Waar blijft de koopkrachtverbetering?

De ECB gaat in oktober in de eurozone heel waarschijnlijk Quantitative Easing plegen.  

Dat hebben ze in het verleden ook al gedaan door duizend miljard euro goedkoop geld aan banken uit te lenen tegen ridicuul lage rentepercentages, in de op niets gebaseerde hoop, dat plotseling bedrijven geld van de banken, die bulkten van het pas gecreëerde geld, zouden gaan lenen om te investeren in hun bedrijven en zo de economie zouden stimuleren.

Niets van dat alles is gelukt, integendeel de bedrijven gingen steeds minder investeren, de economie trok niet aan. De oorzaak is simpel: als je een paard een lege kar laat trekken schiet je daar niets mee op. Een lege kar want de koopkracht ontbrak en elke marktkoopman kan je vertellen dat als de klanten geen geld hebben ze ook niets kunnen kopen. En als ze niets kopen blijven de bedrijven met hun producten in de schappen zitten en gaan zeker niet investeren, integendeel, bezuinigen, personeel ontslaan en hopen op betere tijden.

Waar bleef die koopkracht?

Goed, eerst was er de Lehman crisis (ook door de FED en de banken mede mogelijk gemaakt) en daarna de eurocrisis, een echte systeemcrisis. En dus kwamen de lidstaten in de problemen, hun inkomsten liepen terug.  Als dat gebeurt bij particulieren of bedrijven, dan gaat men minder uitgeven, bezuinigen.

Dat deden de staten echter niet, ze noemden wat ze deden bezuinigen, maar het was hun begroting werkbaar  maken door de lasten voor bedrijven en burgers te vergroten. Gevolg: de bedrijven en burgers moesten echt bezuinigen, de burgers door minder uit te geven, daardoor ging het met de bedrijven nog slechter en moest nog meer personeel ontslagen worden. Daardoor liepen de uitgaven van de staat nog verder op door de toegenomen sociale uitkeringen en om de budgetten en de regels te laten kloppen gingen de staten wederom de lasten verhogen.

Daardoor liep de economie nog verder terug en de enige hoop was door export die 'op te fokken'. Om dat te doen moesten de productiekosten omlaag en de gemakkelijkste manier om dat te doen was de arbeidskosten omlaag te brengen door de lonen te verlagen. Dat gebeurde vooral in de zuidelijke lidstaten van de eurozone die toch al niet mee konden met de voor hen veel te dure euro. Maar, omdat dat vooral export binnen de eurozone was, was de winst voor de ene lidstaat het verlies voor de andere en maakte het niets uit in de gehele eurozone. Ondertussen lopen bij alle lidstaten behalve Duitsland en een paar ministaatjes de staatsschulden elk jaar verder op, in 2013 alles bij elkaar met minstens drie procent en dat gaat zo door, tenzij er een ommekeer komt.

In Japan pleegt men QE op gigantische  schaal. Resultaten? Nauwelijks. Bovendien gaat het QE geld in Japan (net als in de eurozone) naar de  banken en niet naar de consument en om de waanzin ten top te voeren heeft men vervolgens de BTW verhoogd zodat alles nog duurder is geworden voor de consument. Men geeft dus aan de banken en neemt het af van de burgers. Gevolg in het tweede kwartaal 2014: 7,1% krim van de economie.

In plaats van zich hieraan te spiegelen gaat de eurozone hetzelfde doen. Want er wordt alweer gefluisterd over BTW verhoging, die de prijzen verhoogt en dus de inflatie ook en dat is nodig. Het enige wat QE zeker doet is bijdragen tot de geldontwaarding van de euro. We zien het nu al gebeuren, de euro is veel minder waard ten opzichte van de wereldstandaard, de dollar. Van 1.39 dollar naar 1.29 dollar en verder dalend nu al zonder veel QE.

Die goedkopere euro en dus duurdere dollar  maakt export, zoals Frankrijk en Italië willen, goedkoper, maar import evenveel duurder. De Eurozone heeft niet veel grondstoffen zodat heel veel geimporteerd moet worden. De euro wordt minder waard, de koopkracht van de burger neemt dus verder af. De staat profiteert, want ook de staatsschulden worden minder waard. De spaarders en gepensionneerden betalen het gelag, want de vakbonden zullen indexatie, dus aanpassing aan de waardevermindering eisen waardoor de productiekosten weer stijgen. Weg voordeel van de waardevermindering.

Gevolg: de ellende wordt alleen maar groter. Enige oplossing: verhoging van de koopkracht door lastenverlichting door overheidsbesparingen op niet rendabele investeringen en uitgaven. Want onze overheden hebben de staatsschulden al zo hoog laten oplopen dat ze in feite onbeheersbaar zijn, boven, de 90%. Hoger kan echt niet. Maar de politiek zal daar niet aan willen zodat we een toekomst tegemoet gaan van steeds lagere waarde van de euro en toenemende armoede tot een bodempeil is bereikt.

Draghi heeft op één punt groot gelijk: structurele hervormingen zijn nodig. En voeg er maar aan toe: geld in het bankwezen pompen betekent niet de economie steunen maar de banken. Maar politici denken maar één verkiezing vooruit.