Toen haar vader 43 werd, wenste ze dat hij zou overlijden. Nu zorgt ze ervoor dat haar kinderen niet dezelfde fout maken

Ze is er niet bijzonder trots op. Vandaar dat ze alles op alles zet om het goed te maken.

Carrie Richardson (34) is er niet trots op, maar geeft het toe: toen haar vader 43 was hoopte dat hij zou doodgaan. Vreemd als dingen kunnen lopen overleed hij dezelfde dag nog. Hij was 43, en was opgenomen in een verzorgingstehuis. Hij had Alzheimer, en leed daar al sinds z'n 36e aan.

Alzheimer is geen onbekende voor Carrie, die zelf een alleenstaande moeder is van drie kinderen. Behalve haar vader waren ook haar ooms en haar oma op vroege leeftijd overleden aan de hersenziekte.

Drie jaar geleden liet de jonge vrouw zich dan ook maar testen. Toen ze wachtte op de uitslag, kwamen de dokters binnen. Het was haar meteen duidelijk:

"Toen de deur eindelijk opende, wist ik het antwoord al. Het was van hun gezichten af te lezen."

Slecht nieuws, dus:

"Ik dacht niet dat ik de ziekte zou krijgen. Ik had dit gekke idee dat omdat mijn tante de enige van de vijf kinderen was die geen Alzheimer kreeg, ik het ook niet zou krijgen. Ik kan het niet omschrijven. Ik zat daar.. en ik liet geen emotie zijn totdat de erfelijkheidsbemiddelaar binnenkwam en begon te praten over de kans dat mijn kinderen het zouden krijgen. En toen ging ik helemaal door het lint."

Maar Carrie herpakte zich snel. In plaats van bij de pakken neer te zitten, en doet haar best om de tijd die haar nog resteert op aarde zo nuttig mogelijk inte vullen:

"Ik realiseerde me dat ik er nog ben, en nog steeds mezelf ben. Mijn kinderen laten lijden was nooit een optie. Ik besloot om een leven vol gebroken harten om te buigen in een zoektocht naar hoop."

En dat is precies wat ze deed. Carrie is begonnen met het innemen van het nieuwe medicijn Gantenerumab, wat de groei van Alzheimer zou moeten afzwakken. Maar de jonge moeder van drie doet dat niet alleen voor zichzelf. Ze is ook een publieke spreker geworden, die heel de wereld afreist om mensen dingen bij te leren over de ziekte. Ook hoopt ze dat er op die manier meer geld en kennis beschikbaar komt over haar afgrijselijke ziekte.

Ze besluit dan ook:

"Hoe vreselijk deze ziekte ook is, het heeft me iets gegeven wat ik nog nooit gevoeld heb — een stem."

Een prachtig geluk bij een noodlottig ongeluk, inderdaad!