Het eurodebat van gisteren geeft aardig te denken. Het kabinet laat de PVV en PvdA vooral met elkaar vechten, en komt zelf ongeschonden uit de strijd.
De gesprekstermijn van Van Dijck had een voor de PVV heel gebruikelijk verloop. Het verlies van belastinggeld 'van Henk en Ingrid' beklagen, de Grieken tot ultieme vijand bombarderen en vervolgens nog wat krachttermen als 'gek geworden' en 'flauwekul.' Zo, klaar. Prima PVV-bijdrage. Oh nee, nog niet klaar, waar daar komt een witheet links oppositielid aanlopen dat even minachtend komt doen over wat de PVV te vertellen heeft. Maar ook dat is eerder regel dan uitzondering.
In dit geval was het namelijk PvdA'er Ronald Plasterk die Tony van Dijck 'lafheid' verweet, omdat deze laatste de samenwerking met VVD en CDA weigerde op te zeggen. Het standaard PVV-verwijt is dan dat het juist de PvdA is die het Europese beleid van dit kabinet kan stoppen, maar het niet doet.
Maar dat was niet helemaal de reactie van Van Dijck deze keer. De PVV'er reageerde door te vertellen dat hij geen zin om "voor de honderdduizendste keer" een stekkerdiscussie te voeren, en dat PVV en PvdA 'het allebei kunnen stoppen, maar we doen het allebei niet.' Dit alles is
hier na te kijken bij Van Dijcks eerste termijn.
Intussen zaten de verschillende VVD- en CDA-parlementariërs uiteraard gniffelend in hun bankjes. Want de PVV, gedoogpartner op het gebied van financiële aangelegenheden en de PvdA, gedoogpartner op het buitenlandse beleid, zouden elkaar kunnen vinden als brothers-in-arms die het dit kabinet uitermate lastig kunnen maken. Maar dat doen ze niet, want ze zijn zo graag met elkaar aan het bakkeleien. Een getekende vrede tussen die twee? Nee, uitgesloten.
Dat werd eerder vandaag ook al
scherp opgemerkt door Bas Paternotte. VVD en CDA lachen zich dus een breuk. Want met de withete kemphanen die hun frustratie op elkaar afreageren kan het kabinet verdergaan met maatregelen die hen beiden niet zinnen, maar wel steunen zodat Rutte I kan blijven bestaan.