The Godfather

De machtigste man van Europa zit in Frankfurt, en de machtigste vrouw van Europa in Berlijn. Zal zij binnenkort een bloederig paardenhoofd in haar bed aantreffen?

Toen Mario Draghi vorig jaar als nieuwe president van de ECB naar voren werd geschoven onstond met name in Duitsland - sinds de jaren twintig van de vorige eeuw allergisch voor inflatiegevaar - de nodige onrust. Een Italiaan? Hoe was dit mogelijk? Italië roept weliswaar veel positieve associaties op: kunst en cultuur, exclusieve sportwagens en het onovertroffen citroenijs van Motta (bestaat dat eigenlijk nog?), maar Italianen staan nou niet bepaald bekend om hun financiële degelijkheid. En de antecedenten van Draghi oogden ook allesbehalve degelijk.

Piekhelm
Draghi was immers degene die de belabberde cijfers van Italië zodanig had opgepimpt dat het net leek of dat land voldeed aan de toelatingscriteria voor de euro. Dit was nog net geen oplichting, want alles geschiedde openlijk. Minder openlijk was het bedrog dat de Grieken later met hun cijfers pleegden, daarbij geholpen door Goldman Sachs. En dat was weer de bank waar Draghi ook enkele jaren werkzaam was.

Er lagen dus wel wat tegels scheef. Maar met een gelikte PR-campagne wist men de ontstane beroering in Duitsland tot bedaren te brengen. Een beeld zegt meer dan duizend woorden. Draghi poseerde op de voorpagina van het veelgelezen boulevardblad Bild met zo'n Pruisische piekhelm op, om aan te geven dat hij in hart en nieren 'Duits' is als het om financiële degelijkheid gaat. Inmiddels weten we wel beter.

Partijdig
Terwijl in Nederland de eurocrisis door de mainstream-partijen zo veel mogelijk wordt doodgezwegen en de media zich beperken tot kritiekloze berichtgeving, gaat het er in Duitsland soms heet aan toe. Secretaris-generaal Dobrindt van regeringspartij CSU zette vorige week de aanval in op Draghi, die hij partijdigheid verwijt omdat vooral Italië profiteert van diens strategie. Spiegel Online hierover:

Ik denk dat we lang kunnen wachten voordat we Sybrand van Haersma Buma, lijsttrekker van het CDA en politiek geestverwant van Dobrindt, op een dergelijke uitspraak zullen betrappen.

Terzijde: Klaas Knot
Nu we het toch over Nederland hebben: de president van onze eigen centrale bank, Klaas Knot, speelde vorige week een dubieuze rol tijdens het overleg in Frankfurt dat uiteindelijk leidde tot het besluit (eufemistisch aangeduid als 'richtlijn') dat de ECB weer Zuid-Europese staatsleningen gaat kopen.

Doorgaans blijft binnenskamers hoe de stemverhoudingen in Frankfurt liggen, al is het een publiek geheim dat de meer solide landen als Duitsland, Finland en Nederland, de zogenaamde 'haviken', meestal lijnrecht staan tegenover de rest. Maar deze keer werd bekend dat Duitsland alleen was komen te staan doordat de andere haviken, waaronder Klaas Knot, akkoord gingen met het 'compromisvoorstel' van Draghi. Dat voorstel komt erop neer dat een land eerst bij het EFSF, respectievelijk het ESM moet aankloppen, voordat de ECB de portemonnee trekt.

Het FD [registreren] ziet in het overlopen van Klaas Knot een tactische zet, maar erg overtuigend komt dit niet over. Als er al sprake is van een tactische zet, dan eerder van Draghi. Die was er toch maar mooi in geslaagd de oppositie uit elkaar te spelen. "Verdeel en heers", moet deze erfgenaam van Machiavelli hebben gedacht.

Van Mark 'geen cent naar Griekenland' Rutte en Jan Kees 'we krijgen ons geld met rente terug' de Jager mag worden betwijfeld of zij de juiste personen zijn om de Nederlandse belangen in de eurocrisis te behartigen. Het lijkt er nu op dat we DNB-president Klaas Knot aan dit rijtje kunnen toevoegen.

Tweede front
Terwijl de strijd tussen de politieke leiders van Noord en Zuid om de transferunie steeds meer het karakter krijgt van een loopgravenoorlog, heeft het er alle schijn van dat de Zuidelijken de strijd aan het tweede front in Frankfurt - na een periode van betrekkelijke rust - weer opvoeren. Daar wordt nu hard gewerkt aan het verlichten van de financiële problemen die de Zuidelijke landen over zichzelf hebben afgeroepen. De rekening wordt doorgeschoven naar de Noordelijke landen, want die zullen moeten opdraaien voor de verliezen die de ECB op die staatsleningen gaat lijden. Maar er is meer. Ook zal dit beleid van de ECB de inflatie aanwakkeren. Voor de Duitsers - en voor de Nederlandse pensioenfondsen - is dit een nachtmerrie. Merrie? De vraag waarmee dit stuk begon lijkt hiermee wel beantwoord.

Bron foto: Wikimedia Commons / Flickr / World Economic Forum