Sid Lukkassen en het Europese zelfmoordpact

Sinds de verschijning van zijn boek ‘Avondland en Identiteit’ maakt de auteur van deze bundel essays, dr. Sid Lukkassen, steil opgang als een politiek filosoof die als geen ander het falen van het Europese elitaire beleid weet bloot te leggen en te benoemen. Hij bewijst dat Europa in een diepe identiteitscrisis verkeert – niet in het minst door toedoen door EU beleidsmakers die oude normen en waarden verkwanselen om nieuwkomers niet voor het hoofd te stoten.

Cultuurmarxisme
Lukkassen geeft vleugels aan het begrip ‘cultuurmarxisme’: dit is een linkse trend om alles en iedereen in het verdomhoekje te stoppen die kritische kanttekeningen durft te plaatsen bij het gevoerde pamperbeleid. Verweerders verlagen het debat met scheldwoorden als ‘nazi’, ‘Breivik-adept’ en ‘complotdenker’, in een laffe poging om hun criticus te marginaliseren en monddood te maken. Mainstream media en politici die snel carrière willen maken zijn gedrild in het uitkramen en propageren van ‘politiek correcte’ meningen en verketteren bij voorbaat iedere kritische stem. Dit is zelfs zonder überhaupt kennis te nemen van de kritiek, laat staan zich de vraag te stellen of deze klopt.

In Levenslust en Doodsdrift maakt de auteur duidelijk hoe die trend ook doortrekt naar de sociale media, waar inmiddels het gros van de burgers samenklit om nieuws en opinies bijeen te sprokkelen, dikwijls als hun enige venster op de wereld. Ook daar valt op dat steeds meer commentatoren die het beleid aan de kaak stellen de mond worden gesnoerd met een ‘ban’.

Het gaat zelfs al zover dat mensen die op het internet een mening hebben gespuid die afwijkt van ‘wat wenselijk is’ (lees: politiek correct) door een soort van ‘gedachtenpolitie’ worden opgespoord om voor een strafrechtbank een veroordeling te krijgen aangesmeerd. In Australië is men nu al zover dat men inreisvisa weigert aan reizigers wiens identiteit kan worden gekoppeld aan negatieve uitlatingen op het net over bijvoorbeeld ‘vreemdelingen’.

Censuur met Soros als moderator
Massamedia als Facebook en Twitter censureren dat het een lieve lust is, met als gevolg dat de gebruiker op het laatst enkel nog nieuws krijgt voorgeschoteld dat door de ‘politiek correcte’ filter is geraakt. Een ander gevolg is dat participanten zich gaan hoeden voor het formuleren van een eigen mening, uit angst uit de club te worden verwijderd. Op die manier wordt het collectieve denken gestroomlijnd tot een bepaald soort ‘norm’.

Wie, zoals dr. Lukkassen, verder kijkt dan zijn neus lang is en speurt naar de oorzaken van dit mechanisme, ontdekt bijvoorbeeld dat een reus als Facebook zijn moderatie uitbesteedt aan een bedrijf dat eet uit de hand van George Soros: de Amerikaanse miljardair en ‘filantroop’ die grote invloed uitoefent op de wereldpolitiek door uitsluitend politici en bewegingen te financieren die heil zien een ‘open-samenleving’, een policy van open grenzen die totaal geen rekening houdt men mogelijke oplopende spanningen ten gevolge van kolossale cultuurverschillen.

Dit alles moet bewerkstelligen dat de publieke opinie verder wordt gekneed in de richting van het accepteren van massa-immigratie. En wie dit bekritiseert wordt steeds vaker aan de schandpaal genageld als ‘racist’, zonder inachtneming van enige nuance. Voor het feit dat ze daarmee diezelfde beschaving ondermijnen, lijken zij stekeblind te zijn.

Tolerantie tot de laatste snik
Levenslust en Doodsdrift is een toegankelijke bundel van korte en bondige essays, gecentreerd rond de thema's van cultuur, politiek en media. Hoofdstuk 47 bevat een indrukwekkende opsomming van nieuwsberichten van het aflopende jaar 2017, die gerelateerd zijn aan de reflex om maximaal tolerant te zijn ten aanzien van vreemde culturen en invloeden. Steeds meer moeten we daarvoor meer van onze vrijheid, veiligheid en cultuur opgeven. De Europese politieke tenoren, met aan kop Juncker en Merkel, hebben een politiek én cultureel zelfmoordpact getekend voor de komende generaties Europeanen, die –als de koers niet snel wordt gewijzigd- nog lang de gevolgen zullen moeten dragen.

Lukkassens Avondland en Identiteit hield de belofte in van nóg meer filosofisch vuurwerk dat als voetzoekers de zelfgenoegzame eurocraten (die zich verschansen in een ivoren toren terwijl buiten het volk steeds luider gromt wegens de vele misstanden) doet opschrikken uit hun decadente lethargie. Met het pas verschenen Levenslust en Doodsdrift heeft hij deze belofte meer dan waargemaakt en voorgoed zijn stempel gedrukt op het actuele debat inzake welke kant we met Europa op moeten. Het valt te lezen als een inleiding op Avondland en Identiteit maar ook als een nabeschouwing, aangezien hij een verdere uitdieping biedt van daarin reeds geventileerde opmerkingen en ideeën.

Met zijn boeken, die wel degelijk een verschil maken, ontsteekt Lukkassen de lont van het kruitvat dat dreigt te ontploffen in het gezicht van de Europese verraders van eigen volk en cultuur. Het ‘project Europa’ is niet ten dode opgeschreven – het behoeft daadwerkelijk een andere aanpak en leiding. Lukkassen is daarbij een handzame gids die we niet uit het oog mogen verliezen.