Rouvoet geeft een interview of: de ondergang van een beroepspoliticus
Als leider van de ChristenUnie kon André Rouvoet op flink wat complimenten rekenen van collegae.
Hartstikke leuk natuurlijk. We willen allemaal gerespecteerd worden door mensen met wie we werken.
Alleen moet je als leider niet populair buiten, maar binnen je eigen partij zijn. En daar ontbrak het Rouvoet op een gegeven moment toch echt aan. De reden is simpel: hij was te links voor zijn achterban, te veel gericht op het compromis. Te... progressief en misschien wel te vriendelijk.
Het is duidelijk dat de kritiek van de achterban een grote impact had op Rouvoet. Vanochtend las ik dit interview met hem in de Volkskrant. Ik zou zeggen: neem de tijd even om het door te lezen. U zult al snel tot dezelfde conclusie komen als ik: Rouvoet heeft er juist aan gedaan om het bijltje erbij neer te gooien. Niet alleen omdat hij te links is voor zijn partij, maar omdat het heilige vuur in zijn politieke hart is geblust. Het ontbreekt hem aan passie. Dat was niet altijd zo, maar tegenwoordig dus wel. Hij is... leeg. Dat is de enige manier waarop ik zijn gebrek aan energie kan beschrijven: een man die te lang is doorgegaan, die maanden geleden al had moeten opstappen.
Het blijft bijzonder interessant om te zien hoe sterpolitici schijnbaar van het ene op het andere moment kunnen uitdoven. Vandaag zijn ze nog vol passie, morgen wordt het ze ineens allemaal teveel en geven ze je de indruk dat ze het liefst de hele dag met de afstandsbediening op de bank zitten. Merkwaardig.
Lees ook