Rotterdam is bijna twee weken het middelpunt van Nederland, met een van de interessantste filmfestivals ter wereld. Thuis voor beginnende en grensverleggende regisseurs. Tien tips voor de liefhebber, in alfabetische volgorde.
After the Tone: Gedurfd experiment van gelouterd documentairefilmer Digna Sinke. Ze maakte een speelfilm waarin de dialogen geheel bestaan uit ingesproken boodschappen op de voicemail van de onzichtbare hoofdpersoon Onno. Langzaam maar zeker wordt ontvouwd wat er met Onno aan de hand is, en hoe de insprekers zich tot hem en elkaar verhouden.
EDSA XXX: Nothing Ever Changes in the Ever-Changing Republic of Ek-Ek-Ek: Knotsgekke filmmusical van festivaldarling en veelfilmer Khavn De la Cruz, die morgen de vertoning van zijn film zelf begeleidt op de piano. De filmer/musicus/schrijver/festivaldirecteur maakte een hysterische mix van archiefmateriaal en fictie, over de drie revoluties ten spijt nooit veranderende politieke situatie in de Filipijnen.
The Great Passage: Klinkt niet erg aantrekkelijk, ruim twee uur film over het maken van een woordenboek. Maar de Japanse inzending voor de Oscars is geestig, ontroerend en met zichtbare liefde voor de taal en details gemaakt. De antiheld is een jonge boekenwurm, die ineens de kans op liefde en een carrière in de schoot krijgt geworpen, maar wiens intense verlegenheid hem in de weg zit.
Happily Ever After: Dat zou ze wel willen, documentairemaker Tatjan Bozic, verslaafd aan de liefde, maar desalniettemin niet erg succesvol op dat gebied. Ze gaat een hilarische zoektocht aan naar de oorzaak van haar falen, en die brengt haar langs een stoet ex-vriendjes van Rusland, via Duitsland en Engeland tot Nederland. Veel zelfspot, ongemak en drama intelligent gemonteerd en voorzien van opwekkende muziek.
Her: Intrigerende openingsfilm van het festival, waarin regisseur Spike Jonze reflecteert op de invloed van de steeds menselijker wordende artificial intelligence. In de nabije toekomst wordt de hoofdpersoon verliefd op zijn persoonlijke Operating System (de stem van Scarlett Johansson), en dat leidt tot op zijn minst interessante situaties. Iets om over na te denken.
Im Not Him: Verrassende Turkse film, met onderkoelde humor en gestileerde kaders over de teruggetrokken Nihat, wiens voorspelbare leven als afwasser op zijn kop komt te staan, wanneer hij kennis krijgt aan nieuwe collega Ayse, wiens man in de gevangenis. Nihat komt erachter dat hij het evenbeeld is van de echtgenoot, en besluit het heel wat spannender leven van zijn alter ego over te nemen.
Letters from the South: Interessant inkijkje in het leven van Chinezen, die buiten China in Zuid-Oost Azië wonen. Vijf filmmakers met een Chinese achtergrond, waaronder Tsai Ming-liang en Royston Tan, maakten elk een korte film in hun eigen land: Thailand, Singapore, Maleisië en Myanmar.
Nebraska: Fijnzinnige roadmovie, waarin een nurkse en stijfkoppige vader duizend kilometer wil reizen voor de miljoen dollar die hij volgens een opzichtige marketingbrief heeft gewonnen. Zijn zoon voelt zich gedwongen hem te vergezellen op deze in zwartwit gefilmde reis naar het verleden en de aard van hun relatie. Met hilarische scènes tegen het sfeervolle decor van het Amerikaanse Mid-Westen. Genomineerd voor zes Oscars, eentje meer dan Her.
Por las Plumas: Lichtvoetige en ingetogen komedie uit en zich afspelend in Costa Rica. Chalo is vastbesloten zijn gestokte leven een nieuwe wending te geven met de aanschaf van een vechthaan. De aankoop levert hem niet direct succes, maar wel een bijzondere groep vrienden op. Geestige dialogen en innemende karakters, en een verrassend plot van een debuterend regisseur.
Sacro GRA: Intrigerend, prijswinnend portret van de ringweg rond Rome, samengesteld uit beelden van mensen die wonen en werken langs het nooit tot rust komende asfalt. De regisseur volgt het dagelijks leven van de bewoners op gepaste afstand, maar weet toch hun diepste wezen bloot te leggen.
Het International Filmfestival Rotterdam duurt nog tot en met zondag 2 februari. Kijk
op de site voor meer informatie.