VRIENDELIJK LACHENDE KERRY NIET ZO OPRECHT ALS HIJ LIJKT

Zoals bekend vindt er vredesoverleg plaats tussen de staat Israël en de
Palestine Liberation Organization (PLO). Dit overleg staat onder leiding van de
Secretary of State van de Verenigde Staten, John Kerry. Altijd vriendelijk
lachend en zeer aimabel. Doet fantastisch werk, alleen voor wie?

Ik citeer de Jerusalem Post: “Opnieuw probeerde John
Kerry zaterdag 2 februari 2014 Israëlische concessies af te dwingen ten gunste
van de PLO door ons te dreigen met een economische boycot door het Westen”. Kerry
is volgens de krant namelijk geobsedeerd door het economische succes van
Isarël. “Afgelopen maand mei vertelde hij ons dat we té rijk zijn om ons land
op te geven, nu zegt hij dat we arm zullen zijn als we dit niet doen.”

De anti-semitische ondertoon van Kerry’s constante
geklets over “de Joden, die te veel geld hebben” is duidelijk. Maar afgezien
van zijn inherente fanatisme, de verklaringen van Kerrys dienen om de
economische oorlog van radicaal-links tegen de Joodse staat te legitimeren. De
supporters van de huidige VS-Administratie, de fondsenwervers van “Code Pink”
en aanverwante pressiegroepen, evenals de EU, begrijpen dat als ze hun
economische en politieke vervolging van de Joodse staat intensiveren, hun
acties stille instemming en zelfs steun van de regering Obama opleveren.

Het is zelfs zo dat het State Department verontwaardigde
persberichten uitgeeft, waarin woede wordt geuit over de verkozen Israëlische
ambtenaren, die “het lef hebben om bezwaar te maken tegen het gedrag van Kerry”.
Israël is in het verleden blootgesteld aan tal van misbruik door de Amerikaanse
Secretaries of State. Maar Kerry's onophoudelijke gepraat over "een
illusie" en “Joods geld” is ongekend. Waarom denkt Kerry hiermee weg te
komen? De  overweldigende meerderheid in
de VS stemt niet in met economische oorlogsvoering tegen Israël. De
overweldigende meerderheid van de Amerikane steunt Israël en gelooft dat een
Palestijnse Staat het terrorisme zal bevorderen en een bedreiging zal vormen
voor de Staat Israël.

Maar als de Amerikanen Kerry’s agressiviteit tegen Israël
afwijzen, van wie krijgt hij dan wel steun? Het antwoord is even simpel als
onthutsend. Het zijn de linkse politici, die wonen en leven in  Israël. Zij willen dat Israël Jerusalem,
Judea en Samaria overhandigt aan de PLO en dat deze handeling vrede zal
brengen. “Maar het zal striemende terroristische aanvallen opleveren, zoals we
dat nog nooit hebben meegemaakt”, zegt de Jerusalem Post. Elke toegeving aan de
PLO is een stap naar de vernietiging van Israël.

De linkse collaborateurs zijn ook bekend: Lid van de
Arbeiderspartij Shelly Yacimovich begroet Kerry’s niet aflatende druk op de
regering om stappen te nemen, die de meerderheid van de bevolking juist afwijst.
Ron Pundak, een van de oorspronkelijke architecten van de Israëlische omarming
van de PLO en de zogenaamde twee-staten oplossing (Oslo 1993) zorgt voor
antwoorden: In het artikel “Leap of Faith: Israel’s National Religious and the
Israeli-Palestinian Conflict” legt hij uit dat de staat niet moet toegeven aan
de Zionistische oppositie tegen het twee-staten model. Israël moet een
seculiere staat worden, het Zionisme moet een halt worden toegeroepen. De
vernietiging van het Zionisme, die de staat Israël in hun greep houdt, is niet
een bijproduct van het twee-staten model, het is het doel! In de woorden van
Pundak: “Vrede is geen doel op zich. Het is een manier om Israël te veranderen
van het ene era in het ander: het era van wat ik noem een normale staat,
Israëlisering in plaats van het verder verjoodsen”. Deze opinie zorgde ervoor dat
8 000 Joodse residenten hun huizen moesten verlaten in Haaretz, nadat de
regering Sharon de Gaza overleverde aan Palestijnse terroristen.

De overige linkse commentatoren en beleidsmakers, Doron
Rosenblum, Avirama Golan, Avrum Burg, Efraim Sneh, Dan Margalit and Ami Ayalon betoogden
hetzelfde. Voor hen is Kerry de voornaamste medestander, doordat hij de
regering wil verzwakken is hij een welkome strategische hulp.

Israël is een democratie, en het is legitiem dat Pundak
en consorten ernaar streven hun politieke doeleinden te bereiken door het
Zionisme te vervangen door het ‘ontjoodsen’ van de staat. Wat niet legitiem is,
dat zijn de middelen die ze daartoe aanwenden. De strategische doelen en
politiek van een regering zijn in een democratie gebaseerd op de wil van het
volk. Slechts één partij, Meretz, steunt de doelstellingen van Pundak c.s. Ze
weten dat ze de bevolking niet kunnen overtuigen om het Zionisme af te
schaffen. In plaats van achter de schermen te vertellen wat ze willen, moet het
volk buigen voor hun standpunt en vluchten ze in ondergrondse steun aan Kerry,
door zichzelf het ‘Vredeskamp’ te noemen. Voor hen is Kerry op zijn best als
dit het slechtst is voor hun land. Kerry weet dit, en zo stapelt hij dreiging
op dreiging, anti-semitisme op anti-semitisme. Met hun steun weet hij dat hij
ermee wegkomt.