Vanochtend las ik een redactioneel stuk in het Financieele Dagblad over de 'eurobonds brandverzekering' van Klaas Knot. Zoals u wellicht nog weet vergeleek onze DNB president de 18 eurozonelanden met 18 huizen in dezelfde straat en maakte de analogie dat een gezamenlijke brandverzekering efficiënter en dus goedkoper was dan 18 afzonderlijke.
Afgelopen vrijdag heeft euro-researcher André ten Dam op DDS Finance
8 redenen opgesomd waarom eurobonds ongewenst zijn en in een
eerdere column heb ik de manier waarop Knot politiek bedrijft al aan de kaak gesteld, en nu heeft de hoofdredactie van het FD daar nog een schepje bovenop gedaan door te stellen:
"Voorwaarde is wel dat alle verzekeringnemers redelijk gelijkwaardig zijn. Bij huizen met een rotte vloer of een gat in het dak, moeten eerst de noodzakelijke reparaties worden uitgevoerd. Pas als dat is gebeurd, als sluitstuk van de Economische en Monetaire Unie, zou een eurobond een goede optie zijn."
Met andere woorden: pas als alle economieën van de eurozone min of meer gelijkwaardig zijn heeft het zin om te gaan nadenken over gezamenlijk uit te geven obligaties. Dat klopt als een bus. Probleem is alleen, dat op de korte en middellange termijn (en waarschijnlijk nooit niet) er géén sprake is of zal zijn van gelijkwaardige economieën binnen de eurozone; en daarmee valt de hele rationale onder eurobonds dus weg.
Oorzaakbestrijding i.p.v. symptoombestrijding
Het kardinale punt van de eurocrisis -en de oplossing daarvan- is, dat de one-size-fits-none euro de kern en dus de oorzaak is van de hele problematiek. De oplossing van de problematiek ligt derhalve niet eerst bij het bestrijden van de symptomen middels (overigens onwettige) noodfondsen, ECB-interventies of zelfs toekomstige eurobonds. Dat is het paard achter de wagen spannen. De oplossing ligt vanzelfsprekend juist bij het afschaffen van de eenheidseuro, hetzij middels een teruggang naar nationale munten hetzij (en nog beter) middels een flexibilisering van het Euro Pact, geschoeid op de leest van The Matheo Solution (TMS). Alsdan kan er immers binnen de eurozone weer nationaal gericht monetair beleid gevoerd worden middels een wisselkoersmechanisme en rente-differentiatie, zodat de probleemlanden hun economieën, werkgelegenheid en staatsfinanciën op eigen kracht kunnen herstellen. Dan behoeven er dus ook helemaal geen symptomen meer bestreden te worden, op kosten van de belastingbetaler, in Duitsland en Nederland. En dan worden dus zowel de individuele belangen van ieder euroland als het gezamenlijk Europees belang echt gediend.
Professor Harrie Verbon
Ook professor Harrie Verbon ging vanmiddag bij de
Finance sectie vanuit een andere invalshoek zijdelings op de eurobond kwestie in:
"Zoals ik al eerder schreef, is Nederland zich arm aan het sparen. Dat kunnen we zien aan het saldo op de lopende rekening van bijna 10% van het nationaal product. We stoppen een groot deel van ons inkomen in pensioenfondsen die alleen maar meer willen en moeten (van Klaas Knot!) oppotten. Door te bezuinigen sparen we met ons allen nog meer en dat moet dus ook van Klaas Knot: hij noemt dat buffers aanleggen. Maar waarom moeten we buffers aanleggen als we al buffers hebben die groter zijn dan ons nationaal inkomen, namelijk in onze pensioenfondsen? Andere EU-landen (Frankrijk en Italië bijvoorbeeld) hebben die buffers niet, maar in die landen zullen over twintig jaar de gepensioneerden toch ook onderhouden moeten worden. Deze landen mogen van Olli Rehn dezelfde schuld hebben en hetzelfde tekort als Nederland, terwijl ze geen enkele buffer hebben voor de toekomst. Of moeten we die buffers van Knot soms aanhouden om de uit de hand lopende schulden van die landen mettertijd via de eurobonds te helpen verlichten? "
Van diverse kanten en invalshoeken wordt Knot dus bekritiseerd, en dat is ook terecht, want zijn pleidooi voor eurobonds met bijbehorende
brandverzekeringvergelijking slaat nergens op. In plaats van een collectieve brandverzekering af te sluiten, zoals de heer Knot nu met eurobonds wil, zou de Europese elite er wellicht beter aan doen om
preventieve acties te ondernemen. Dat is een stuk goedkoper en effectiever. Voorkomen is immers altijd beter dan blussen. Zoals
André ten Dam de EU al sinds 2010 voorhoudt, valt daarbij te denken aan:
1. Het treffen van effectieve maatregelen tegen het uitbreken van brand, in casu: herinvoering van wisselkoersen en rente-differentiatie binnen de eurozone, zodat de economieën (en dus tevens de staatsfinanciën) van alle eurolanden weer snel zullen herstellen;
2. Het zorgen voor effectieve Europese druk ter voorkoming dat individuele landen er dan verder financieel een potje van maken; en
3. Het aanleggen van brandmuren tussen de nationale huizen van de eurozone, in casu: het in ere herstellen van de no bail-out bepalingen.
Immers, juist op die wijze wordt de kans op het uitbreken van brand in individuele nationale 'eurohuizen' voorkomen c.q. beperkt. En mocht er onverhoopt toch nog ergens een brandje ontstaan, dan kan dat snel worden geblust (nationaal gericht monetair beleid). En met de brandmuren als sluitstuk, wordt tenslotte voorkomen dat een brandje van het ene naar het andere nationale 'eurohuis' overslaat.
Wellicht dat de heer Knot, samen met zijn ECB-collegae en de rest van de Europese elite, eens voor advies langs moet gaan bij de plaatselijke brandweercommandant?
Verder kunnen er vragen worden gesteld bij wie die brandverzekering dan wordt genomen, wie de premies voor die verzekering betaalt en wie bij calamiteiten de schade dient te vergoeden?
En tot slot moet natuurlijk ook de vraag worden gesteld
wiens belangen de heer Klaas -
er is geen Plan B- Knot eigenlijk dient? In elk geval niet de belangen van
Nederland en van
de Nederlandse middenklasse.
Hoewel zijn niet geringe salaris wordt betaald door de Nederlandse belastingbetaler, dient de heer Knot (volgens hemzelf vorig jaar in Buitenhof) echter niet de Nederlandse maar uitsluitend de Europese belangen. Maar, zoals uit het voorgaande blijkt, doet de heer Knot zelfs dat niet. Derhalve de hoogste tijd dat de heer Knot wakker wordt uit zijn illusoire Europese droom (en onze eindeloze nachtmerrie) en doet wat van een centrale bankier verwacht mag worden: 'zorgdragen voor financiële stabiliteit en daarmee een bijdrage leveren aan de welvaart in Nederland'.
Hier vindt u een overzicht van mijn columns en u kunt mij hier volgen op Twitter. 
