging om abortus te plegen de toekomstige levenskwaliteit van het kind centraal moet staan." Het geval wil namelijk dat, door medische vooruitgang, ongeboren baby's - "foetussen" - inmiddels ook in de 22ste week van de zwangerschap al kunstmatig in leven gehouden kunnen worden. En
de wet schrijft voor dat "
een vrucht die, naar redelijkerwijs verwacht mag worden, in staat is buiten het moederlichaam in leven te blijven" niet gedood mag worden; reden voor de christelijke partijen en de PVV om
de abortusgrens op de politieke agenda te zetten. Echter, weinig andere partijen lijken mee te willen gaan in de nieuwe wetenschappelijke inzichten en sommigen, zoals van Hintum maar
ook Khadija Arib (Tweede Kamerlid namens de PvdA), proberen zelfs de huidige norm van 24 weken tot dogma te verheffen.
Op
Reason.com verscheen onlangs een
interessant artikel over de dogmatische opstelling van de voorstanders van abortus:
It had me wonder how many Americans avoid an honest look at the abortion issue because of the cultural dimensions of the debate. How many Americans instinctively turn to the pro-choice camp because pro-life proponents aggravate their secular sensibilities?
As Nat Hentoff, the noted civil libertarian journalist, once remarked, when he turned pro-life, his cohorts at The Village Voice wondered when he had "converted to Catholicismthe only explanation they could think of" for his "apostasy."
It's unfortunate that abortion is a social issue, because it is science and reason that can turn the debate.
When a pregnant woman in my Denver neighborhood was recently struck by a hit-and-run driver, she tragically lost her child. Throughout the area, there was an outpouring of support and sadness. Some wondered whether the assailant should be charged with manslaughter. Or would it be murder?
A few commentedin appropriate companythat had the fetus been a few weeks younger, a doctor could have performed a surgical procedure on it and terminated its life, and there would be no grieving.
The fact is that if the mother had displayed sufficient mental anguish, she could have taken the drive up to Boulder that day and visited Warren Hern, a late-term abortionist, who could have called that "baby" a "fetus"a linguistic substitution with profound consequences for at least one human beingand put an end to the entire arrangement.
David Harsanyi sluit zijn stuk af met: "if the pro-life movement is going to win the hearts and minds of the rest of the nation, it's not going to need more God. It's going to need more reason". En Harsanyi heeft een valide punt: schuif God in de argumentatie opzij, dat werkt alleen maar als een rode lap op een stier bij veel D66-achtige seculieren, en focus op de ratio: een leven mag niet beëindigd worden, dat is moord, en de wetenschap bepaalt wanneer er sprake is van leven(svatbaarheid). "De toekomstige levenskwaliteit" van de baby is hierbij niet relevant; ten eerste kan met dit argument ook een einde aan het leven van reeds geboren baby's gemaakt worden - er is geen reden waarom het alleen voor ongeborenen zou moeten gelden - en, ten tweede, heeft niemand, ook de moeder niet, het recht om voor een ander mens te oordelen of diens leven 'het leven waard is'. Met die uitgangspunten kan het dogma van 24 weken prima bestreden worden.
