Steun aan de Joden? Absoluut. Steun aan Netanyahu? Nee, bedankt.
Antisemitisme vanwege het beleid van de Israëlische regering, is weerzinwekkend. Steun aan diezelfde regering uit solidariteit met Joden hier, is bijna even onzinnig.
Gistermiddag vond ik een mail in mijn inbox van het CIDI. Of ik de bijgevoegde solidariteitsverklaring met de Joodse staat wilde tekenen en naar een manifestatie op de Dam wilde komen. Ik heb niet getekend en ga morgen ook niet naar Amsterdam. Ik zal proberen uit te leggen waarom.
Misschien herinnert u zich het artikel #ikbeneenJood dat ik maandag op deze site plaatste. In dit stuk roep ik op de Joden in Nederland (en overal eigenlijk) een hart onder de riem te steken naar aanleiding van de antisemitische uitingen bij pro-Palestijnse demonstraties in Den Haag, Berlijn en Parijs. Hakenkruizen in onze Residentie, de Hitlergroet in Duitsland en een heuse pogrom in de Franse hoofdstad tonen dat Jodenhaat een spectaculaire comeback heeft gemaakt en als gevolg van de islamitische immigratie naar West-Europa steeds openlijker en met steeds minder schaamte wordt geëtaleerd.
Dat ook roomblanke, zich progressief noemende Nederlanders (net als extreemrechtse Fransen) meeliften op deze antisemitische golf, is een grove schande en toont aan dat links in ons land ideologisch, intellectueel en moreel failliet is. En nee, die Israëlkritische politici zijn natuurlijk lang niet allemaal Jodenhaters, maar er leven ongeveer een miljoen moslims in Nederland tegenover slechts 30.000 Joden en politici kunnen rekenen. Ik weet trouwens niet wie ik gevaarlijker vind: antisemitische moslims of de cynische politieke klasse die hen uit eigenbelang naar de mond praat.
Maar het feit dat iedere Nederlander met een onsje gezond verstand en een gram moreel besef vierkant achter onze Joodse gemeenschap gaat staan in het licht van de tsunami van haat die zij dezer dagen over zich heen gestort krijgt, betekent natuurlijk niet dat je ook meteen maar het beleid van de regering-Netanyahu moet goedkeuren of ondersteunen. Ik weiger dat ronduit.
Israël heeft het volste recht zichzelf te verdedigen en dat Hamas de hoofdschuldige in het Gazadrama is, lijkt me duidelijk. Maar of de reactie van de IDF proportioneel is aan het gevaar voor de Israëlische bevolking is, is een heel andere vraag. Het is nooit gemakkelijk te verdedigen dat je een rechtvaardige oorlog voert als jouw eigen verliezen op 1 dode en 15 gewonden, maar die van je tegenstander op 200 doden (waaronder een groot deel burgers en tientallen kinderen) en bijna 2000 gewonden staan.
Is Hamas verantwoordelijk voor de slachtoffers onder de Gazanen? Natuurlijk, door zich onder de bevolking te verschuilen en deze als menselijk schuld te gebruiken, door raketten af te blijven schieten, door te weigeren in te gaan op voorstellen tot staakt-het-vuren. Maar dat Hamas een criminele organisatie vol religieuze fanaten die een doodscultus aanhangen is, weten we. Wat wil Hamas? "Dat Israel zoveel mogelijk Palestijnen doodt", schrijft Jeffrey Goldberg terecht in The Atlantic. Degene die de bommen op een dichtbevolkt gebied gooit, burgers en kinderen doodt, is wel degelijk medeverantwoordelijk en medeschuldig.
En sorry, misschien heb ik een te hoge dunk van Israël, maar ik weiger het land te vergelijken een islamitische terreurorganisatie. Ik zeg het eerlijk, ik verwacht eindeloos meer van de Israëlische regering dan van Hamas. Tegelijk geloof ik dat Benjamin Netanyahu een aartsschurk is, die alle belang heeft bij een verdeeld Palestijns volk en daarmee een sterk Hamas. Had hij dat niet, zou hij deze beweging niet zo opzichtig in de kaart spelen. Ondanks pogingen van de IDF het aantal burgerdoden in Gaza te beperken, werkt de regering-Netanyahu mee aan het verwezenlijken van Hamas' door Goldberg beschreven doel. Dit is niet verwonderlijk, de terroristen in Gaza en de haviken in Jeruzalem hebben elkaar hard nodig. Gelukkig ben ik echt niet de enige die er zo over denkt binnen de vriendenkring van de Joodse staat, lees dit formidabele artikel in de New York Times (en let op de naam van de auteur), waarmee ik het woord voor woord eens ben.
Hamas moet verdwijnen, maar niemand ook niet in Israel gelooft dat dit zal gebeuren op militaire wijze. Pas als Gaza een plaats wordt waar het goed leven en niet slechts overleven is, zal de voedingsbodem voor de terreurbeweging verdwijnen. In niets zie ik bereidheid bij Netanyahu hieraan mee te werken. Zoals hij ook niet bereid blijkt de bouw van illegale nederzettingen in de bezette (ja, bezette!) gebieden stop te zetten, laat staan deze obstakels voor het vredesproces te ontmantelen en te ontruimen.
Dus nee, ik teken geen steunverklaring en ik ga ook niet demonstreren. Had het CIDI opgeroepen tot solidariteit met de Joden in Nederland, Europa en de rest van de wereld, was dit een no-brainer geweest. Ik had onmiddellijk getekend, was meteen naar de Dam gegaan en had iedereen die ik ken opgetrommeld mee te komen. Maar ik kan het veiligheidsbeleid van de huidige regering in Jeruzalem niet ondersteunen, hoezeer ik het volledige bestaansrecht van de staat Israel en zijn recht op zelfverdediging ook onderschrijf. Dus ja, #ikbeneenJood, maar dat maakt mij nog geen supporter van alles wat Israëli doet, laat staan een fan van de regering-Netanyahu.
Ga verder met lezen
Dit vind je misschien ook leuk
Laat mensen jouw mening weten
