Arme conciërge keek huilend toe terwijl huis afbrandde. Toen kwam haar school in actie

Haar familie had het huis in de vroege 20e eeuw gekocht. Zij was erin opgegroeid en hield er werkelijk van. Toen brandde haar schitterende woning af.

Het is een waar nachtmerriescenario: het huis waar je in woont is al jaartje of honderd in de familie, maar op één dag kom je thuis van je werk en zie je dat alles in de hens staat. Je doet je best om te redden wat er te redden valt, maar uiteindelijk blijft er niets over van het gebouw. Alles is weg - alles waar je familie zoveel om gaf, en al die herinneringen, zijn in één keer weggevaagd.

Dit overkwam Brenda Hurst onlangs. Brenda is een bijzonder populaire conciërge bij een lokale middelbare school. Ze staat er altijd om bekend dat ze scholieren helpt als ze hulp nodig hebben.

Geen wonder dus dat de directeur van de school én individuele scholieren besloten om Brenda een handje te helpen toen haar huis in vlammen opging. Ze hadden ontzettend met haar te doen en zetten een plan op om genoeg geld in te zamelen waarmee ze camper voor haar konden kopen. Dat is natuurlijk geen huis, maar het is vele malen beter dan dakloos zijn.

Directeur Chuck Gordon riep een vergadering bijeen van leerlingen en leraren. Iedereen besloot om mee te doen. Al snel kwam er flink wat geld binnen; het had er alle schijn van dat ze inderdaad een camper konden kopen voor Brenda. Geweldig mooi, natuurlijk.

Toen veranderde er opeens iets. Mike Ravan van United Carpenters for Christ (een christelijke organisatie) hoorde dat Brenda haar huis had verloren en dat er geld voor haar werd ingezameld. Hij meldde zich bij de school en liet men weten dat hij en zijn mede-organisatieleden maar wat graag een echt huis voor Brenda wilden bouwen. Het enige wat nodig was, was dat de school genoeg geld inzamelde om het benodigde materiaal te kopen. Mike zou ervoor zorgen dat bouwvakkers, timmermannen en andere vrijwilligers het huis vervolgens zouden bouwen.

Zo gezegd, zo gedaan. Brenda werd verteld dat ze een jaar ergens anders moest wonen. In die 12 maanden zouden de school en de organisatie een nieuw huis voor haar bouwen.

Onlangs werd het nieuwe huis aan Brenda gepresenteerd. Het was eindelijk af.

Toen Brenda het huis inliep kon ze haar ogen niet geloven. Ze had gezegd dat ze het geweldig zou vinden als haar deur rood was - één van de kleuren van haar school en Brenda's favoriete kleur. Toen ze de deur zag bleek haar droom uit te komen: de deur was rood.

Vervolgens opende ze haar voordeur... en werd het verhaal nog mooier. De school en de organisatie hadden het huis namelijk ook gevuld met meubels, servies, en ga zo maar door. En dat alles in de kleuren van de school: zwart, rood en zilver.

Hoewel Brenda nog niet verhuisd is - dat gebeurt binnenkort - weet ze al wel wat ze op dag één gaat doen in haar nieuwe keuken: bananenpudding maken voor alle scholieren en hun leraren. "Ik ben bekend vanwege mijn bananenpudding, iedereen is er dol op. Het zal veel werk zijn, maar zij houden van mij en ik van hen."