Scholing en ontwikkeling als vaste arbeidsvoorwaarden? Werkgevers zeggen 'Ja!'

In de nota Klaar voor veranderend werk stippen zij de prioriteiten aan wat betreft arbeidsvoorwaarden- en cao-overleg. De kwestie van scholing van werknemers is een thema dat eigenlijk begon te broeien toen de noodzaak voor flexibilisering als realiteit werd gezien. Want ja, wie gaat nou investeren in een medewerker die over een half jaar wellicht bij de concurrent werkt?

Enige tijd later kwam hier een omslag in, toen het weer beter ging met sommige bedrijven en men het langzaam weer als veilig beschouwde om mensen weer in vaste dienst te nemen. In zo'n geval is het wel gunstig om je werknemer aan je organisatie te weten te binden met de mogelijkheid tot scholing bij een vast contract.

En zo begonnen bedrijven binnen hun eigen sector met scholingsbudget als éxtra arbeidsvoorwaarde te concurreren met elkaar op de arbeidsmarkt. De meeste cao's bieden namelijk standaard arbeidsvoorwaarden zodat bedrijven niet te veel gaan concurreren en ongelijkheid in de hand werken (want stel je voor dat je goed kunt onderhandelen).

Nu wordt scholing dus mogelijk ook een gestandaardiseerde maatregel. Dit betekent echter wel dat bedrijven die geen scholingsbudget hebben of kunnen veroorloven, mogelijk gesubsidieerd moeten worden. Dit lijkt mij echter de enige logische conclusie, het artikel maakt dit namelijk niet duidelijk. Het lijkt mij onvoorstelbaar dat een organisatie zich bij een cao moet aansluiten maar niet aan bepaalde voorwaarden kan voldoen, óf zich niet bij de cao hoeft aan te sluiten maar dan buiten de boot valt door de betere voorwaarden van andere bedrijven (precies datgene waar de cao voor probeert te waken).

Op zich dus een goede ontwikkeling dus, maar de praktische uitwerking zal moeten uitwijzen of dit daadwerkelijk zo is.