Uw arts is zwaar verslaafd

Kijk, dit is nog eens goed om te weten: het blijkt dat maar liefst één op de tien artsen zwaar verslaafd is aan drugs, alcohol of medicijnen. Of een combinatie, natuurlijk.

Omdat de verslavingsproblematiek zo groot is wordt er per 1 maart een meldpunt geopend waar verslaafde artsen voor hulp kunnen aankloppen.

Nadat zij zich bij dit meldpunt gemeld hebben worden ze doorverwezen naar een verslavingskliniek. Na behandeling worden ze tussen de twee en vijf jaar gevolgd om ervoor te zorgen dat ze niet terugvallen.

Het is vrij opmerkelijk dat er zoveel artsen verslaafd zijn. Juist zij zouden beter moeten weten. Je vraagt je af wat de onderliggende redenen zijn. Toegang? Is het te gemakkelijk voor artsen om medicijnen in handen te krijgen die bijzonder verslavend zijn? Of is hun beroep zo stressvol dat ze continu op zoek zijn naar afleiding, naar manieren om te ontspannen?

Één van de problemen is dat het taboe in artsenkringen op verslaving groter is dan in andere beroepsgroepen. Artsen die ontdekken dat een collega verslaafd is houden over het algemeen hun mond. Hoewel dat wel begrijpelijk is, is het geen goed excuus. Verslaafde artsen vormen een groot gevaar voor hun patiënten. Dat betekent: voor u en mij.

Overigens moge het volsrekt duidelijk zijn dat artsen die hun verslaving verborgen houden en vervolgens een kapitale fout maken daar hard voor gestraft moeten worden. Datzelfde geldt voor collega's die hiervan op de hoogte waren, maar hun mond hielden.