Vriendendiner

We zitten lekker met z’n viertjes aan hun tafel. We drinken hun wijn en eten hun zelfbereide voedsel. We keuvelen. Tenminste... We doen een poging tot keuvelen.

Ik hoor mezelf iets te vaak roepen hoe heerlijk het eten is en dat ze me echt het recept moet sturen. En “wat ziet het er mooi uit! Zonde om op te eten, joh!” Ook ik maak rare sprongen als er teveel ongemakkelijke stiltes vallen. Daar is er weer een! En opnieuw begin ik in mijn hoofd mijn mantra: Omarm de stilte, omarm de stilte, omarm de.. “Zei je wat?!” Schreeuw ik hoopvol in het oor van mijn geliefde.

En ja hoor! Hij begint te praten.. Waarover? O, dat verhaal weer! Goed gedaan schat! Vertel maar lekker door, gaat het in mijn hoofd. Ik knik hem gretig en bevestigend toe. Maar tot mijn wrevelige constatering begint het andere stel ijverig en consciëntieus de tafel af te ruimen. Maar mijn lief vertelt stug door, want als je eenmaal beet hebt... Ik ben de enige die nog luistert. Ik luister alsof mijn leven ervan afhangt naar het verhaal, dat ik misschien nog wel beter ken dan hij. En onder de tafel houden we elkaars handen vast en bidden samen om verlossing... En nieuwe vrienden.