Verrassend goede Tom Dumoulin wint bergrit Vuelta en pakt leiderstrui

Het gaat goed met Tom Dumoulin, één van de grootste jonge Nederlandse wielertalenten. Bauke Mollema en Robert Gesink hebben al geweldige klassementen gereden in grote rondes, maar zij zijn dan ook een paar jaar ouder. Dumoulin is nog maar 23 jaar oud.

Daarom is het des te opmerkelijker dat hij dit seizoen de aansluiting met de wereldtop heeft gevonden. Al voor de Ronde van Frankrijk werd duidelijk dat Dumoulin nog steeds beter en beter werd. De afgelopen jaren had hij bewezen in de top 10 of zelfs top 5 te kunnen rijden bij prologen en lange tijdritten, maar dit jaar bewees hij ze ook te kunnen winnen. Ook leek hij bergop sterker te worden.

Toen kwam de Tour de France. Veel werd van hem verwacht. Misschien niet in het algemeen klassement als zodanig, maar wel wat de proloog betrof. Dumoulin moest, dacht heel wieler-Nederland, in staat zijn om de proloog te winnen. Aangezien de proloog de eerste etappe is van de Tour zou dit ook betekenen dat hij de gele leiderstrui zou krijgen.

Helaas ging het net een beetje anders. Dumoulin won de proloog niet. In de dagen erna had nog de hoop dat hij wellicht toch een gooi naar de gele trui kon doen, maar zijn dromen werden om zeep geholpen door een enorme valpartij waarbij hij een breuk in zijn schouder opliep. Dat betekende: einde Tourdroom.

Hij ging naar huis waar hij geweld werd opgevangen door zijn familie, vrienden en zijn vriendin. Hij kreeg alle steun die hij nodig had en herstelde vrij snel. Het gevolg? Hij haalt nu keihard uit in de Vuelta, de Ronde van Spanje. De afgelopen dagen deed hij het al fantastisch, en hij stond kort in het klassement. Hij won zelfs een etappe.

Geweldig natuurlijk: hij stond bij de toppers, dit ging de goede kant op.

Gisteren was de negende etappe in de Vuelta van dit jaar - het was één van de moeilijkste etappes tot nu toe omdat het een bergetappe was. Dumoulin stond kort in het klassement, maar het was nog maar de vraag of hij kon uithalen. Het ging bergop, de andere klassementsrijders zouden aanvallen... en sommige delen van de slotklim waren behoorlijk stijl.

Dumoulin had echter een fantastische strategie ontwikkeld. Zoals hij achteraf uitlegde had hij besloten om de anderen - waaronder Chris Froome - gewoon te volgen op de stijle delen van de beklimming, waarna hij zou aanvallen op de delen waar het vlakker werd. Dat laatste deed hij drie maal. Zoals wel vaker was de derde keer scheepsrecht: hij liet de anderen achter zich en klom op eigen - hoog! - tempo omhoog.

Niet veel later gingen Chris Froome en Joaquim Rodriguez er ook vandoor. Zij haalden Dumoulin bij... en leken hem zelfs achter zich te laten. Gelukkig was de Maastrichtenaar in staat om terug te vechten; in de laatste honderden meters richtte hij zich op, versnelde hij, en sprintte hij naar zijn beide concurrenten toe. Hij ging erop en erover: Dumoulin won, Rodriguez en Froome hadden het nakijken.

Het mooiste van dit alles? Dumoulin weet zelf nog niet eens hoe sterk hij daadwerkelijk is. Hij verraste zichzelf namelijk met zijn geweldige prestatie. Na zijn zege liet hij namelijk weten dat hij er zelf weinig tot geen vertrouwen in had, maar dat zijn ploeggenoten hem lieten weten dat zij wél hoop hadden op een goede afloop en dat ze hem zouden steunen. Ze reden voor hem en deden er alles aan om hem goed af te leveren; dat lukte.

Dumoulin wist dat hij "goede benen" had, maar dat hij Froome en Rodriguez zou kloppen verraste hem ook. Ze kwamen over hem heen, maar tot zijn verbazing kon hij zich terug knokken en ze vervolgens achter zich laten.

Het is tekenend voor Dumoulin. Wat kan deze man bereiken als hij zijn potentieel wél volledig begrijpt? Is the sky zijn limit?