Waar is de strijdlust, VVD?

Halverwege gisteravond waren de vakbonden, de werkgeverorganisaties en het kabinet er dan eindelijk uit: het langverwachte 'sociale akkoord' werd gepresenteerd. In een notendop: oudere werknemers worden bevoordeeld ten opzichte van jongeren, de positie van de vakbonden wordt nog steviger verankert en broodnodige bezuinigingen en hervormingen gaan op de lange baan. Het resultaat is duidelijk: Ton Heerts (FNV) heeft zijn club een mooie dienst bewezen. Ja, felicitaties komen de polderstalinisten van de vakbond toe. Ik ga hier niet zuur lopen doen: zij hebben de onderhandelingen gewoon glansrijk gewonnen.

En wie heeft de onderhandelingen verloren? Juist: de minister-president en zijn gevolg. De VVD-kiezer zit helemaal niet te wachten op een buitenparlementaire, niet-democratisch gelegitimeerde linkse club die met de democratisch gekozen regering onderhandelt om politieke besluiten nog wat linkser te maken dan ze al waren. En zéker niet waneer die club ook nog eens slaagt in deze opzet.

Het is de zoveelste dobber voor de achterban van de VVD. Een wanhopig mens vraagt zich wel eens af waar het einde is. Voorlopig blijkt het in ieder geval goed zoek.

Het begon allemaal zo'n elf maanden geleden. Toen ging de VVD samen met CDA, CU, D66 en GroenLinks een overeenkomst aan die later bekend zou komen te staan als het "Kunduz-akkoord." In dit akkoord werden allerlei bezuinigingen weggepoetst en werd afgesproken dat zonnepalen zouden worden gesubsidieerd. Daarnaast kwam er een kolentaks, een 'eenmalige' werkgeversbelasting en werd de BTW verhoogd. Het was een akkoord waar voornamelijk de GroenLinks-onderhandelaars Jolande Sap en Ineke van Gent apetrots op konden zijn.

De VVD-kiezer vond het niet leuk, maar slikte het. Als het begrotingsevenwicht (de beruchte "drie procent") maar nagestreefd werd; daar mocht best iets voor tegenover staan.

Na 12 september 2012 mocht de VVD wederom als grootste partij aan tafel zitten bij de kabinetsformatie. Een spoedig aantal weken later lag er een fonkelnieuw regeerakkoord voor. Beperking van de hypotheekrenteaftrek, lastenverzwaringen, nauwelijks ingrepen in de uitkeringenfabriek van Nederland, het afschaffen van minimumstraffen en als klapper op de vuurpijl de genivelleerde zorgpremie. Nu werd de VVD-kiezer geïrriteerd, sommigen zelfs boos, maar na een aantal weken kon de vrede in de achterban alweer getekend worden. Bij de PvdA overheerste geen verslagenheid, maar opgewektheid. Nivelleren, dat is een feestje! Aldus partijvoorzitter Hans "Zeeman" Spekman.

Daarna kwam die ontzettend pijnlijke onderhandeling over het woondossier. De altijd charismatische leider Stef Blok kon zelfs de normaalgesproken kritiekloos tekenende CDA niet meekrijgen en moest een bont gezelschap van D66, CU en SGP bijeenroepen om de scherven op te rapen. Het resultaat was het uitvinden van een bizarre nieuwe hypotheekvorm die kant noch wal raakte, en zeker geen oplossing vormde voor de muurvast zittende woningmarkt.

De VVD-kiezer stond erbij en keek ernaar. Zich afvragende waarom de VVD een akkoord sloot dat niks, maar dan ook niks opleverde voor de achterban. Behalve dan onduidelijkheid.

Toen kwam Cyprus. Het land ging praktisch failliet, en de troika (EU, IMF, ECB) moest geld toegeven om het feest- en belastingontduikeiland van de Russische oligarchen te redden. Rutte bespeurde naar eigen zeggen "enorme tegenzin" bij zichzelf, maar tekende toch een cheque ten waarde van enkele miljarden euro's Ka-ching!

De VVD-kiezer dacht gestemd te hebben op een partij die tegen nieuwe grootschalige noodpaketten is. Niet dus.

En nu? Nu sluit de VVD opnieuw een akkoord. Met de vakbonden, nota bene! De grootste vijand van iedere zich liberaal noemende Nederlander. En levert zich volkomen uit aan deze club polderstalinisten, zoals hierboven reeds beschreven.

Wanneer gaan onze liberale bewindsleiden weer eens wat liberale ballen tonen? Het wordt namelijk eens hoog tijd. De VVD-kiezer kan best tegen één of twee slechte akkoorden. Maar deze hele rits aan linkse decreten wordt zo langzamerhand toch wel een beetje treurniswekkend.