Veiligheidshysterie, het fietshelmpje en de jihadist

Want stel je toch voor dat onze kinderen van hun fietsje vallen.

Het haalt de voorpagina van de rtl.nl: gedram over fietshelmpjes. Zullen we ze wel / zullen we ze niet verplicht stellen. In ieder geval voor kinderen zou het een briljant idee zijn, aldus de voorstanders, want het verkleint de kans op letsel als ze vallen. Valt allemaal wel mee, aldus de tegenstanders die juist wijzen op de gevaren van zo'n lelijk stukje plastic.

Klinkt allemaal te triviaal om een opiniestukje over te schrijven (en als u bezwaren heeft, nodig ik u van harte uit die voor uzelf te houden). Toch is het veelzeggend, want wat is het de pijnlijke tekening van een mietjesmaatschappij. Een kind valt van zijn fiets. Veurwaer neen, wat ernstig! Bloed, wond, pijn, geschreeuw. Nou en? Gaat het echt niet dood aan. Kinderen gaan niet aan de lopende band dood omdat ze op een fietsje zitten, stelletje angsthazen!

Maar goed, een hypothetische situatie: stelt u zich voor dat John de Mol de Nederlander nog verder zou verdommen door een reality-programma te maken over opvoedende ouders. En stelt u zich voor dat hij de rechten op dat programma verkoopt aan een Afghaans televisiestation. De kijkbuisbaarden hebben een mooie zender met enerverende haatspeeches, walgelijk onthoofdingen, maar natuurlijk ook gezinsprogramma's als John de Mols opvoedprogramma.

Zie het als een stukje multiculturaliteit naar de Afghaanse burger toe. De optimistische Westerling zou kunnen denken dat John de Mol hun beelden van hun voorland laat zien. Maar als ik een Afghaan was en de decadente veiligheidshysterie - Komfortismus heet dat geloof ik ook wel - van die vermaledijde infidels zou zien, zou ik onmiddelijk mijn AK47 doorladen, vrouw en kinderen onderbrengen bij de familie en afreizen naar Nederland. Van zulke zwakkelingen valt immers alleen maar te winnen. Vooral als ze druk zijn zichzelf te feliciteren omdat ze weer een wezenlijk levensthema als fietsveiligheid hebben doordacht.