Het Europese circus gaat eens in de maand naar Straatsburg. Een doorn in het oog, die waarschijnlijk nog lang zal blijven etteren.
Anderhalve week geleden was ik een tijdje in Straatsburg. Dit schitterende stadje, niet ver van de Duitse grens heeft een prachtige kathedraal. Deze Notre-Dame heeft een hele hoge toren. Bijna 200 jaar was deze toren zelfs de hoogste ter wereld. In de kerk bevindt zich ook een wereldberoemd uurwerk. Eens per dag buigen de twaalf apostelen in dit uurwerk voor Jezus. Veel toeristen vergapen zich aan dit schouwspel.
De duizenden toeristen bezoeken ook de rest van de stad. De leuke restaurantjes, een rondvaart over de grachten, de schitterende huizen in Duitse stijl en de vele kerken. In sommige kerken hebben Luther en/of Calvijn nog gepreekt. Straatsburg is de moeite waard.
Europees Parlement
Toch trekken veel mensen met een heel andere reden naar deze stad. Eens in de maand trekken duizenden ambtenaren, lobbyisten, voorlichters, parlementsleden, medewerkers en anderen naar deze stad in de Elzas. De hotels in de stad zitten deze week bomvol. Het Europees Parlement is net een magneet.
Op deze complete volksverhuizing van Brussel is altijd heel veel kritiek. Al sinds de start van deze maandelijkse exodus zien velen dat miljoenen euro's voor niets over de balk worden gegooid. Sindsdien is er echter helemaal niets verandert.
Amsterdam
Het begon allemaal in Amsterdam. Op 2 oktober 1997 werd dit verdrag van de Europese Unie getekend in onze hoofdstad. Op 1 mei 1999 trad het daadwerkelijk in werking. In dat verdrag werd opgenomen dat men als Europees Parlement twaalf keer per jaar moest(!) vergaderen in Straatsburg. En dat neemt men heel erg letterlijk. Tot op de dag van vandaag. Precies twaalf keer per jaar verhuist het hele circus van Brussel naar Straatsburg. Eens per maand dus.
Omdat men in augustus vakantie heeft, gaat het parlement in oktober twee keer. Op die manier wordt het verdrag niet geschonden. Uiteraard ziet Frankrijk daar strikt op toe. In dat verdrag zit echter ook het probleem. In 1997 heeft men, onder leiding van onze oud premier Wim Kok, heel enthousiast dat verdrag gesloten. Unaniem.
Aversie
Dat niemand heeft ingezien (ook Wim Kok niet) dat het hele Straatsburgverhaal ongelofelijk veel weerzin en aversie zou oproepen bij de burger, is eigenlijk ongelofelijk. Kunnen we nog van dit zinloze gereis af? Nauwelijks. Zo goed als onmogelijk. Een verdrag wijzigen kan alleen bij unanimiteit. En Frankrijk vindt het heerlijk zo. Het levert niet alleen Straatsburg en de middenstand daar ongelofelijk veel geld op, maar het is ook een kwestie van prestige voor Frankrijk.
De kans dat een Franse president instemt met een wijziging van het verdrag van Amsterdam is daarmee zo goed als uitgesloten. Mocht (een opvolger van) Hollande al instemmen met het stoppen van vergaderen in Straatsburg van het Europees Parlement, dan zal dat zijn prijs hebben. Frankrijk zal dan iets terug willen krijgen dat qua omvang, prestige en opbrengsten minstens even groot is als de huidige situatie. Dat schiet niet op natuurlijk.
Zure les
En zo is er onder Nederlands voorzitterschap, in Amsterdam, een onneembare Franse bastille gecreëerd. En daarmee staat Straatsburg een beetje symbool voor de hele EU. We zitten vast aan allerlei handtekeningen uit het verleden. Daardoor moeten we tegen onze zin ineens extra geld ophoesten. Wordt ons van bovenaf gedicteerd hoeveel er bezuinigd moet worden en ga zo maar door.
We staan pat. Helaas.
U kunt mij ook volgen op twitter onder de naam @MeijerHerman