Roodkapje

Het sprookje van Roodkapje kent, net als alle andere sprookjes, de nodige symboliek. Toegegeven, je kunt heel wat speculeren. Dit is het aardige van sprookjes. Enfin, een vergelijking maken met wat er thans om ons heen gebeurt, is een amusante exercitie.

Deze gedachte kwam op tijdens een genoeglijk diner onder het genot van een goed glas wijn en het uitwisselen van gedachten over klimaatalarmisme en de middelen waarvan alarmisten zich bedienen.

Voor wie onbekend is met dit sprookje in deze wereld van JSF, Smart Phone en Apps, een korte samenvatting.

Roodkapje bezoekt haar grootmoeder die in een hutje in een idyllisch bos woont. Helaas is daar de boze wolf die Roodkapje van haar voornemen weet af te leiden onderweg en haar beweegt eerst diep in het bos bloemen voor oma te plukken. Intussen vreet de wolf eerst oma op en vervolgens Roodkapje wanneer die dan bij het hutje aankomt. Een wakkere jager ontdekt echter de snurkende wolf die geen pap meer kan zeggen, bevrijdt oma en Roodkapje uit de buik van de wolf, en stopt die buik vol met stenen om die met ziekenfondssteken weer dicht te naaien. Als de wolf naderhand door dorst overmand gaat drinken uit een vennetje, rollen de stenen naar voren waardoor de wolf verdrinkt.

Allereerst is daar het idyllische hutje in het ongetwijfeld ongerepte oerbos waarnaar het ideaal van redders van Grootmoeder Aarde uitgaat. Dan is daar de wolf die Roodkapje verlokt om tijd te verspillen door dieper in het bos nog mooiere bloemen voor grootmoeder Aarde te plukken. Roodkapje doorzag in haar argeloosheid niet de bedoelingen van de Boze Wolf. Zelfs niet toen ze vond dat oma er wel erg raar uitzag, maar toen was het te laat. Hap, slik, weg.

Die Grote Boze Wolf heeft wel iets weg van de krachten in onze maatschappij die de argeloze burger misleiden door een idyllische wereld voor te spiegelen vol morele verhevenheid tegenover Grootmoeder Aarde. De parallel dringt zich op met de naïeve Roodkapjes van nu die hun tijd en geld verspillen aan het ‘plukken’ van hernieuwbare energie om Grootmoeder Aarde te redden. Of grootmoeder hierop zit te wachten, wordt niet gevraagd. Misschien heeft grootmoe trek in een malse biefstuk van pas geschoten hert. Maar hier hebben de postmoderne Wolven geen boodschap aan en daarom vreten zij alles en iedereen op die wel eens anders zou denken of wie de kwade bedoelingen van de Boze Wolf doorzien.

Dus noemen zij hen 'deniers', of oorlogsmisdadigers die voor het Haagse Oorlogstribunaal gesleept moeten worden of zelfs onthoofd. Actieve wetenschappers die zich sceptisch uitlaten, moeten oppassen. Tennekes was hier het slachtoffer van.

In het algemeen zijn velen zo beducht voor intimidatie dat zij in het gareel blijven lopen. Een pijnlijke uitwas van het fanatisme van alarmisten was lange tijd het volstrekt negeren van kritische geluiden. In deze eenzijdigheid komt weliswaar heel incidenteel verandering, maar het kwaad lijkt al geschiedt. Het NOS-journaal bijvoorbeeld staat nog lichtjaren ver van gebalanceerde nieuwsuitingen op dit gebied.

De jager uit dit sprookje kan model staan voor de sceptici. Hij fileert immers de Boze Wolf en bevrijdt de misleide oma en Roodkapje.

Sceptici, de goede, houden zich bezig met goede wetenschapsbeoefening en het fileren van pseudo–wetenschap. Niet voor niets voert de Britse Royal Society het devies 'Nullius in verba' ofwel: 'Geloof niemand op zijn woord'. Het valt niet te ontkennen dat de angst voor CO2 met al de daaraan toegedichte rampen, het resultaat is van zowel onvoldoende wetenschapsbeoefening (lees: 'jumping to conclusions') als ter compensatie van de buitensporige PR-propaganda. De weinig verheffende lijst van manipulatie, selectieve berichtgeving, bluf en suggestieve halve waarheden is schier eindeloos. Alles is erop gericht om de illusie van de AGW-hypothese ('Anthropogenic Global Warming'; door de mens veroorzaakte catastrofale opwarming) levend te houden. Alles is erop gericht om de argeloze goedwillende burger onder de duim te houden door angst te zaaien en het vege subsidielijf te redden. Hoe geraffineerd was bijvoorbeeld dit bericht om diezelfde burger zoet te houden met de suggestie dat het echt de goede kant opgaat en dat alle financiële offers niet voor niets zijn?

Maar de werkelijkheid als deze en deze zien we niet, of uiterst zelden, in de media.

En deze lijst van mislukkingen van hernieuwbare energie kan met tientallen andere voorbeelden worden aangevuld. Elk evenwichtig ontbreekt, ook binnen het VN–klimaatpanel (IPCC). Donna Laframboise heeft over dit laatste uitvoerig geschreven. Het is de plicht van de journalistiek onafhankelijk en evenwichtig nieuws te brengen en niet zich voor het karretje van ongegronde sensatiezicht te laten spannen. Ik citeer: De journalist is het verplicht aan zijn publiek én aan degenen over wie hij schrijft om informatie te publiceren die zo compleet en correct en evenwichtig mogelijk is. Daartoe is 'wederhoor' onmisbaar om eventuele hiaten, fouten en eenzijdigheden in zijn berichtgeving te signaleren.

Het lijdt geen twijfel dat het hieraan, zeker wat betreft klimaatberichtgeving, ontbreekt. Het stelselmatig podium onthouden aan kritische geluiden mag niet geëxcuseerd worden door dit aan anderen over te laten terwijl men weet dat deze geen podium krijgen. Het is de vraag of wij deze Noord–Koreaanse toestanden nog langer moeten accepteren.

Angst opdringen, indoctrinatie van kinderen, onvolledige wetenschapsbeoefening, het ondeugdelijke Voorzorgprincipe en het door dit alles onverantwoordelijk in gevaar brengen van de belangrijkste pijler van elk beschaving: energie. Deze zijn de stenen die uiteindelijk de Boze Wolf zullen doen verdrinken. Het is een kwestie van geduld van sceptische wetenschappers, voor de burger zichtbare en tastbare mislukkingen en merkbaar koopkrachtverlies alvorens de argeloze burger de ogen zullen opengaan en deze de politici weg zal sturen. De democratie zal gered moeten worden door feiten als black-outs, energiearmoede en last but not least de wetten van Moeder Natuur zelf. Het hernieuwbare experiment van nu zal de geschiedenis ingaan als een beschamende mislukking en de grootste verspilling in de geschiedenis.

Aldus Jeroen Hetzler.

Voor mijn eerdere DDS-bijdragen zie hier.