Stijgt de zeespiegel toch snel?

Martijn van Calmthout schreef – althans voor zijn doen – een redelijk evenwichtig stuk over zeespiegelstijging. Maar de koppenmaker veranderde de conclusie, waardoor het stuk weer een alarmistische draai kreeg.

Mijn trouwe lezers weten dat ik mij vroeger vaak ergerde aan de selectieve, alarmistische klimaatberichtgeving van Martijn van Calmthout in de Volkskrant. In de loop der jaren is deze echter sterk verbeterd en evenwichtiger geworden. Maar we zijn er nog niet helemaal. Enkele weken geleden schreef Martijn van Calmthout over een nieuwe studie van Christopher Watson et al.

De wereldwijde stijging van de zeespiegel ging de laatste jaren niet langzamer, zoals het even leek, maar mogelijk juist sneller. Dat meldt een team van onderzoekers nadat ze de metingen met peilstations en kunstmanen nog eens grondig onder de loep hebben genomen.

In het tijdschrift Nature Climate Change schrijven Christopher Watson van de universiteit van Tasmanië en zijn collega's dat de nieuwe gegevens beter passen bij bijvoorbeeld het steeds sneller smelten van landijs op Groenland. ...

De nieuwe studie maakt een einde aan speculaties dat de stijging van de zeespiegel na de jaren '90 van de vorige eeuw afzwakte van gemiddeld 3,2 millimeter per jaar naar 2,4 millimeter in de periode 2004-2011.

Daar wordt dus verschillend over gedacht, zoals Martijn aan het eind van zijn artikel meldt. Dus er is in het geheel geen einde aan de speculaties.

De vertraging werd soms in verband gebracht met een vermeende vertraging in de opwarming van de aarde na de millenniumwisseling.

Die hapering van de opwarming is inmiddels onjuist gebleken, ...

Aldus Martijn. Zelfs de meest verstokte klimaatalarmisten erkennen deze hapering, die bekend staat als opwarmingspauze of hiatus, maar Martijn deelt die opvatting kennelijk niet. Hoe komt dat toch? Zou Martijn het beter weten dat de mainstream klimatologen, waarnaar hij anders zo kritiekloos verwijst?

… maar over de beweging van de zeespiegel bleven deskundigen van mening verschillen. Vorig jaar verklaarde een Duits team de tragere zeespiegelstijging nog aan de hand van periodieke klimaateffecten als El Niño. Klimaatsceptici zagen daarin vooral een poging om geruststellend nieuws over het klimaat weg te moffelen.

De vertraging in de zeespiegelstijging, stelt Watson nu, bestaat niet echt maar berust op systematische fouten in de oudere meetgegevens. Een belangrijke factor is bijvoorbeeld het stijgen of dalen van kustgebieden, inclusief de meetstations. Daarvoor is nu gecorrigeerd. Tussen 1993 en 2014 steeg het zeewaterniveau na correcties minder dan het tot nog toe leek: 2,6 millimeter per jaar. Daar staat tegenover dat, na dezelfde correcties, de zeespiegelstijging sinds 2004 zelfs wat lijkt te versnellen met jaarlijks enkele tienden van een millimeter per jaar extra.

Maar, zo voegt Martijn van Calmthout er aan toe.

Klimaatstatisticus Hans Visser van het Planbureau voor de Leefomgeving PBL in Bilthoven zegt moeite te hebben met die laatste conclusie, omdat de gevonden versnelling statistisch niet significant is, ook volgens de auteurs. Visser: 'In dat geval is er een gulden regel in de statistiek: ga terug naar een simpeler model. In dit geval is dat een constante zeespiegelstijging, zonder versnelling. De auteurs willen net wat te graag een trend vinden, lijkt het.'

Ook noemt hij de bekeken periode sinds 1994 te kort voor vergaande conclusies over een trend. 'In beide richtingen: als klimaatsceptici een vertraging signaleren, maar ook als iemand tot een versnelde zeespiegelstijging komt.' Volgens Visser is de Nature–paper niettemin van belang, vooral omdat die cruciale correcties voor systematische fouten geeft in oudere satellietmetingen van de zeespiegel.

Lees verder hier.

Het commentaar van Hans Visser liegt er niet om en getuigt van voorzichtigheid, die een serieuze wetenschapper betaamt.

Ook andere onderzoeken leveren andere uitkomsten op. Zie hier. Voor verdere kritiek zie hier.

De vraag is daarom ook waarom het artikel van Martijn van Calmthout, waarin keurig hoor en wederhoor wordt toegepast (vroeger was het wel eens anders), is voorzien van de alarmistische kop:

Nieuwe studie maakt een eind aan speculaties.
Zeespiegel stijgt toch snel.

Deze vlag dekt de lading allerminst. Het is weer de bekende stemmingmakerij. Hoe is zo'n kortsluiting toch mogelijk? Zijn de koppenmakers te dom om de inhoud van het artikel te begrijpen? Of voeren zij een ander, eigen beleid dan de auteurs? Hoe het ook zij, de Volkskrant blijft nog steeds de klimaathype aanwakkeren en draait daarmee haar lezers structureel een rad voor de ogen. Dat is kwalijk voor een krant die in tal van opzichten toch tot de beste kwaliteitskranten van Nederland behoort.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen, zie hier.