Thomas Friedman over de stabiliteit van onze planeet

Thomas Friedman is columnist van de New York Times. Zijn columns verschijnen ook regelmatig in de Volkskrant. Over het algemeen zijn zijn analyses interessant en verstandig. Maar afgelopen donderdag vloog hij uit de bocht. Bij zijn recente bezoek aan Duitsland had hij zich een hoop propaganda over de Energiewende op de mouw laten spelden door zijn groen bevlogen gesprekspartners. Hij had vergeten wederhoor toe te passen. Hij schreef daarover onder meer het volgende. Ik citeer:

Duitsland heeft door in vijftien jaar ongeveer 30 procent van zijn elektriciteitsnet om te zetten naar zon– en windenergie (komend van bijna nul) een enorme bijdrage geleverd aan de stabiliteit van onze planeet en ons klimaat.

Hoe verzin je de onzin?

Er is niets mis met de stabiliteit van de planeet, noch met die van het klimaat. Even aannemende dat de menselijke uitstoot van CO2 door het verstoken van fossiele brandstoffen een dominante invloed uitoefent op de wereldtemperatuur (hetgeen niet het geval is), is het duidelijk dat het Duitse aandeel daarin in mondiaal perspectief slechts uiterst beperkt is. Bovendien heeft de Energiewende paradoxalerwijs tot voor kort tot een extra uitstoot van CO2 geleid omdat vooral steenkool en bruinkool werden gebruikt voor elektriciteitsproductie in de perioden dat wind en zon het lieten afweten. Dus heeft dat een 'enorme bijdrage geleverd aan de stabiliteit van onze planeeet'? Onzin!

De kern van de Duitse Energiewende was een extreem genereus tarief dat het vanzelfsprekend maakte voor Duitsers om zon– of windenergie thuis te installeren en een voorspelbaar hoge prijs te krijgen voor de energie die zo werd gewonnen.

Ja, waarbij een inkomensoverdracht van lage inkomensgroepen naar hogere inkomensgroepen plaatsvond en –vindt die zonder precedent is. Bovendien, hoe dient men zich thuisinstallatie van windenergie voor te stellen?

Het valt niet te ontkennen dat de vroege dagen van deze regeling duur waren. De subsidies kostten miljarden euro's, die werden betaald door een toeslag op ieders energierekening. Maar het doel was niet simpelweg om meer duurzame energie te kopen; het was om vraag te creëren die de prijs van zon– en windenergie zou drukken en deze energievormen betaalbare opties zou maken. En daarin is de Wende wonderwel geslaagd. Met prijsdalingen van 80 procent voor zonne– energie en 55 procent voor windenergie, is CO2–vrije energie hier nu concurrerend met fossiele brandstoffen.

Aldus Friedman.

Dit laatste is een sprookje. De regeling is nog steeds extreem duur. De elektriciteitsprijzen in Duitsland behoren tot de hoogste in Europa (na Denemarken – ook al zo'n land met veel 'gratis' windenergie) en toch moet er jaarlijks nog meer dan 20 miljard aan subsidies op worden toegelegd.

Vele Duitse deskundigen zijn van oordeel dat de Energiewende rampzalig verloopt. Zie hier.

En wat levert het allemaal op in termen van vermindering van de opwarming van de aarde? M.a.w., hoe effectief is het klimaatbeleid? De mainstream klimatologie is hierover bijzonder zwijgzaam. In de rapporten van het VN–klimaatpanel (IPCC) komt men daarover bijvoorbeeld geen cijfers tegen. Het achterhouden van cruciale informatie wordt zowel in de politiek als het bedrijfsleven vaak zwaar bestraft. Bewindslieden worden gedwongen tot aftreden en managers verdwijnen achter de tralies. Maar wanneer het om klimaat gaat, is dat niet het geval, is manipulatie van informatie schering en inslag en doet iedereen eraan mee. Op dit terrein heeft verlichting plaats gemaakt voor obscurantisme.

Het volledige artikel van Friedman is hier te vinden.

Onlangs heeft de Amerikaanse klimatologe, Judith Curry, relevante cijfers op haar website gepubliceerd – niet over het klimaatbeleid van Duitsland maar over dat van de VS. Daaruit bleek dat – zelfs als men de (alarmistische) klimaatmodellen mag geloven (hetgeen men vooral niet moet doen) – het door president Obama voorgestane klimaatbeleid geen meetbaar effect zal hebben. Ik citeer:

Zie verder hier.

Ik vermoed dat het theoretische effect van het Duitse klimaatbeleid van eenzelfde orde van grootte zal zijn. En zo'n beleid zou tot de stabiliteit van onze planeet leiden? LOL!

En zo zet de Volkskrant haar lezers wederom op het verkeerde been waar het gaat om klimaat en klimaatbeleid.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.