De Wall Street Journal brengt een ellenlange maar nauwkeurige
reconstructie van de eurocrisis en de aanpak die erop volgde.
This Wall Street Journal accountbased on dozens of interviews with European officialsshows how the Deauville deal set off a chain of events that ultimately has led the leaders of the 16-nation euro zone to stumble into an even closer union.
Op papier mogen de lidstaten nog verder aan elkaar zijn vastgeketend, het sentiment onder het electoraat is verre van positief jegens de EU en de eurozone. Hoe kwam het zo ver? Hieronder fragmenten uit de reconstructie.
DEAUVILLE, FranceOn Oct. 18, Angela Merkel and Nicolas Sarkozy took a sunset stroll on the beach of this chic casino resort. (...) "Angela, I'm going to help you," the French president said, before they set out for the boardwalk. (...) The two leaders had a risky plan: The Deauville pact, sealed that evening, called for investors holding bonds in insolvent euro-zone nations to shoulder losses on them, starting in 2013. That would instill discipline in profligate countries, but also implied that a Western European nation might default on its debts.
Het gevolg van het verstandige voornemen dat beleggers hun staatspapier zouden moeten afstempelen, was dat de markten, na de relatieve rust door het noodfonds, wederom in paniek raakten. Niet zo gek, want beleggingen in Europese staatsobligaties werden lang als onaantastbaar stabiel gezien. Dat veronderstelde echter wel dat de landen die ze verkochten ook stabiel waren en dat was sinds de lente van 2010 duidelijk niet meer het geval. Als gevolg daarvan zwermden de financiële markten uit naar Ierland. Paddy was geenszins in geldnood, maar zijn banken wel. Om de markten tot bedaren te brengen, kunnen we echter altijd rekenen op onze grote Jean-Claude Trichet.
As markets swooned in the wake of the pact, the ECB came down hard on Ireland. It threatened to cut off emergency lending to Dublin, and leaned heavily on the Irish central bank chief to pressure his nation to accept a bailout that would stanch the crisis, the Journal account reveals. (...) Ireland's fate was on the line, but the 51-year-old Mr. Lenihan was waging a personal battle as well. Stricken with pancreatic cancer, he was undergoing rounds of chemotherapy and seemed increasingly despondent, friends say. He doubted that anything he did to improve Ireland's finances would satisfy bond markets. (...) Mr. Lenihan denied European officials were pushing Ireland to take the EU's emergency bailout funds. "We will paddle our own canoe," he said. The Irish banks kept sliding. By mid-October, the ECB and euro-zone governments knew they had a second bailout candidate.
Dat Trichet Ierland onder druk zette, was een
publiek geheim. Merkel zag het allemaal al aankomen en wist dat ze zou moeten betalen voor deze en andere bail-outs. Dus stelde ze de voorwaarde dat er sancties kwamen voor eurolanden met krakkemikkige staatsfinanciën. Ze had daarvoor wel de hulp van de Fransen nodig. Omdat er altijd vertrouwd kan worden op de
cheese-eating surrender monkeys, leidden Sarkozy en zijn MinFin Lagarde het verzet tegen de Duitse sancties. Ondanks het verzet had Merkel natuurlijk de beste kaarten in handen, ze zou namelijk moeten betalen. Ze dreigde echter te weigeren, een strategie die haar veel voordeel opleverde.
Ms. Merkel proposed a compromise. Germany would drop its demand for automatic sanctions, but in exchange, the chancellor wanted France to support an idea her advisers had worked on for months: In the future, if a euro-zone country needed a bailout, its bondholders would have to accept a reduction on what they were owed, known as a "haircut."
Dit kwam bekend te staan als het Pact van Deauville, waarover de strandwandeling van Sarkozy en Merkel hierboven ging. Het belangrijkste element hieruit was dat beleggers in de toekomst rekening moesten houden met wanbetalende euro-lidstaten en hun obligaties dus eventueel zouden moeten afschrijven. Trichet reageerde furieus:
"You're going to destroy the euro," Mr. Trichet shouted, in French, to the French delegation, according to people present.
Trichet wilde euro en de stabiliteit van de eurozone tegen elke prijs redden. Hij had het er zelfs voor over dat Europa een overdrachtsunie werd, waarin het zuiden onderuit kan zitten, terwijl het noorden belastinggelden over de schutting gooit. De euro-orthodoxie van Trichet is bizar en feitelijk gestoord te noemen.
Er ontvouwt zich een ware machtsstrijd tussen regeringsleiders, die niet willen opdraaien voor de kosten van spilzuchtige lidstaten, en de ECB van Trichet die 'het vertrouwen van de markten in de euro' tegen elke prijs wil consolideren. Uiteindelijk heeft Trichet een belangrijke overwinning kunnen optekenen:
Still, the impact of the permanent bailout fund was undeniable: All the euro-zone countries now will become partly responsible for their free-spending brethren.
Welkom bij de EU.
